ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ 8/6

Λάκκος Καρατζά, ένας χρόνος μετά

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ΄τις φωνές»  Τ. Λειβαδίτης

12 Μαΐου  2013 …ένας χρόνος μετά

Ένα χρόνο μετά αυτό το κείμενο γράφεται για όλους αυτούς που δεν το βάζουν κάτω, δεν βολεύονται σε έναν καναπέ, δεν προτιμούν έναν μισθουλάκο σε μία εταιρία, δεν κάνουν ησυχία και δεν τρομοκρατούνται. Πάνω από όλα είναι γραμμένο για τα παιδιά που κατηγορούνται για την υπόθεση Καρατζά και είναι αποφασισμένα ότι η δικαίωση θα έρθει στο δρόμο και πουθενά αλλού. Για αυτούς που ξέρουν ότι το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι παράνομοι και οι ξεπουλημένοι. 

Πέρυσι τέτοια μέρα κάτοικοι από την Ιερισσό, την Μεγάλη Παναγία, την Ορμύλια, τα Νέα Ρόδα, τον Πολύγυρο, την Ουρανούπολη, τη Θεσσαλονίκη και αλλού βρέθηκαν στις Σκουριές, στη θέση Λάκκος Καρατζά, με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για άλλη μια φορά για τις συνεχείς παρανομίες της εταιρίας. Νέοι, μητέρες με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι στάθηκαν απέναντι από τα ΜΑΤ φωνάζοντας το αυτονόητο, ότι αγωνίζονται έχοντας το δίκιο με το μέρος τους απέναντι σε μια εταιρία που καταπατά τη γη και τη ζωή τους.

Και ξεκίνησε η επίθεση. Οι δυνάμεις της αστυνομίας έχοντας πάρει σαφείς εντολές να χτυπήσουν και να διαλύσουν τη διαμαρτυρία κατανάλωσαν άπειρα χημικά και έδειξαν για άλλη μια φορά το πραγματικό τους πρόσωπο, ότι είναι απλώς η προσωπική security του Μπόμπολα.

Λίγο καιρό μετά η ιστορία του Καρατζά έγινε δικογραφία χιλιάδων σελίδων και η συμμετοχή στη διαμαρτυρία ποινικό αδίκημα. Κατασκευάστηκε μια δικογραφία που περιελάμβανε απομαγνητοφωνήσεις συνομιλιών από την αστυνομία, η οποία προσπάθησε να πει ότι ήταν αδίκημα να μιλάει κάποιος στο τηλέφωνο και να λέει «έχω δουλειά ή θέλω να παραγγείλω μία πίτσα».

Μέχρι και προχθές έρχονταν χαρτάκια σε ανθρώπους που ταυτοποιήθηκαν στον Καρατζά να πίνουν νερό ή να κρατάνε μία σακούλα με φαγητό. Έγκλημα, ποιος άλλωστε δεν το βλέπει!

Μια υπόθεση που μπάζει από παντού και αυτό το ομολογεί και ο πιο αδαής, χρησιμοποιείται σαν ένα δυνατό χαρτί από την πλευρά της αστυνομίας και της δικαιοσύνης για να αποδείξουν ότι οι άνθρωποι που αντιδρούν είναι μέλη εγκληματικής οργάνωσης που στόχο έχει να ματαιώσει τις εργασίες της εταιρίας. Εκατοντάδες ακόμα και χιλιάδες άνθρωποι δηλαδή είναι εγκληματίες και δεν είναι εγκληματίες όσοι ξεπούλησαν τη ζωή μας και τη γη μας, όσοι ποινικοποίησαν τις ιδέες μας και καταστρατήγησαν τα δικαιώματά μας. Με λίγα λόγια όσοι προσπάθησαν να κάνουν δούλους αυτούς που μάχονται για ελευθερία.

393 μέρες μετά.

«Είμαι πάντα θυμωμένος για το θάνατο ανθρώπων που είναι ακόμα ζωντανοί, ανοίγουν τα μάτια τους, αλλά δεν μπορούν να δουν τίποτα… η κατάρα της λήθης και της άγνοιας»

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη ένα χρόνο, 393 μέρες πριν. 7 Μαρτίου 2013. Εκείνη τη μέρα κανείς μας δεν ξεχνάει ότι η ΕΛ.ΑΣ εισέβαλε στην Ιερισσό και έπνιξε το χωριό με χημικά, έκανε επίδειξη δύναμης αντιμετωπίζοντας ανθρώπους σαν να είναι κατηγορούμενοι για κάτι, έκανε παράνομες έρευνες στα σπίτια τους που φυσικά αποδείχθηκαν άκαρπες. Κι όμως.. κανείς δεν έκανε πίσω. Κανείς δεν παραδόθηκε στην επίθεση του παράλογου. Αντιθέτως, η αποφασιστικότητά μας μεγάλωσε. Η ανάγκη να υπερασπιστούμε τις ζωές μας απέναντι σε ένα σάπιο σύστημα που μας ξεπουλάει, συνδυασμένη με το θυμό για τα όσα άδικα υποστήκαμε έγινε δεύτερη φύση μας.

393 μέρες μετά είναι σημαντικό να μη ξεχάσουμε τι έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα και πόσο πρέπει να επιμείνουμε μέχρι τη νίκη. Γιατί ναι, έχουμε καταφέρει πολλά, αλλά έχουμε ακόμα περισσότερα μπροστά μας. Το βουνό καθημερινώς βιάζεται από την εταιρεία και από την άλλη, οι δικοί μας άνθρωποι είναι ακόμα εκτεθειμένοι απέναντι σε μια δικαιοσύνη τυφλή στο δικό μας δίκιο και με μεγάλα αυτιά όταν πρόκειται να εκτελέσει εντολές άνωθεν.

Όταν ξεκίνησε αυτός ο αγώνας κανείς δεν πήρε εγγυήσεις ότι θα είναι εύκολος και με ορισμένη διάρκεια. Όταν όμως είμαστε όλοι μαζί και καθημερινώς στους δρόμους είναι σίγουρο ότι η διάρκεια μικραίνει. Τα πόδια της κυβέρνησης πριονίζονται και οι πιθανότητες νίκης μας, σταδιακά γίνονται βεβαιότητες. Εξάλλου το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στον τόπο μας και ξεχωριστά στους ανθρώπους μας, που με την μέθοδο της τυχαίας επιλογής βρίσκονται σε δεινότερη θέση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ΕΜΕΙΣ και θα είναι έτσι, όσο εμείς συνεχίζουμε να παλεύουμε. Θα μείνουν μόνοι μόνο αν αδειάσουν οι δρόμοι. Και σε αυτό η ευθύνη βαραίνει τον καθένα από μας ξεχωριστά. Κανείς δεν μπορεί να περιμένει μόνο από τον διπλανό του να δράσει και ο ίδιος να νιώθει καλά με τη συνείδησή του. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο, όταν είμαστε όλοι μαζί και για το χειρότερο, όταν περιμένουμε από τους άλλους να δράσουν και να βρουν λύση. Μια τέτοια συμπεριφορά, κοντόφθαλμη και ευθυνόφοβη, δίνει χώρο σε κάθε λογής Σωτήρες να παίξουν με τις ζωές μας. Ό,τι μόνοι μας ξεκινήσαμε και μέχρι τώρα καταφέραμε δεν είναι δυνατόν να το εκχωρούμε ελαφρά τη καρδία. Το κίνημα δεν είναι ρουλέτα να ποντάρεις τα λεφτά σου σε έναν αριθμό (στην προκειμένη περίπτωση ο αριθμός είναι ένας άνθρωπος) και να έχεις ελπίδες νίκης. Γιατί η μπίλια δεν θα «κάτσει» ποτέ έτσι. Το κίνημα είναι καθημερινή επαγρύπνηση και μαζική κινητοποίηση. Δεν είναι υπόθεση ενός.

Το ξέραμε καλά, και το βιώσαμε, ότι οι διώξεις μας είναι πολιτικές. Αυτό που πατάσσεται είναι η ιδεολογία, η αντίσταση σε πολιτικές αποφάσεις και όχι οι πράξεις μας. Με βάση αυτή την παραδοχή δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι η δικαίωσή μας θα έρθει από αυτούς που μας ενοχοποίησαν. Αν δεν δικαιώσουμε εμείς τον αγώνα μας στο δρόμο, όχι απλώς θα τον χάσουμε, αλλά θα τον έχουμε οι ίδιοι πουλήσει.

Η ησυχία και η τάξη είναι βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να νικήσει η λήθη και να περάσουν αθόρυβα τα σχέδιά τους. Και εμείς μέχρι τώρα αποδείξαμε ότι δεν θα τους αφήσουμε. Σε αυτό πρέπει να επιμείνουμε. Γιατί τι έχει να περιμένει κανείς από ένα κράτος, ηθικό αυτουργό χιλιάδων αυτοκτονιών, ένα κράτος που απολύει τους δασκάλους των παιδιών μας, ένα κράτος που αδιαφορεί για τον αγώνα των καθαριστριών, ένα κράτος που χρεώνει τους πολίτες για να πιστώνει τους Μπόμπολες.

Η νίκη δεν θα έρθει με προσευχές και με θεωρίες. Μόνο με πράξεις. Η νίκη δεν είναι ευχή που μπορεί να την πραγματοποιήσει κάποιο σύγχρονο τζίνι, αλλά αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης να θυσιάσει κανείς την βόλεψή του, να αλλάξει τη ζωή του και να παλέψει.

Βίαιη και απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια μαζικής διαδήλωσης στην περιοχή.

Οι αστυνομικές δυνάμεις χτύπησαν τους διαδηλωτές και τους έσερναν προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος. 

Τρεις τραυματίες, δύο γυναίκες και ένας άνδρας ο απολογισμός της κρατικής βίας. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται για την απόφαση της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός να προχωρήσει σε αποψίλωση του βουνού και απευθύνουν έκκληση για μεγαλύτερη συμμετοχή . Οι δασεργάτες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην ολοκλήρωση της καταστροφής. 

photos: @dromografos,@FeRaL_FauNo,iosifsk, @stokokkino1055 

photo 1-1

photo 1-2

Πάχτας: Ή εγώ και η επένδυση ή το χάος και ανθρώπινα θύματα

Την επομένη των εκλογών θα υπάρχουν 3.000 άτομα στις Σκουριές. Θα έρθουν όλοι οι αναρχικοί, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ από όλη την Ελλάδα με τους βουλευτές του. Ίσως οι εργαζόμενοι να κάψουν και κανένα χωριό και να έχουμε ανθρώπινα θύματα." (Χρήστος Πάχτας, Δήμαρχος Αριστοτέλη)
http://www.youtube.com/watch?v=caYfNFrKC_M

Είσαι υποψήφιος.

      

          Είσαι υποψήφιος «αρχιμάγειρας» (αν και όλοι ξέρουμε ότι είσαι επιχειρηματίας και όχι μάγειρας) σε ένα εστιατόριο. Και σε θέλουν και οι χορτοφάγοι και σε θέλουν και οι κρεατοφάγοι. Εσύ καλείσαι να πάρεις μία θέση για το αν θα μαγειρεύεις στο εστιατόριο κρέας ή λαχανικά και αποφασίζεις να μην απαντήσεις, αλλά να καθησυχάσεις και τους μεν και τους δε. Όταν πιέζεσαι από ερωτήσεις διαλέγεις να μεταθέτεις το θέμα και να συζητάς για τα τραπεζάκια και τις καρέκλες του εστιατορίου, ενώ στις μεγαλύτερες πιέσεις εκνευρίζεσαι και λες ότι δεν θα λύσεις εσύ το πρόβλημα της κρεατοφαγίας και της χορτοφαγίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι γι αυτό σε κάλεσαν, αυτό πρέπει να κάνεις, να διαλέξεις. Και τελικά τι πιστεύεις εσύ; Είναι βασικό να είσαι ξεκάθαρος και εσύ το ξέρεις και αδιαφορείς; Ή σε συμφέρει να διατηρείς θολά τα νερά για να γίνεις αρεστός από όλους, να κάνεις το παιχνίδι σου και να κερδίσεις τη θέση; Τα θολά νερά είναι στοιχείο διχασμού, όχι άμεσα, αλλά στην πράξη. Όταν θα περάσει ο καιρός και θα πρέπει να πάρεις μία καθοριστική απόφαση θα αφήσεις σίγουρα κάποιους εκτεθειμένους και αυτοί οι άνθρωποι θα είναι αυτοί που σε εμπιστεύτηκαν. 

  Τελικά όμως ποια είναι η λύση; Η λύση απέχει από πρακτικές «και με τα μαρούλια και με τα φιλέτα». Η λύση απέχει από παρελκυστικές πολιτικές που μεταθέτουν το πρόβλημα. Τώρα περιμένει το εστιατόριο να ανοίξει, τώρα επείγει το ζήτημα. Και αφού εσύ επιλέγεις να μένεις στη μέση, η ευθύνη πέφτει σε αυτούς που σου πρότειναν αρχικά να έρθεις. Και αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι πρέπει να δουν ότι είσαι ανεπαρκής και να «προσλάβουν» άλλον πριν να είναι αργά. Αν δεν το κάνουν θα πρέπει να αναλάβουν το κόστος της αποτυχίας και δεν έχουν δικαίωμα να γκρινιάζουν μετά. Εκτός αν ανάμεσα σε αυτούς που σου επιτρέπουν να μην είσαι ξεκάθαρος υπάρχουν άνθρωποι που προσδοκούν μία θέση στο μαγαζάκι σου και άρα επιλέγουν την τύφλωση. 

  Πάντως, επειδή αυτό το εστιατόριο δημιουργήθηκε με πολύ κόπο, προσωπικές θυσίες και αγώνα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να δουλέψει καλά, να μην φαλιρίσει και να μην πουλήσει όσους το εμπιστεύτηκαν. Το νου σας, αν χαθεί θα φταίμε και εμείς γιατί την άδεια λειτουργίας του δεν την πήραμε από το κράτος, αλλά την επιβάλαμε σε αυτό. Αν τώρα περιμένουμε ότι το κράτος θα μας βοηθήσει να μαζέψουμε πελατεία είναι σαν να ποντάρουμε στο άλογο του αντιπάλου μας. Ε, πόσο θα θέλει αυτό το άλογο να τρέξει για πάρτη μας άραγε; Μάλλον καθόλου…

Καταλήγοντας λοιπόν…πρέπει να έχουμε το νου μας στα μαγειρέματα του αγωνιστικού μας εστιατορίου..γιατί στο τέλος αυτό που θα φάμε είναι ήττα.   

"Γυάλινες χάντρες και καθρεφτάκια σε ελληνικά χωριά"

Άρθρο του:  FGuðmunds

Δημοσιεύτηκε στο: http://grugg.is/2014/01/03/glerperlur-og-eldvatn-fyrir-grisk-thorp/

Ο Καναδάς έχει μια εικόνα απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, σχεδόν ατέλειωτης ερημιάς και γαλήνης. Σε αντίθεση με τους νότιους συγγενείς του, ο Καναδάς δεν έχει κατηγορηθεί ούτε για πολέμους ούτε για μεγάλες εταιρείες οι οποίες εκμεταλλεύονται την αγωνία και την αστάθεια μακρινών χωρών και ορέγονται τους πόρους και τις αγορές τους. Ωστόσο, η φήμη των καναδικών εταιρειών εξόρυξης προκαλεί έκπληξη ως έναν βαθμό για όσους τις μελετήσουν πιο αναλυτικά. Οι Καναδοί πρωτοστατούν όταν πρόκειται για την «επέκταση» των έργων εξόρυξης σε όλο τον κόσμο και τις περισσότερες φορές  λειτουργούν σε περιοχές που είναι ευάλωτες είτε πολιτικά, όπως το Θιβέτ, είτε οικονομικά, όπως η Γουατεμάλα, είτε σε σχέση με περιβαλλοντικά θέματα, όπως η Βραζιλία. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει καταφέρει να υποπέσει σε όλες αυτές τις κατηγορίες και ως εκ τούτου είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στην αμερικανική επιθετικότητα των εταιριών. Εταιρίες που φαντάζονται, ότι οι οικονομικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει η Ελλάδα τους εξασφαλίζουν την βεβαιότητα πως η ελληνική κυβέρνηση και η κοινή γνώμη δεν έχουν ούτε την δυνατότητα ούτε την πολυτέλεια να αρνηθούν χρυσές υποσχέσεις θέσεων εργασίας και «ανάπτυξης υποδομών», με αντάλλαγμα φυσικά φορολογικές ελαφρύνσεις και άδειες για εκτεταμένες περιβαλλοντικές καταστροφές. Στις περισσότερες περιπτώσεις αποδεικνύονται σωστές: όπως ακριβώς και στην Ισλανδία, «οι ξένες επενδύσεις» υποτίθεται ότι είναι ο ιππότης πάνω στο άσπρο άλογο που θα αφυπνίσει την οικονομία και θα διασφαλίσει το μέλλον... χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις.

Αλλά μια περιοχή αντιστέκεται. Η Χαλκιδική, μια χερσόνησος με σχήμα πιρουνιού στη Βόρεια Ελλάδα, είναι γνωστή για τα αρχαία ελληνικά ορυχεία της. Τώρα όμως, από τις δεκαετίες του 60 και του 70, έχει δημιουργήσει μια ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία και έχει γίνει ένα δημοφιλές θέρετρο τόσο για ντόπιους όσο και για ξένους τουρίστες. Πυκνά δάση «ρέουν» μέσα από τους λόφους της Χαλκιδικής και η περιοχή είναι γνωστή για τη φυσική ομορφιά της. Είναι στη μέση αυτών των λόφων και συγκεκριμένα στο όρος Κάκκαβος, που η καναδική μεταλλευτική εταιρεία Eldorado Gold έχει συναντήσει σκληρότερη αντίσταση σε σχέση με  ό,τι έχει συνηθίσει μέχρι τώρα. Από τις αρχές του 2011 οι κάτοικοι της Ιερισσού, ενός χωριού με περίπου 3300 κατοίκους, έχουν αντισταθεί στα τρία μελλοντικά σχέδια της Eldorado Gold στη Χαλκιδική, ιδιαίτερα στο έργο που αγγίζει περισσότερο την Μ. Παναγία. Πρόκειται για την ανοιχτή εξόρυξη στο άνοιγμα των Σκουριών. Μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας έχουν πραγματοποιηθεί στο βουνό από τον τοπικό πληθυσμό, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, την πλησιέστερη στην Χαλκιδική μεγάλη πόλη, για την υποστήριξη του αγώνα. Είναι μάλιστα σαφές ότι η αντίθετη φωνή στα μεταλλεία δεν ενδιαφέρεται μόνο για τη φύση του συγκεκριμένου έργου και τις ειδικές συνέπειές του· φαίνεται ότι οι κάτοικοι της Ιερισσού και των γειτονικών χωριών προσπαθούν να ανακόψουν την επιθετικότητα και τη διαφθορά της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, που προϋπήρχαν της κρίσης και της οικονομικής κατάρρευσης.

Τουλάχιστον αυτό είναι που έγινε αντιληπτό μέσω των απαντήσεων από τη σελίδα "Save Skouries”. Σύμφωνα με αυτήν, οι αντίπαλοι του λατομείου αποτελούν μια ομάδα που είναι κάθε άλλο παρά ομοιογενής πολιτικά, αλλά αντιπροσωπεύει τον πραγματικό πληθυσμό της Χαλκιδικής. Όχι μόνο η Ιερισσός, αν και το χωριό έχει γίνει το επίκεντρο των εκδηλώσεων, αλλά και πολλά άλλα χωριά αντιδρούν. Οι λόγοι για την απόρριψη των σχεδίων είναι πολλοί: «Άλλα χωριά που αντιστέκονται στο μεταλλείο είναι η Ουρανούπολη, η Αμμουλιανή, τα Νέα Ρόδα, η Μεγάλη Παναγία, η Ορμύλια, τα Μουδανιά, ο Άγιος Νικόλαος, το Γομάτι. Πρόκειται για μία απάντηση σε μια κατάσταση που απειλεί τη ζωή και τα σπίτια μας. Ποτέ πριν στη Χαλκιδική δεν υπήρχαν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ενωμένοι για έναν κοινό στόχο. Πολλοί άνθρωποι που πριν λίγα χρόνια δεν θα μπορούσαν να  σκεφτούν να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις τώρα παίρνουν ενεργό μέρος στην εκστρατεία. Πολλοί από αυτούς θα δυσκολεύονταν ακόμα και να πιστέψουν ότι η αστυνομία θα μπορούσε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα και ότι η κυβέρνηση θα ξεπουλούσε τη γη τους».

Η αφύπνιση του πληθυσμού Χαλκιδική δεν συνίσταται απλώς σε έναν περίπατο στο δάσος. Τον Μάρτιο του 2012 διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ, τα οποία δεν είναι γνωστά για την «καλή» συμπεριφορά τους. Η αστυνομία έκλεισε μονοπάτια μέσα στο δάσος και οδήγησε τους διαδηλωτές μακριά με δακρυγόνα και εκφοβισμούς. Αρκετά ήσσονος σημασίας γεγονότα είχαν σημειωθεί μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013, όταν και υπήρξαν εκτεταμένες ζημιές σε μηχανήματα στο εργοτάξιο στις Σκουριές. Αυτό οδήγησε σε μία ολοένα εντεινόμενη διαμάχη. Η αστυνομία απάντησε με την εισβολή στην Ιερισσό στις 7 Μαρτίου, έκανε ρίψη δακρυγόνων, κάποια από τα οποία μάλιστα έπεσαν και στην αυλή του σχολείου. Αξιωματικοί εισέβαλαν σε σπίτια και διεξήγαγαν έρευνες, αλλά οι ντόπιοι λένε ότι ο σκοπός τους ήταν ασαφής. Ένα μήνα αργότερα, η αστυνομία επέστρεψε για να συλλάβει δύο άτομα για τον εμπρησμό του Φεβρουαρίου, ενώ μάλιστα οι δύο συλληφθέντες κατηγορήθηκαν ως «ηγέτες» εξτρεμιστικών ομάδων. Πρόσφατα αποφυλακίστηκαν και η υπόθεσή τους εκκρεμεί, καθώς ακόμα δεν έχει εκδικαστεί.

Όταν ρώτησα την Louise Burgess, διευθύντρια επικοινωνιών της Eldorado Gold, αν η εταιρεία εγκρίνει τις ενέργειες της αστυνομίας, η απάντηση ήταν επιφυλακτική, όπως θα περίμενε κανείς: «Η Eldorado καταδικάζει κάθε μορφή υπερβολικής αντίδρασης από την πλευρά της αστυνομίας και θα ενθαρρύνει κάθε άτομο ή ομάδα που ζητάει να καταθέσει επίσημη καταγγελία στις αρμόδιες αρχές της δικαιοσύνης». Στην πραγματικότητα, κάποιες καταγγελίες έχουν υποβληθεί, όπως για παράδειγμα για το κάνιστρο δακρυγόνου που προσγειώθηκε στην αυλή του σχολείου, αλλά σύμφωνα με το Save Skouries, δεν έχει διενεργηθεί έρευνα σχετικά με τη συμπεριφορά της αστυνομίας, είτε εκείνη την ημέρα είτε οποιαδήποτε άλλη.

Η Louise Burgess υπερασπίζεται την εταιρεία και σημειώνει ότι από τα 25 εκλεγμένα μέλη που υπηρετούν στην περιοχή του Συμβουλίου της Χαλκιδικής, 20 από αυτούς ψήφισαν το σχέδιο δράσης του 2010, που περιλαμβάνει  μεταλλείο στη θέση Σκουριές. Εκείνη την εποχή, το έργο ήταν στην πραγματικότητα ακόμη στα χέρια της Hellas Gold, η οποία ήταν μια εθνική μεταλλευτική εταιρεία. Η Eldorado Gold, το 2011, με την εξαγορά του ομίλου European Goldfields, του οποίου η Hellas Gold ήταν μέρος, πήρε στην κατοχή της όλα τα έργα που ανήκαν μέχρι τότε στην Hellas Gold.  Ωστόσο, είναι αναμφισβήτητο ότι η στήριξη για το έργο φαίνεται μεγάλη σε κυβερνητικό επίπεδο, όπως σημειώνει η Burgess. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ελλάδας, για παράδειγμα, επιβεβαίωσε πρόσφατα την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), που είχε αμφισβητηθεί από τους αντιπάλους της Eldorado, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για τις εταιρίες· σε τέτοιο σημείο μάλιστα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταδίκασε το ελληνικό κράτος για την πώληση των μεταλλευτικών δικαιωμάτων στην Χαλκιδική σε τιμή πολύ χαμηλότερη της πραγματικής αξίας τους στην αγορά, μια οικονομική κίνηση που θα έκανε τους Ισλανδούς επιχειρηματίες να σταθούν με δέος.

Μια πολύ μεγάλη κουβέντα διεξάγεται γύρω από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των μεταλλείων. Η Eldorado Gold έχει υποσχεθεί ότι θα προστατέψει το περιβάλλον και θα μειώσει στο ελάχιστο το περιβαλλοντικό κόστος, αλλά οι αντίπαλοι λένε ότι η μεταλλευτική εταιρεία και το ελληνικό κράτος καθοδηγούνται εξαρχής από ψευδή Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ). Σύμφωνα με τον ιστότοπο “Save Skouries” «ανεξάρτητοι επιστήμονες ελληνικών πανεπιστημίων τονίζουν το γεγονός ότι το εγχείρημα θα έχει τεράστιες επιβλαβείς συνέπειες στο περιβάλλον και στην κοινωνία. Επίσης, υπάρχουν έρευνες που αποφαίνονται ότι οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν στην περιοχή θα είναι περισσότερες από αυτές που η Eldorado περιμένει να δημιουργηθούν, και μάλιστα μόνο για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Φανταστείτε, για παράδειγμα, τις επιπτώσεις στην τουριστική βιομηχανία αν οι άνθρωποι σταματήσουν να επισκέπτονται την περιοχή, η οποία θα έχει υποστεί βαριά περιβαλλοντική καταστροφή».

Το πρόβλημα φυσικά είναι το ίδιο σε όλες τις περιοχές παγκοσμίως• εταιρίες όπως η Eldorado Gold ευδοκιμούν με βάση βραχυπρόθεσμα συμφέροντα, άσχετα αν δημιουργούνται ή όχι θέσεις εργασίας,  ενώ η κοινή γνώμη επιζητεί την λογική της μακροπρόθεσμης ευημερίας. Ο Louise Burgess σημειώνει ότι η Eldorado πιστεύει πως η υπεύθυνη εξόρυξη μπορεί μακροπρόθεσμα να προσφέρει ευκαιρίες στους κατοίκους και στην κυβέρνηση, αλλά την ίδια στιγμή είναι αναμφισβήτητο ότι τα μεταλλεία δεν μπορούν να λειτουργούν για πάντα και έτσι προκύπτει  το ερώτημα ποιος κερδίζει πραγματικά αν η βιώσιμη εργασία στους τομείς της αγροτικής οικονομίας καθώς και σημαντικές αγροτικές εκτάσεις χαθούν στην πορεία. Οι κάτοικοι ήδη έχουν αρχίσει να υφίστανται τις συνέπειες. «Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα έχει διχάσει την κοινωνία και η ισορροπία χαρακτηρίζεται από εχθρότητα. Οι νέοι μεταλλωρύχοι είναι ιδιαίτερα φανατισμένοι και συμπεριφέρονται σαν μισθοφόροι της εταιρίας», σύμφωνα με την Μ., κάτοικο της περιοχής, η οποία υποστηρίζει ότι η εταιρία εκμεταλλεύεται την φτώχεια και την οικονομική κρίση και προσπαθεί να προσλάβει συγκεκριμένα άτομα από τα αντιδρώντα χωριά, ώστε να δαμάσει την αντίσταση από τα μέσα. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, «θέλω να επαναλάβω ότι για εμάς αυτή είναι μια μάχη για τις ζωές μας και θα συνεχίσουμε μέχρι την νίκη. Δεν θα παραδοθούμε, παρά τις δυσκολίες».

"Η Eldorado από μακριά"

Article by FGuðmunds

Δημοσιεύτηκε στο: http://grugg.is/2014/01/03/glerperlur-og-eldvatn-fyrir-grisk-thorp/

Μετάφραση στα αγγλικά: Finnur Guðmunds 

Canada has an image of natural beauty, almost endless wilderness and peacefulness. Unlike their relatives south of the Canadian border, Canada has not been much on the lips of people criticising warfare or endless mega-corporations that exploit distress and instability of distant countries to covet their resources and markets. However, the reputation of Canadian mining companies is to some extent surprising to those who study it in more detail; Canadians are leaders when it comes to the "expansion" of mining projects around the world, and more often than not, they operate in areas that are vulnerable; either politically, such as Tibet, economically, such as Guatemala, or regarding environmental issues, such as Brazil has become. Over the past few years, Greece has managed to fall under any of these categories and is therefore especially vulnerable to American corporate aggression; corporations who imagine that the economic difficulties that Greece has experienced has made sure that the Greek government and the public can neither afford nor have the capacity to reject golden promises of jobs and " development of infrastructure " in exchange for tax concessions and licenses for excessive environmental damage. In most cases, they have the right idea; just like in Iceland "foreign investment" is supposed to be the knight on a white horse which will awaken the economy and ensure its future...no questions asked.

But one area has provided resistance. Halkidiki, a fork-shaped peninsula north of Greece is known for their ancient Greek mines, but has now built up a thriving tourist industry after becoming a popular resort among both domestic and foreign tourists in the sixties and seventies of the last century. Broad forests flow through the hills of Halkidiki and the area is renowned for its natural beauty. It is in the middle of these hills, namely in Mt. Kakkavos, that the Canadian mining company Eldorado Gold has come across tougher resistance than they are accustomed to. Since early 2011, residents of Ierissos, a village of about 3300 inhabitants, have provided resistance to the three future projects of Eldorado Gold in Halkidiki, especially the project that touches M. Panagia most; the opening of the Skouries open-pit goldcopper ore mine in Mt. Kakkavos. Demonstrations have been held in large numbers in the tree-strewn hills by local people, but also in Thessaloniki, Halkidiki's closest big city, in support of the fight. It is clear that the opposition is not only concerned about the nature of this particular project and its specific effects, but it seems the residents of Ierissos and neighbouring towns are trying their best to stem the aggression and corruption that has stuck to the Greek constitutions for a long while; since long before the time of the crisis and the Greek economic collapse .

At least that is what you come to understand from the answers from “Save Skouries”, an association that has been formed against Eldorado Gold's plans. According to them, opponents of the quarry constitute a group that's far from being homogenous and represents the actual population of Halkidiki; not only Ierissos, though the village has become the center of events, but many other villages according to Save Skouries. And the reasons for opposing the plans are varied: "Other villages who oppose the mine are Ouranoupolis, Ammouliani, Nea Roda, Magali Panagia, Ormilia, Moudania, Agios Nikolaos, Gomati. This is a response to a situation that threatens our lives and homes. Never before in Halkidiki have so many different people come together for a common goal." Marina says that many people now take part in the campaign that would a few years ago never have expected to join protests in their lifetime. "Many people would not believe that the police could serve special interests and the government to sell the land from under their feet."

The awakening of the Halkidiki population has not been a gentle stroll in the woods. In March 2012 protestors clashed for the first time with Greek riot police, which is not known for any loving embraces. Police closed paths through the forest and drove the protesters away with teargas and intimidations. Several minor events have occurred in relations to demonstrations since then, but in February 2013 there were done extensive damages to machinery at the Skouries construction site which led to ever intensifying conflict. Police responded by invading Ierissos on March 7, sheltered by tear gas fired seemingly at random around the village, including into elementary school grounds. Officers raided houses and carried out searches, but locals say that their purpose was unclear. A month later, the police returned to arrest two people for the February acts of vandalism and for being "leaders" of extremist groups. They were only recently released from custody and their case is pending.

When I asked Louise Burgess, Eldorado Gold's communications manager, if the company condoned the actions of the police, the response was wary, as one can expect, "Eldorado condemns any form of police over-reaction and would encourage any individual or group making such claims to file a 
formal complaint with the relevant judiciary authorities." Actually, quite a few complaints have been submitted, including for the tear gas canister that landed in the school yard, but Marina says that no investigation has been conducted regarding the behavior of the police, either that day or any other.

Burgess defends her company and notes that of the 25 elected members who serve on the district council of Halkidiki, 20 of them voted with the implementation plan that included the Skouries mine in 2010. At that time, the project was actually still in the hands of Hellas Gold, which was a national mining company Eldorado Gold acquired along with all of its projects in 2011 with the acquisition of the European Goldfields conglomerate that Hellas Gold was part of. However, it is undisputed that support for the project seems great on the administrative level, as Burgess notes. The Supreme Court of Greece has for example recently confirmed the environmental impact assessment (EIA) that had been questioned by Eldorado's opponents, and Greek governments of recent years have paved the streets for corporations significantly; even up to the extent that the European Commission condemned the Greek state for having sold mining rights in Halkidiki for a price that was far below the actual market value, in a financial scheme that would make Icelandic businessmen stand in awe.

The largest debate is surrounding the environmental impact of the mine. Eldorado Gold has sworn to protect the environment and to minimize environmental impact, but opponents say the mine company and the Greek state are initially guided by a faulty EIA. "Independent scientists from Greek universities have pointed out that the project will have a hugely detrimental effect on the environment and society," says Marina. "Furthermore, there are studies that demonstrate that the jobs lost in the region will be more than Eldorado expects to create, and only for a period of time. Imagine, for example, the impact on the tourist industry if people lose interest in visiting an area that has suffered heavy environmental stress."

The problem of course is the same as all over the globe; companies like Eldorado Gold thrive on short-term interests, whether or not jobs are created, while the public is waking up to the sensibility of focusing on sustainability in the long term. Louise Burgess notes that Eldorado believes that responsible mining can provide opportunities for residents and the government in the long term, but at the same time, its undisputable that mines cannot operate forever and it is possible to ask who really profits if sustainable employment in the sector and vital agricultural areas are lost in the process. People themselves have already felt the impact, "The truth is that this has divided the community and the balance is colored by hostility. Young miners are particularly fanatical and behave like mercenaries of the company," says Marina, arguing that the company has taken advantage of impoverishment and the economic crisis and tried to recruit individuals within the villages that demonstrate opposition, attempting to quell resistance from within. However, she remains defiant: "I want to reiterate that for us this is a struggle for our lives and we will continue until victory is ours. We will not give up, despite all the difficulties."

Ο Ιππόκαμπος και η Μέδουσα

Ο ιππόκαμπος και η μέδουσα

Ένα δύσκολο παραμύθι, για δύσκολα παιδιά σε δύσκολους καιρούς.. 

Της Αλεξάνδρας Κουπαρανη, Δασολόγος.

Κρεμόταν από την ουρά του και λικνιζόταν πέρα δώθε, περιμένοντας την στιγμή που θα γεννήσει τα μικρά τουμπάνισε την θήκη του να ανοίγει και πέντε-πέντε άρχισαν να ξεπετάγονται τα νεογέννητα ιπποκαμπάκια του .Επί τρεις μέρες γεννούσε συνέχεια και ακατάπαυστα  τα αμέτρητα παιδιά του.

Με κεφάλι αλόγου, ουρά πιθήκου, θήκη καγκουρό, σκελετό εντόμου και μάτια χαμαιλέοντα ήταν σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα ψάρια ,ήταν ένας Ιππόκαμπος και το ήξερε.

Όλον τον καιρό τσούπρων κυοφορήσει, ζούσε καμουφλαρισμένος κολλημένος πάνω στα βράχια ή εντυπωμένος πάνω στα φύλλα των θαλάσσιων δένδρων στα  θαλάσσια λιβάδια της Ποσειδώνας. Αχ τα λιβάδια της  Ποσειδώνας, ο πανέμορφος τόπος του,  ο θαλάσσιος παράδεισος εκατομμύρια ασπόνδυλων και ψαριών, ο ρυθμιστής του οξυγόνου της ατμόσφαιρας, το λουλούδι της θάλασσας.

Μόνο οι άνθρωποι έβλεπαν την Ποσειδώνια του άσχημη, επειδή το καλοκαίρι η θάλασσα γέμιζε από το αντιαισθητικά φύκια. Αντιαισθητικά μεν, ζωογόνα και προστατευτικά δε. 

 Όμως έξι βδομάδες, τώρα που κυοφορούσε τα μικρά του δεν είχε το νου του πουθενά αλλού παρά μόνο στην γέννα.

Μόλις ολοκλήρωσε την γέννα του, η ντελικάτη ιππόκαμπων πήρε τα μικρά της και άρχισαν να περιπλανώνται στο βυθό για να τους βρει προνύμφες ψαριών να τα ταΐσει.

Ήταν τόσο κουρασμένος που αποκοιμήθηκε κολλημένος πάνω σε έναν βράχο.

Όταν ξύπνησε, δυο μέρες αργότερα, κοίταξε ολόγυρα με το κάθε του μάτι ξεχωριστά και διαπίστωσε  έντρομος ότι τα νερά είχαν αλλάξει χρώμα, η γεύση της θάλασσας είχε χάσει την αρμάρια της και τα πανέμορφα δάση της Ποσειδώνας είχαν σχεδόν εξαφανιστεί.

Όπα.... τι συνέβη όσο αυτός κοιμόταν? Αυτός ήταν πάντα ενημερωμένος για τα υποθαλάσσια δρώμενα..

Εκείνη τη στιγμή ακριβώς από δίπλα του περνά αργά μια εντυπωσιακή και φωσφορίζουσα μέδουσα λαχανιασμένη.

-Εσύ γιατί είσαι ακόμα εδώ, όλοι έφυγαν, άδειασε ολόκληρο το Δάσος της Ποσειδώνας..είπε ξέπνοη και κατάλαλος τον ακούμπησε με τα πλοκάμια της και το ζελατινώδες έλασμα της, η μεσόγαια της έγινε ακόμη πιο εντυπωσιακή.

-Άουτ, με τσίμπησες.

- Ωπ, συγνώμη είναι τα κνιδωκύτταρα στα πλοκάμια μου, δεν το έκανα επίτηδες.Τα έχω για τροφή και άμυνα. Βλέπεις όμως δεν μπορω να αγγίξω κανέναν χωρίς να τον πονέσω. 

- Δεν με νοιάζει για τα κύτταρά σου. Τι έγινε εδώ, ξέρεις; είπε παγερά και ελαφρώς φούσκωσε.

- Οι στεριανοί, αυτοί οι άνθρωποι πάλι κάναν τα μαγικά τους. Εδώ και κάμποσο καιρό στην επιφάνεια της θάλασσας έχουν κατασκευάσει νησίδες από σκυρόδεμα. Μεταφέρουν από νησίδα σε νησίδα τα στερεά απόβλητα από τις μεταλλευτικές τους δραστηριότητες. Άσε που έχει αυξηθεί και η κυκλοφορία των πλεούμενων.

-Καιρό τώρα συμβαίνουν αυτά, είπε απότομα ο ιππόκαμπος, οι άνθρωποι με την μανία τους για το χρυσάφι δεν σέβονται και δεν υπολογίζουν τίποτα στο βωμό απόκτησης του. Είναι άρρωστοι με το χρυσάφι και μαζί αρρωσταίνουν και όλο το φυσικό περιβάλλον.

-Ναι, δεν είναι όμως μόνο αυτό, τον διέκοψε. Το ξημέρωμα έσπασε ένας ιμάντας πάνω στον οποίο μεταφέρονταν κιβώτια με στερεά απόβλητα εκσκαφών. Τα πήγαιναν στα πλοία. Όλο το φορτίο των απόβλητων έπεσε στην θάλασσα.Καταπλάκωσε τις ποσειδωνίες και μόλυνε τα παράκτια υδατα. Όλοι οι θαλάσσιοι οργανισμοι, που διασώθηκαν  ξεκίνησαν την μετανάστευση προς άλλους τόπους. Ξέχνα ότι ήξερες για την θαλασσά μας....

Τώρα εδώ θα γίνει λιμάνι μεταφόρτωσης..Αχχ, πάνε τα καλοκαίρια που ερχόντουσαν λουόμενοι και δροσίζονται στα νερά μας.Τώρα μόνο κιβώτια, νησίδες, πλοία και φορτία.

Και τον ξαναγγιξε σαν άγγιγμα συμπαράστασης, και απευθείας τα κυτταρικά της στρώματα έλαμψαν πιο δυνατά.

-ΑΟΥΤΣ, είσαι τρελή γιατί το κάνεις αυτό? είπε φανερά ενοχλημένος, τα πτερύγια του κινήθηκαν οργισμένα ενω παράλληλα μεγάλωσε κι άλλο....Γρρ,αυτοί οι γήινοι, είναι για κρέμασμα..

- Έλα πάμε να φύγουμε, του πρότεινε το Κνιδοζωο και δεν έτεινε το πλοκάμι της μήπως και τον ξανατσιμπήσει..Με λένε Aurelia aurita και με φωνάζουν Μεδουσα του φεγγαριού. Δεν έχω πολλές τοξικές ουσίες γι αυτό δεν πονάει πολύ το τσίμπημά μου...Σε τσιμπάω γιατί κάθε φορά που σε τσιμπάω η μεσογλοια μου που  προσαρμόζεται στο φυσικό φως  γίνεται όλο και πιο λαμπερή και όλο πιο μυστήρια...Εσύ είσαι Ιππόκαμπος? Από την γνωστή οικογένεια?

-Δεν έχω όρεξη για κουβέντα, είπε βαρύς ο ιππόκαμπος κολλημένος διαρκώς πάνω στον βράχο του.Και ο όγκος του διπλασιάστηκε..

-Χα, βλέπω και συ κάθε φορά που με προσβάλλεις μεγεθύνεσαι !!!Άλλα πέρα από αυτό δεν θα έρθεις? Αν μείνεις εδώ θα πεθάνεις.

-Ναι, μεγαλώνω κάθε που υπερισχύει ο εγωισμός μου, αλλά μικραίνουν τα πτερύγιά μου. Τώρα άσε με και φύγε..Μα για πες μου αν φύγεις που θα πάς?

- Όχι, δεν θα σ αφήσω εδώ. Τα λήμματα που έπεσαν θα σε διαλύσουν. Έλα, άνθρωποι έχουν στήσει παρακάτω καταφύγια θαλάσσιας προστασίας, άνθρωποι που νοιάζονται για την θάλασσα και αγαπούν τη φύση όπως το σπίτι τους. Αυτοί θα μας σώσουν, αυτοί θα πολεμήσουν για μας.....είπε ενώ του έτεινε το χέρι-πλοκάμι της τσιμπώντας τον και πάλι.

Τότε τα χρώματα της άρχισαν να φωτίζουν την μολυσμένη θάλασσα.

- ΑΑΑ, πονάει.! Σταμάτα το, δεν έρχομαι. Δεν πιστεύω στους ανθρώπους, είναι όλοι το ίδιο. Το πολύ πολύ να σε σώσουνε για να σε πουλήσουν σε τίποτα Ασιάτες που θα σε φάνε η θα σε βάλουν σε ενυδρεία για να βλέπουν τα όμορφα χρώματά σου και όσο για τη φύση, σιγά που νοιάζονται, ο καθένας το τομάρι του κοιτά.

- Έχε πίστη και φαντασία, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, δεν τους ξέρεις όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν και καλοί.. 

- Ναι, στην φυλακή, απάντησε στεγνά και ειρωνικά και το σώμα του έγινε πιο μεγάλο από της μέδουσας.

-Έλα θα προλάβουμε τα καταφύγια, αν φύγουμε τώρα... και τον τράβηξε από την προβοσκίδα..

- Α, ως εδώ ήταν της είπε, από τα τσιμπήματά σου με έπρηξες.

Και πράγματι όλο του το κορμί ήταν παραφουσκωμένο και σαφώς μεγαλύτερο από όσο στην αρχή της γνωριμίας τους. Άλλη μια φορά να με ακουμπήσεις και θα σε ρουφήξω με την προβοσκίδα μου και θα σε φάω έτσι μεγάλος που έγινα.

- Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, πολύ εύθικτος είσαι. Αν με φας πάντως, επειδή ανήκω στα ασπόνδυλα και είμαι πλαγκτονικός οργανισμός να ξέρεις ότι μπορεί να ζω μέσα από σένα μετά..

- Καλά , κάγχασε. Πάντως εγώ δεν έρχομαι, θα μείνω εδώ..

ΤΟΤΕ ακούστηκε ένα δυνατό

ΠΛΑΦΦΦΦ

και ένα τεράστιο κιβώτιο άρχισε να βυθίζεται αργά αργά.

- Ωχ γίνονται και άλλα ατυχήματα πάνω, τους πέφτουν συνέχεια κυανιούχα απόβλητα.

-Τους πέφτουν η τα ρίχνουν? είπε με την προβοσκίδα του σε πλήρη έκταση

- Άστα λόγια και τρέχα, είπε η μέδουσα του φεγγαριού και το καμπανωτό ζελατινωειδές σώμα της κινηθηκε ρυθμικά παράγωντας κύματα...Ζήσε γιαυτό ήρθες, γι αυτό γεννήθηκες, για να ζήσεις έξω από τα καθιερωμένα σου. Μην μένεις κολλημένος πάνω στον βράχο σου, στα δεδομένα σου, κολύμπα και ζήσε, φαντάσου και πραγματοποίησε..  είπε και τον άρπαξε από την κολλημένη του ουρά.

-ΓΡρρρρρρ γρύλισε..

Και τότε αυτός, χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξε το στόμα του και την έφαγε....................................................

Μόνο τότε ξεκόλλησε από τον βράχο του και άρχισε να κολυμπά για να ζήσει.

Από τότε στις θάλασσες της Μεσογείου υπάρχει ένας ογκώδης ιππόκαμπος, που κολυμπά αργά γιατί έχει μικρά πτερύγια κ λάμπει σαν μέδουσα του φεγγαριού. Ένας ογκώδης ιππόκαμπος που σώθηκε από τους ανθρώπους που τόσο αμφισβητούσε..Ανθρώπους που αντιστάθηκαν στο χρυσάφι και στην ανάπτυξη του.

"Το ημερολόγιο μιας τρελής"

Όταν αγωνίζεσαι για κάτι πολλά αλλάζουν στη ζωή σου. Ένα από αυτά είναι ότι πλέον δεν κρατάς μόνο ένα προσωπικό ημερολόγιο με πράγματα που θες να καταγράψεις για πάντα, αλλά ένα κοινό ημερολόγιο. Γεγονότα, συζητήσεις, κινήσεις, που είναι πλέον χαραγμένες στο μυαλό όλων μας, ως αποτέλεσμα της κοινής δράσης. Ο χρόνος που φεύγει είναι για τους περισσότερους από μας ένας δύσκολος χρόνος, ένας χρόνος που είδε τη ζωή του να χειροτερεύει, τα δικαιώματά του να περικόπτονται και την καταστολή να αυξάνεται και όλα αυτά τα έζησε είτε μένει στη Χαλκιδική είτε στην Κρήτη. Αυτές τις μέρες είθισται να γίνονται απολογισμοί, ο οποίοι συχνά τελειώνουν με την ευχή να πάνε τα πράγματα καλύτερα την επόμενη χρονιά. Σκέφτομαι εδώ και ώρα αυτό που ένας δικός μου άνθρωπος μοιράζεται συχνά μαζί μου, ότι δηλαδή σιχαίνεται τις ευχές (είμαι σίγουρη ότι σιχαίνεται και τους απολογισμούς) και έχει πολύ δίκιο γιατί με ευχές το σύμπαν αδιαφορεί κι ας λένε κάποιοι άλλα …

Οπότε, αν δεν κάνω απολογισμό, δεν γράψω και ευχές, τι ακριβώς θα κάνω σε αυτό το κείμενο; Μάλλον θα σας ανοίξω σελίδες από το ημερολόγιό μου..

Ο περσινός χρόνος ξεκίνησε στην ΒΑ Χαλκιδική από τις 17 Φεβρουαρίου, όσο περίεργο και να φαίνεται αυτό. Ήταν τότε που έγινε εμπρησμός στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός. Από εκείνη την μέρα και έπειτα όλος ο αγώνας άλλαξε μορφή. Οι κάτοικοι βίωσαν μια απίστευτου μεγέθους καταστολή από την μεριά του κράτους, που στόχο είχε απλώς να προασπίσει τα συμφέροντα ενός εργολάβου και να καταπνίξει έναν αγώνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένα κανάλι δεν είχε ασχοληθεί με τα όσα γίνονταν στη Χαλκιδική, για κανέναν οι Χαλκιδικιώτες δεν ήταν τρομοκράτες και πολλοί λίγοι ήξεραν για τον αγώνα τους. Και αίφνης όλα άλλαξαν. Οι επισκέψεις της αστυνομίας καθημερινές, οι προσαγωγές επίσης. Οι σχεδόν απαγωγές των ανθρώπων για να καταθέσουν στην ασφάλεια συνεχείς. Όμως στο δικό μου ημερολόγιο του αγώνα με πιο έντονα γράμματα δεν έχουν καταγραφεί αυτά που περάσαμε από την αστυνομία, η οποία λειτουργούσε και λειτουργεί σαν ιδιωτικός στρατός του Μπόμπολα. Καταγράφηκαν όσα μας έκαναν να αντέξουμε όλα αυτά και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.

Καταγράφηκε ο τρόπος που όλοι μαζί συσπειρωθήκαμε και βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον, όταν καθημερινά χτυπούσαν οι καμπάνες στο χωριό γιατί κάποιον κάλεσαν. Όταν για ώρες περιμέναμε στα φανάρια και όταν δεκάδες φορές ανεβήκαμε στην ασφάλεια για να συμπαρασταθούμε σε όποιον σέρνονταν εκεί για να δώσει παράνομα DNA. Όταν μάνες άφηναν τα παιδιά τους για να συντρέξουν τα παιδιά όσων είχαν ανάγκη και όταν οι άντρες άφηναν τη δουλειά τους για να βρίσκονται καθημερινά στον αγώνα. Ένα τέτοιο μεγαλειώδες παράδειγμα αλληλεγγύης ήταν η συναυλία, που έγινε τον Μάη στην Ιερισσό. Μια συναυλία για την οποία πολλές μέρες πριν εργάστηκαν νέοι και μεγαλύτεροι, έτσι ώστε όλα να πάνε καλά. Όλα να γίνουν σωστά. Και εργάστηκαν έχοντας ήδη δύο παιδιά στη φυλακή και εύκολα κανείς καταλαβαίνει την ψυχολογία τους. Και αυτό πέτυχε. Η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη απέδωσαν τους μέγιστους καρπούς. Γιατί είναι επιτυχία όχι απλώς να έρχονται στην Ιερισσό τόσοι άνθρωποι από διάφορα μέρη για μία συναυλία, αλλά και να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ένας μηχανισμός που ποτέ πριν δεν είχε λειτουργήσει. Όμως όλοι μαζί πήγαμε και σε πορείες και όλοι μαζί συνεχίσαμε να δίνουμε από το υστέρημά μας υλικά και ψυχικά ό,τι μπορούσαμε για τον αγώνα. Μάθαμε ότι ο ένας θα βάλει βενζίνη και ο άλλος θα κεράσει καφέ, μάθαμε ότι θα έχουμε λιγότερα, αλλά αυτό που πρέπει να γίνει θα γίνει. Μάθαμε και να συγχωρούμε και να παραβλέπουμε μερικά πράγματα που μας πληγώνουν και να μετράμε λίγο περισσότερο τις κουβέντες μας, αν και μέχρι να το μάθουμε κάναμε και λάθη. Μάθαμε και ανθρώπους. Ανθρώπους που για χρόνια ζούσαμε μαζί τους, αλλά στην ουσία δεν τους γνωρίζαμε. Μάθαμε και τι σημαίνει στην πράξη η φράση «η ζωή είναι επτά φορές να πέφτεις και οκτώ να σηκώνεσαι». Μάθαμε και τι θα πει να αφήνει καθημερινά σχεδόν κάποιος το σπίτι του για να είναι στα φυλάκια, Σάββατα, Κυριακές γιορτές και αργίες. Κάθε μέρα εκεί στα φυλάκια του αγώνα, στα φυλάκια που υπάρχουν σχεδόν ένα χρόνο.

Στο δικό μου ημερολόγιο έχει καταγραφεί ότι ο δρόμος αυτός δεν θα περπατηθεί αν είμαστε ξυπόλυτοι και ξυπόλυτοι θα είμαστε αν πιστέψουμε ότι μπορεί ο διπλανός μας να τα καταφέρει χωρίς εμάς, αν σκεφτούμε τον εαυτό μας κι αν πιστέψουμε ότι ο δρόμος των υποσχέσεων είναι σημαντικότερος από τον δρόμο του αγώνα.  

Κρατώντας την υπόσχεσή μου, δεν θα κάνω ευχές. Θα πω μόνο ότι τη δύναμη την έχουμε μέσα μας και η αλλαγή έρχεται όχι όταν αλλάξει ο χρόνος, αλλά όταν αλλάζει η οπτική μας.