Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Οι εγκληματίες τους είναι οι άνθρωποί μας


 Η διαφορά μεταξύ ενός ήρωα και ενός εγκληματία είναι πολλές φορές δυσδιάκριτη. Αυτό μας αποδεικνύει και ο μύθος του Ρομπέν των δασών, ενός ανθρώπου που έκλεβε μεν από τους πλούσιους, τα χάριζε όμως στους φτωχούς. Ήρωας ή εγκληματίας; Εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τον θρύλο της Libertatia, ενός νησιού πειρατών στην Μαδαγασκάρη. Οι «κακοί» πειρατές είχαν δημιουργήσει εκεί μια ουτοπική κοινωνία έξω από το πλαίσιο των εκμεταλλευτικών σχέσεων που διαμορφώνονταν στο μεταίχμιο μεταξύ της φεουδαρχίας και του καπιταλισμού. Οι πειρατές φυσικά διώχθηκαν ως εγκληματίες, είναι όμως εγκληματικό να αναζητάς μια άλλη ζωή σε καλύτερες συνθήκες;
 Σε μια ταξική κοινωνία, όπου τα συμφέροντα των φτωχών και πολλών διαφέρουν από αυτά των λίγων πλούσιων, είναι λογικό και αναμενόμενο οι ανθρώπινες πράξεις να γίνονται αντιληπτές διαφορετικά, ανάλογα με την θέση του καθενός στην παραγωγική διαδικασία. Η εξουσία όμως είχε βρει έναν τρόπο, πέρα από την τρομοκρατία και την συνεχή προπαγάνδα, να δημιουργεί εγκληματίες και να τους αφαιρεί τον τίτλο του ήρωα. Στο Φαρ Ουέστ γέμιζε τις πόλεις με αφίσες καταζητούμενων, στα λιμάνια γέμιζε τις εισόδους με κρεμασμένους πειρατές, στις πλατείες έκαιγε δημοσίως «αμαρτωλούς» στην πυρά. Έκανε τα πρόσωπα τους σύμβολα του εγκλήματος και της κακίας. Η ίδια τακτική εφαρμόζεται από το κράτος και σήμερα. Η παράνομη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των οροθετικών γυναικών ή των προσώπων των ξυλοκοπημένων συλληφθέντων του Βελβεντού δεν είναι τυχαία γεγονότα. Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια να ταυτιστεί η αντίληψη του μέσου ανθρώπου σε σχέση με το έγκλημα και την αδικία με την αντίληψη της εξουσίας. Να πείσει ότι άνθρωποι που βασανίζονται ή που ληστεύουν τους ληστές των τραπεζών δεν είναι ήρωες, αλλά εχθροί.
 Οι καταπιεζόμενες πλειοψηφίες όμως δεν είναι πλαστελίνη πάνω στην οποία μπορούν να διαμορφώνουν ό,τι θέλουν οι εκάστοτε εξουσίες. Μπορούν να δημιουργήσουν τους δικούς τους ήρωες, να πολεμήσουν τις κυρίαρχες αφηγήσεις, να αποτινάξουν τα εχθρικά προς αυτές ιδεολογήματα. Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες – ψεύτικές ή αληθινές – ανθρώπων που πολεμούν με παράνομο τρόπο τους εκμεταλλευτές για το κοινό καλό. Οι κοινωνίες πάντοτε μπορούσαν και μπορούν να γράφουν την δική τους ιστορία σε αντιπαραβολή με τις πλαστές εικόνες των κυρίαρχων. Οι φωτογραφίες του Κώστα Σακκά που κυκλοφορούν τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ηρωοποίησης και συμβολοποίησης ενός αγωνιστή. Παράνομα κρατούμενος από τις αρχές ουσιαστικά μόνο λόγω ιδεολογικών πεποιθήσεων, ο Σακκάς δεν είναι παρά ένας ακόμα άνθρωπος, ο οποίος είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια της άδικης και αδίστακτης κρατικής εξουσίας. Ο πόλεμος ενάντια σε αυτήν με όλα τα μέσα, ακόμα και με τα δικά της, είναι ο μόνος δρόμος για την νίκη. Ας γίνουν όλοι οι αγωνιστές, ο Σακκάς, ο Γιώργος και ο Βασίλης της Χαλκιδικής και οποιοσδήποτε άλλος «αιχμαλωτιστεί» σε έναν πόλεμο που ολοένα και οξύνεται πρόσωπα- σύμβολα που θα δίνουν ελπίδα και θα αποτελούν τους ήρωες των δικών μας αφηγήσεων. Αυτοί χρειάζονται εγκληματίες για να μείνουν στην εξουσία. Εμείς όμως δεν χρειαζόμαστε ούτε εγκληματίες ούτε ήρωες. Χρειαζόμαστε απλά ανθρώπους που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.

Αγωνιστικά δίπλα σας,
Χάρι Χάλερ


Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Η ασφάλεια πάνω απ’όλα

   Η τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας MRB μας έδειξε για άλλη μια φορά ότι σε μια χώρα και σε ένα σύστημα που κανένας άνθρωπος ποτέ δεν έχει πραγματικά ασκήσει τα δημοκρατικά του δικαιώματα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να τα υπερασπίζεται όταν τα καταπατούν. Όταν λοιπόν ο Σαμαράς και η παρέα του αποφασίζουν να καταλύσουν κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας και να μετατρέψουν τον κοινωνιοοικονομικό βίο της χώρας σε προθάλαμο κολαστηρίου, οι επί χρόνια βολεμένοι στα καζάνια με τα κόπρανα συνεχίζουν να προτιμούν αυτούς για την διακυβέρνηση, γιατί στην τελική αυτοί ξέρουν καλύτερα πώς να τους νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο στην γωνία Αποτυχίας και Μιζέριας.
 Η συγκεκριμένη δημοσκόπηση όμως είχε και μερικές άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες (πρβλ. http://www.mrb.gr/Mrb/media/RN-05-06-06-2013.pdf). Μία από αυτές ήταν η ερώτηση για το αν σημαντικότερο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι η ρατσιστική βία ή η εγκληματικότητα των παράνομων μεταναστών. Και φυσικά εδώ ήταν που ο Έλληνας έδειξε το αταλάντευτα δημοκρατικό του αίσθημα και την βαθιά πολιτική του σκέψη. Εδώ άλλωστε τα πράγματα ήταν απλά. Δεν είχε ούτε να επιλέξει μεταξύ ατόμων (άλλωστε πού να θυμάται τόσα ονόματα) ούτε μεταξύ πολλών περίεργων ονομάτων με αρχικά (που πρέπει κάθε 4 χρόνια να συγκρατεί τα δύο και να διαλέγει στην τύχη). Ή το ένα ή το άλλο. Και με σθένος βροντοφώναξε σε ποσοστό 70% την μεγάλη πολιτική του αλήθεια: φταίνε οι μετανάστες.
 Μπράβο και πάλι μπράβο αγαπητέ συμπατριώτη. Για άλλη μια φορά το τεράστιο κοινωνικό σου ένστικτο πέτυχε διάνα. Αφού σκέφτηκες καλά τους λόγους που αυτοί οι αλήτες αποφάσισαν παράνομα να έρθουν στην Ελλάδα θεώρησες ότι, τελικά, το ότι τους δέρνουν και τους σκοτώνουν οι νεοναζί δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Αυτοί οι τύποι κουβαλάν μια κουλτούρα διαφορετική από την δική σου, είναι βρωμιάρηδες, φτωχοί, δυστυχισμένοι, παγαπόντηδες, ψεύτες και κλέφτες. Τι σχέση έχουν αυτοί με σένα; Εντάξει, δεν είναι καλό να τους φέρονται άσχημα, αλλά εδώ κινδυνεύει η ασφάλεια της πατρίδας, μερικά θύματα, και μάλιστα ξένα, είναι μια αξιοπρεπής θυσία.
 Αλλά για μισό λεπτό. Εντάξει, να το δεχτώ ότι ο κυνηγημένος Αφγανός, του οποίου την ζωή εσύ κατέστρεψες όταν παρέδιδες τις πόλεις του στους συμμάχους σου Αμερικάνους και δεν μπήκες καν στον κόπο να διαμαρτυρηθείς, αν και ήξερες ότι ο πόλεμος ήταν μούφα και γινόταν για να πλουτίσουν μερικοί μεγιστάνες, αυτός ο τύπος λοιπόν ήρθε στην Ελλάδα επειδή δεν του άρεσε στην χώρα του. Είχε βρε αδελφέ από μικρός ένα όνειρο. Όταν πήγαινε πεινασμένος στο τριτοκοσμικό σχολείο του και υπέφερε από τις πολιτικές που επέβαλλαν η Ευρώπη και η Αμερική, κοιτούσε με λαχτάρα τον παγκόσμιο χάρτη και έλεγε: «να μαμά, εδώ θέλω να πάω όταν μεγαλώσω», δείχνοντας με βλέμμα ελπίδας την Ελλάδα.   Και η μαμά του τού απαντούσε με υπερηφάνεια: «Μπράβο παιδί μου, μόνο, σε παρακαλώ, να πας παράνομα, έτσι είναι μεγαλύτερη μαγκιά». Το δέχομαι.
 Να δεχτώ και ότι ο φτωχός Πακιστανός που καθαρίζει τζάμια και πουλάει μαϊμού παπούτσια στο πεζοδρόμιο το κάνει όλο αυτό για ξεκάρφωμα και στην πραγματικότητα είναι ένας στυγερός δολοφόνος- βιαστής που το μόνο που θέλει είναι να καταστρέψει την ζωή κάθε τίμιου Έλληνα οικογενειάρχη. Που φεύγοντας από το σπίτι του στο Πακιστάν μέσα σε μια βάρκα με άλλα 200 άτομα έδωσε δύο όρκους στην γυναίκα του: «Φατίμα, θα δουλέψω όσο περισσότερο μπορώ για να στείλω λεφτά για να έχετε εσύ και τα παιδιά να φάτε και θα κάνω όσες πιο πολλές εγκληματικές ενέργειες μπορώ για να ανέβω level στον διαγωνισμό κακίας». Και αυτό να το πάρω ως λογικό.
 Αλλά τώρα σοβαρά, έχεις από την μία ομάδες οργανωμένων ηλιθίων με μια ιδεολογία που την γελάνε ακόμα και τα μυρμήγκια και οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό είναι αδίστακτοι τραμπούκοι που θεωρούν την ανθρώπινη ζωή – πλην της τιμημένης ελληνικής– ασήμαντη. Και από την άλλη ανθρώπους τρομαγμένους, καταστρεμμένους, τους οποίους η δική σου άγνοια και αδιαφορία για τον κόσμο έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση και οι οποίοι, αντί να τρέξουν σε ψυχαναλυτές ή να κλαφτούν στα κανάλια όπως κάνεις εσύ, προτιμούν να βρουν μια άκρη στην γη – όποια μπορέσουν – για να συνεχίσουν την ζωή τους. Να αφήσουν πίσω τα προβλήματά τους και να πάνε να μαζέψουν τις φράουλες που εσύ θα βάλεις στο πιάτο σου την ώρα που θα γράφεις στο facebook status για την μεγάλη αδικία της ζωής που σε ανάγκασε να δώσεις 200 ευρώ για να αγοράσεις καινούριο παντελόνι. Και προτιμάς να πας με το μέρος των πρώτων. Και ναι, κάποιοι κλέβουν, κλέβουν επειδή πεινάνε. Εσύ επιτρέπεις σε άπληστους δισεκατομμυριούχους που έχουν λεφτά για να θρέψουν 3 γενιές να κλέβουν όλο τον πλανήτη. Και μερικοί μπορεί να σκοτώνουν. Δηλαδή δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που να έχει σκοτώσει στην δυστυχία του; Το ποσοστό παρανομίας των «παράνομων» μεταναστών είναι πολύ μικρότερο από όσο θα ήθελες να πιστέψεις, για να μπορέσεις να δικαιολογήσεις την στενομυαλιά σου.
 Και εντάξει, ξέρω, θα πεις για τους Έλληνες μετανάστες που όταν πήγαιναν στις άλλες χώρες ήταν καλοί και φρόνιμοι και μπλα μπλα μπλα. Ναι, ξέρω, για αυτό όταν φτάνανε στις ΗΠΑ τους ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους μετανάστες και τους έβαζαν σε ειδική μονάδα στο Long Island, εκεί που ήταν μόνο για Έλληνες και είχαν τζακούζι, δωρεάν φαγητό και μία/έναν συνοδό για τα πρώτα βράδια. Και σε όλες τις πόλεις του κόσμου που έχει ελληνικές συνοικίες τις έχει επειδή «ο Έλληνας στο εξωτερικό θέλει να συναναστρέφεται με συμπατριώτες» όχι επειδή δεν τους γούσταρε κανένας και τους έστελναν να μένουν στα χειρότερα σημεία – όπως κάνουν όλες οι απολίτιστες εκμεταλλευτικές κοινωνίες με τους «παρείσακτους» μετανάστες. Το καλύτερο μάθημα για αυτό το 70% που απάντησε ότι η εγκληματικότητα των μεταναστών είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από την βία που αυτοί υφίστανται είναι αυτό που θα φέρει η φυσική πορεία. Αυτοί οι άνθρωποι, αφού έχουν φάει ξύλο και βρισιές, έχουν υποστεί εκμετάλλευση και έχουν συσσωρεύσει ένα κάρο κόμπλεξ και φοβίες, θα γίνουν φυσικά όπως ακριβώς ο μέσος Έλληνας. Και τότε ο ίδιος άνθρωπος που με αγωνία για την ζωή του σε παρακαλάει να του δώσεις ένα ευρώ και δίνει τροφή στην αλαζονεία σου, θα σου πάρει αγενώς την θέση στο super market. Αλλά μην ανησυχείς, μέχρι τότε θα έχεις βρει άλλα θύματα να βρίζεις, άλλους διαφορετικούς για να βγάλεις τα άγχη και τις αδυναμίες σου. Σε μια κοινωνία καπιταλιστικής εκμετάλλευσης πάντοτε η βία ενάντια στους άλλους θα είναι προτιμότερη από την ενόχλησή σου.

Αγωνιστικά δίπλα σας,
Χάρι Χάλερ


Μία προκήρυξη που άργησε 6 μήνες.


 Στις 14 Ιανουαρίου έγινε το χτύπημα στα γραφεία της ΝΔ και μετά από μισό χρόνο, λίγο καθυστερημένα θα έλεγε κανείς, τα φώτα της δημοσιότητας είδε η υποτιθέμενη προκήρυξη της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη αυτής της ενέργειας. Τυχαίο; Ποιος το νομίζει αυτό σε μία περίοδο, που όλο και περισσότεροι γίνονται κοινωνοί άλλης μίας καταπάτησης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος; Συγκεκριμένα για την περίπτωση του Κώστα Σακκά για «χάρη» του οποίου οι ειδήμονες της ΝΔ έχουν αποφανθεί πριν αποφανθεί η δικαιοσύνη, η οποία είναι άφαντη. 
 Έχουν δε φροντίσει να ξεπεράσουν κάθε χρονικό όριο που προβλέπει το Σύνταγμα για την κράτηση ενός ανθρώπου και μέσα σε όλα αυτά να λασπολογήσουν με κάθε τρόπο τον ίδιο τον Σακκά, αλλά και όσους τολμούν να λένε την αλήθεια. Ότι δηλαδή έχει χαθεί κάθε ελπίδα να πιστεύει κανείς ότι σε αυτό το ακροδεξιό περιβάλλον μπορεί να περιμένει ένας άνθρωπος έστω μία δίκαιη δίκη. Ω του θαύματος λοιπόν οι ιθύνοντες νόες της ΝΔ, αυτοί οι ίδιοι που έκλεισαν την ΕΡΤ σε μία μέρα, φυλάκισαν αγωνιστές στη Χαλκιδική με κατασκευασμένες κατηγορίες και επιστράτευσαν τους εκπαιδευτικούς, αποφάσισαν ότι πρέπει να ανακινήσουν και το χτύπημα της 14ης Ιανουαρίου. 
 Το δεξιό παρακράτος με εξουσία στα χέρια του ίση ακόμα και μεγαλύτερη από την επίσημη κυβέρνηση είναι ο πρωταγωνιστής σε ένα ακόμα επιτυχημένο σενάριο που κλιμακώνει την επιτυχία του Σαμαρά. Είναι το παρακράτος που δεν έχει τρίκυκλα πλέον, αλλά έχει στα χέρια του όλους εκείνους τους μηχανισμούς που μπορούν να ενοχοποιούν, να φιμώνουν, να κατασκευάζουν τρομοκράτες και τρομοκρατικές ενέργειες. Ο ρόλος της δεξιάς διπλός. Από τη μία είναι εγγυήτρια της τάξης και της ασφάλειας των πολιτών, οι οποίοι μπορούν να απολέσουν όλα τους τα υπάρχοντα, αλλά θα ζουν με ασφάλεια και από την άλλη είναι η δημιουργός αυτού του κλίματος ανασφάλειας αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο επιστημονικής φαντασίας που παρακολουθούμε όλοι, έχει τίτλο: ζώντας σε δημοκρατία και την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά.   

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Αποχωρώντας η αριστερή επίφαση

Και ενώ ο Φώτης Κουβέλης και οι συνεργάτες του ψάχνουν να βρουν τρόπο να σβήσουν τις κόκκινες γραμμές, με τις οποίες είχαν βάψει όλα τα υπουργεία, η χώρα έχει δικομματική κυβέρνηση…
Για πρώτη φορά θα απολαμβάνουμε τους δύο πρωταγωνιστές, χωρίς κομπάρσους, σε ένα έργο που κρατάει χρόνια και έχει τίτλο: Διαλύοντας την χώρα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή αλλιώς ο Βαγγέλης και ο Αντώνης της καρδιάς μας, με μόνο στόχο το καλό της χώρας, ψάχνουν υπουργούς. Το ΠΑΣΟΚ με την πλάτη που έβαλε στη ΝΔ περιμένει να πάρει τα δώρα του και αυτό άλλωστε αξίζει σε ένα σοσιαλιστικό κόμμα. Μια δίκαιη κατανομή του πλούτου!
Η μόνη περίπτωση να πάει κάτι λάθος με τα δύο αυτά κόμματα στην εξουσία είναι να ξυπνήσει μια μέρα ο Σαμαράς με νεύρα και να στείλει τα ΜΑΤ να κλείσουν το ΠΑΣΟΚ. Κατά τα άλλα, θα συνεχίσουν να συνεργάζονται, όπως άλλωστε το έκαναν τόσο χρόνια που ρήμαξαν τα πάντα.
Με τη ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση είχαμε πετύχει να ακούσουμε και κάποια ονόματα υπουργών, που δεν είχαμε ακούσει τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτό άλλωστε ήταν και η μεγάλη κατάκτηση του αριστερού Κουβέλη. Τώρα θα κάνουμε επανάληψη όλοι μαζί σα χώρα με ονόματα, όπως Φώφη Γεννηματά και Κυριάκος Μητσοτάκης. Η επανάληψη αυτή είναι απαραίτητη, όπως έχουν διαρρεύσει κύκλοι του Μαξίμου, γιατί ακόμα και οι ίδιοι δεν πιστεύουν πόσο πρόβατα μπορεί να είμαστε για να καθόμαστε να τα ανεχόμαστε όλα αυτά.
Ο Μανωλιός δεν θα ασχοληθεί καν με το να βάλει τα ρούχα του αλλιώς γιατί έχει καταλάβει ότι, όπως και να είναι, εμείς θα συνεχίσουμε να καθόμαστε παθητικά και να παρακολουθούμε την Τρέμη και τον Πρετεντέρη. Έτσι, τα ρούχα θα είναι τα ίδια: καταστολή, περικοπές, πελατειακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις και βία. Βία σωματική και ψυχολογική. Βία καθημερινή και ατέρμονη.
Αυτό που μένει για να κοιμηθούμε ακόμη πιο ήσυχα είναι να αλλάξουν και τον εκλογικό νόμο και να γίνονται εκλογές μόνο όταν θα θέλει ο Σαμαράς να ξεκουραστεί, οπότε στο πόδι του θα κάθεται για λίγο ο Βενιζέλος.
Ας κοιτάξουμε για άλλη μια φορά στο κενό κι ας σκεφτούμε ότι αυτοί οι δύο θα αλλάξουν τα πράγματα. Άλλωστε δεν είχαν περιθώριο να το κάνουν γιατί 40 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ας δώσουμε τον χρόνο που χρειάζονται οι δύο νέοι για να φέρουν την ανάπτυξη στο Ελλαδιστάν και ας μην χάνουμε την ελπίδα μας. Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξεσηκωθούμε, αφού είμαστε μεγάλες καρδιές, ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου με 6 μήνες καλοκαίρι και έχουμε μπλε σημαίες σε πολλές από τις παραλίες μας!

Από χειμώνα…βλέπουμε. 

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Των Χρήστου Αβραμίδη και Αντώνη Γαλανόπουλου


Ιδιωτικοποίηση ΕΥΑΘ
Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία πώλησης του 51% της ΕΥΑΘ ενώ το δρόμο της ιδιωτικοποίησης έχουν πάρει η ΕΥΔΑΠ στην Αθήνα και η εθνική εταιρεία ύδρευσης της Πορτογαλίας. Ο David Hall, διευθυντής του Public Services International Research Unit, εκτιμά ότι η νέα ώθηση για την ιδιωτικοποίηση του νερού «καθοδηγείται από τις πολιτικές λιτότητας των δημοσίων δαπανών και την περικοπή των δημόσιων υπηρεσιών που επιβάλλονται με ιδιαίτερη αυστηρότητα στις χώρες που υπόκεινται σε πακέτα διάσωσης από το ΔΝΤ και την Ε.Ε.».
Οι διεκδικητές της ΕΥΑΘ
Στην Θεσσαλονίκη, η πρώτη φάση του διαγωνισμού ολοκληρώθηκε στις 29 Απριλίου. Τρείς είναι τελικά οι διεκδικητές του νερού της Θεσσαλονίκης:
•             Η γαλλική Suez (το όνομα της οποίας έχει συνδεθεί με τις εξεγέρσεις αρκετών λαών ενάντια στις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης του νερού) μαζί με την 'Ακτωρ συμφερόντων Μπόμπολα.  Η Suez κατέχει ήδη το 5% της ΕΥΑΘ.
•             Η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ σε κοινό σχήμα με τον επιχειρηματία Αποστολόπουλο του ομίλου Ιατρικού Αθηνών και την ισραηλινή εταιρεία ύδρευσης Merkorot.
•             Η «Κίνηση 136» (Κ136) , μια πρωτοβουλία πολιτών που προτείνει την κοινωνική διαχείριση του νερού της πόλης, μέσω συνεταιρισμών σε επίπεδο γειτονιάς.
(…) Στην Ελλάδα, οι δημόσιες εταιρείες ύδρευσης είναι σημαντικά κερδοφόρες παρά την κρίση. Επιπλέον, το δημόσιο και οι δήμοι έχουν συνολικές οφειλές προς τις εταιρείες ύδρευσης ύψους 356 εκ. ευρώ. Το στοιχείο αυτό φωτίζει το παράδοξο της ιδιωτικοποίησης. Το κράτος θα χάσει έσοδα από τα μερίσματα που του αναλογούν ενώ με τα χρήματα που θα αποκομίσει από την πώληση θα πρέπει να πληρώσει τα χρέη του στους νέους ιδιοκτήτες των εταιρειών. «Κερδισμένοι θα είναι οι νέοι ιδιώτες ιδιοκτήτες και χαμένοι οι πολίτες» σχολίασε ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης στη συζήτηση που είχαμε.
Διεθνής εμπειρία: Η ιδιωτικοποίηση του νερού βλάπτει τους πολίτες
Όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα ενώ υπάρχει μια συσσωρευμένη εμπειρία των αρνητικών επιπτώσεων της ιδιωτικοποίησης του νερού και μια παγιωμένη τάση επιστροφής των δικτύων ύδρευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχειρήσεις. Η λογική της κρατικοποίησης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια, γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονομικούς λόγους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείριση είναι προς το συμφέρον των πολιτών και του δημόσιου ταμείου. (…)
«Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού θέτει σε κίνδυνο την πρόσβαση των πολιτών σε ένα από τα πιο βασικά αγαθά για την καθημερινή διαβίωση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Βρετανίας. Η ιδιωτικοποίηση του νερού από τη Θάτσερ έφερε δραματικές επιπτώσεις για τους πολίτες αυξάνοντας το κόστος κατά 50% τα πρώτα 4 χρόνια, τριπλασιάζοντας τις διακοπές παροχής σε νοικοκυριά που δεν μπορούσαν να πληρώσουν, μειώνοντας την ποιότητα, αυξάνοντας τα κρούσματα δυσεντερίας και οδηγώντας σε αλλεπάλληλες παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας», μας είπε ο Κρίτων Αρσένης. (…)
Επαναδημοτικοποίηση του νερού και δημοψηφίσματα
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αντίστασης ή επαναδημοτικοποίησης συναντάμε πλέον και στην Ευρώπη. Η πιο σημαντική απο αυτές είναι του Παρισιού. Το 2008 το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις Veolia και Suez, οι οποίες είχαν τη διαχείριση του συστήματος ύδρευσης από το 1985. Ο δήμος δημιούργησε τη δημοτική εταιρεία Eau de Paris και το 2010 έθεσε υπό την εποπτεία του τη λειτουργία του συστήματος. (…)
Η Κ136 και οι «Επενδυτές Κοινωνικής Ευθύνης»
Από τη στιγμή που η «Ένωση Πολιτών» παρουσιάζεται περίπου ως το ύστατο εμπόδιο πριν από την ιδιωτικοποίηση, είναι απαραίτητο να αναλύσουμε τη πρότασή της σε βάθος. Η «Ένωση» για να μπορέσει να διεκδικήσει την αγορά από το ΤΑΙΠΕΔ, θα πρέπει να πληροί και τα χρηματοοικονομικά κριτήρια, δηλαδή να μπορεί να καταθέσει την ημέρα της αγοράς το απαιτούμενο ποσό στο ΤΑΙΠΕΔ και τα δάνεια κεφάλαιά της να μην ξεπερνούν το 5,5% του συνόλου. Ο πρόεδρός της κ. Λάζαρος Αγγέλου, δηλώνει στο Unfollow: «Σε περίπτωση που συμμετέχουν όλοι οι ιδιοκτήτες των 510.000 υδρομέτρων, θα χρειαστούν περίπου 136 ευρώ ανά υδρόμετρο για να αποκτηθεί η εταιρεία. Σύμφωνα με το σχέδιο, οι μετοχές θα κατατεθούν στην «Ένωση Πολιτών» και θα μετατραπούν σε μερίδες. Κάθε φυσικό πρόσωπο, ανεξάρτητα από το ποσό των χρημάτων που θα καταβάλει, θα κατέχει μία ψήφο στην Γενική Συνέλευση. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσω των Γενικών Συνελεύσεων με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Θα υπάρχουν τακτικές Γενικές Συνελεύσεις ανά τρίμηνο, ενώ, με αυξημένη πλειοψηφία, η Γενική Συνέλευση θα μπορεί μέχρι και να ανακαλέσει τα μέλη του ΔΣ. Η ΕΥΑΘ δεν θα έχει πλέον κερδοσκοπικό χαρακτήρα, τα κέρδη θα επανεπενδύονται στην εταιρεία ή θα καλύπτουν ανάγκες της τοπικής κοινωνίας». Στόχος της κίνησης είναι να αποκτήσει σταδιακά ολόκληρη την επιχείρηση, βγάζοντας την τελικά από το Χρηματιστήριο.
Αρκετά σημεία της πρότασης πάντως παραμένουν  θολά. Ενώ στο καταστατικό της «Ένωσης Πολιτών» αναφέρεται ότι οι ΕΚΕ θα καταβάλλουν το τίμημα της εξαγοράς την πρώτη μέρα της συναλλαγής, στο αμέσως επόμενο σημείο αναφέρεται ότι θα χρηματοδοτήσουν απ΄ ευθείας τους πολίτες-καταναλωτές μέσω μικροδανείων. Γεννιέται εδώ το ερώτημα αν θα δεχθούν οι επενδυτές να χρηματοδοτήσουν με τέτοια ποσά χιλιάδες φυσικά πρόσωπα. Επίσης, δεν είναι σαφές αν τα χρήματα που θα δώσουν οι ΕΚΕ στην «Ένωση» θα πιστωθούν εξ αρχής σε φυσικά πρόσωπα και με ποιους όρους. Άγνωστο παραμένει, επιπλέον, ποιοι θα είναι τελικά οι επενδυτές που θα συμμετάσχουν. Η «Ένωση Πολιτών» δεν έχει μιλήσει άμεσα με κανέναν επενδυτή. Την επικοινωνία και το συντονισμό των επενδυτών έχει αναλάβει ο κ. Άπφελ.
Απέναντι σε αυτά τα γκρίζα σημεία της πρότασης, μοναδικό εχέγγυο της Κ136 είναι η αξιοπιστία και το στάτους του Ρ. Άπφελ που «τον εμπιστεύτηκε μέχρι και η Ελληνική κυβέρνηση για τον σχεδιασμό του PSI» όπως δήλωσε ο κ. Μαριόγλου, μέλος της Ένωσης. Ο Άπφελ συμμετέχει ως επικεφαλής της Bondholder Communications Group και «φιλέλληνας», αναφέρει η ανακοίνωση της Κ136.
Ρομπερτ Απφελ: ο καπιταλισμός θα πρεπει να ποτίσει τους πάντες
Με αυτή την απορία, επικοινωνήσαμε με τον κ. Άπφελ ο οποίος δήλωσε τα εξής: «Πιστεύω ότι όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν από τις αποκρατικοποιήσεις. Επομένως υποστηρίζω ότι η κυβέρνηση πρέπει να αποκρατικοποιήσει το περιουσιακό στοιχείο της ΕΥΑΘ για να το φέρει πιο κοντά στον λαό. Μου θυμίζει την αποκρατικοποίηση που είχε πραγματοποιήσει η Θάτσερ, όταν το 62% της British Gas  πέρασε στα χέρια των καταναλωτών. Η κυβέρνηση έδωσε άτοκα δάνεια στους πολίτες για να τους δώσει τη δυνατότητα να αγοράσουν μετοχές. Στην ιδιωτικοποίηση της British Gas συμμετείχαν 4.500.000 οικογένειες. Ξέρω ότι πολλοί βλέπουν την Θάτσερ σαν τον Σατανά, αλλά αυτή η θέση της άνοιξε την ιδιοκτησία στους πολίτες. Με μόλις 40 στερλίνες μπορούσες να συμμετέχεις».
Αν για εμάς στην Ελλάδα, η προσπάθεια της Κ136 φαντάζει ως κάτι φρέσκο, ο κ. Απφελ την εκλαμβάνει σαν μια ακόμα  ιδιωτικοποίηση: «Η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ με αυτό το τρόπο θα μπορούσε να είναι παράδειγμα για όλη την Ευρώπη. Κάτι ακόμα που προτείνω είναι ένας τρόπος συμμετοχής για τα παιδιά. Θέλω κάθε παιδί να γίνει ένας μικρός «Sid». Όχι με 136 ευρώ αλλά ίσως και με 1,30. Σύμφωνα με τη Τράπεζα της Ελλάδας, υπάρχουν στις οικογένειες της Κεντρικής Μακεδονίας, στους λογαριασμούς και στις τσέπες του, 2,8 δις ευρώ που απλά κάθονται. Αυτός είναι ο πλούτος της Κεντρικής Μακεδονίας, και πρέπει να μπεί στην κυκλοφορί. Η προσπάθεια της Κ136 θα πετύχει αν ένα 20-30% των κατοίκων της Θεσσαλονίκης συμμετάσχουν από την αρχή με κάποιο χρηματικό ποσό. Πιστεύω ότι πολλοί στην κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του κ. Σαμαρά, θα είναι ενθουσιασμένοι όταν δουν 100.000 πολίτες-καπιταλιστές με 136 ευρώ στα χέρια τους να θέλουν να αγοράσουν την ΕΥΑΘ. Πρέπει να φέρουμε τις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις πιο κοντά στους πολίτες, να τις πάρουμε από την κεντρική κρατική διαχείριση».
Είναι εμφανές ότι ο λόγος του Άπφελ περί λαϊκού καπιταλισμού, σε κάποια σημεία, έρχεται σε αντίθεση με τον λόγο της Κ136 που αξιώνει μια αλληλέγγυα κοινωνική οικονομία. Ο Λ. Αγγέλου, αναφέρει ότι το σχέδιο της Κ136 διαφέρει βαθύτατα από αυτό που συνέβη στην Βρετανία κυρίως λόγω του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και του μοιράσματος μερίδων αντί μετοχών. Αντίθετα, ο Άπφελ στην ερώτησή μας εάν το σχέδιο της Κ136 είναι παρόμοιο με τα σχέδια της Θάτσερ, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: «Αναμφίβολα, ναι». Μήπως τελικά το ίδιο το πέρασμα της ΕΥΑΘ στην Κ136 αποτελεί μια άλλη μορφή της ιδιωτικοποίησης που διακηρυκτικά θέλουν να αποφύγουν τα μέλη της;
Εν τέλει, η Κ136 δηλώνει πως αντιτίθεται στο σύστημα, ενώ ο Άπφελ, επιδιώκει την διάχυση του συστήματος σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Μόνο αν γίνουμε όλοι καπιταλιστές, αν ρίξουμε τις καταθέσεις μας στην πραγματική οικονομία, το σύστημα θα συνεχίσει αλώβητο και θα ξεπεράσει την κρίση του. Η διαφορά αυτών που επιδιώκει η Κ136 με αυτά που επιδιώκει ο Άπφελ είναι εμφανής, δεν θα μπορούσε όμως να οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα; Και ποιος είναι ο στόχος των φερόμενων ως αντιπάλων του συστήματος; Η υπέρβαση της κρίσης ή του συστήματος που την γέννησε; Ο αστάθμητος παράγοντας στην επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν είναι άλλος από την ενεργό συμμετοχή όλων. Οι ασφαλιστικές δικλείδες του συνεταιρισμού είναι αναγκαίες για την εύρυθμη λειτουργία του όχι όμως και ικανές στην Ελλάδα όπου το 35% των ανθρώπων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

*Ολόκληρο το ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε στο Unfollow 18

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

«Νόμιζα ότι υπήρχε δημοκρατία σ’ αυτή την χώρα»

«Νόμιζα ότι υπήρχε δημοκρατία σ’ αυτή την χώρα», είπε μία εργαζόμενη της ΕΡΤ. «Καλούμε τον κόσμο να έρθει στο Ραδιομέγαρο να μας πει ό,τι θέλει, τα έχουμε όλα ανοιχτά, όπως γινόταν μέχρι τώρα», είπε μία άλλη. Με δεδομένη τη συμπαράσταση προς όλους αυτούς που απολύθηκαν σε μία νύχτα, με μία πρόχειρη απόφαση ενός πρωθυπουργού σε πλήρη σύγχυση, θέλω να γράψω κάποια πράγματα γιατί αλλιώς δεν θα νιώθω καλά!
Όταν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει δημοκρατία σε αυτή την χώρα μόνο τη στιγμή που ο ίδιος πλήττεται είναι ένας σίγουρος δρόμος για να συνεχίσει η δημοκρατία να υποφέρει και να γίνεται βορρά στα θηρία του νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι καινοφανές, το συζητάμε μεταξύ μας ότι για να ξυπνήσει ο κόσμος πρέπει να δει το δικό του σπίτι να καίγεται. Το γεγονός όμως ότι το συζητάμε δεν σημαίνει και ότι πρέπει να το αποδεχτούμε και να μην παλέψουμε να το αλλάξουμε. Με αυτό εννοώ ότι σαφώς και οι απολυμένοι της ΕΡΤ αυτή την στιγμή αδυνατούν να δουν πέρα από αυτό που βιώνουν και θεωρούν ότι το δικό τους είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και λέω δυστυχώς γιατί αν ήταν μόνο αυτοί το πρόβλημα θα λυνόταν πολύ εύκολα. Δεν είδαν ότι η δημοκρατία υπέφερε στα χέρια του Μπόμπολα και του Σαμαρά στην περίπτωση της Χαλκιδικής; Δεν είδαν ότι η δημοκρατία ξεχάστηκε στην περίπτωση της Μανωλάδας; Και πλείστα άλλα παραδείγματα.. Όχι, δεν κατηγορώ κανέναν γιατί και οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, μεγάλο ποσοστό τους τουλάχιστον, κουβαλάνε στην πλάτη τις ίδιες «αμαρτίες». Αυτές της μη συμμετοχής μέχρι να γίνει το πρόβλημα του άλλου δικό μας πρόβλημα. Ως πότε όμως το πρόβλημα θα το αντιμετωπίζουμε κατά περίπτωση; Μήπως ήρθε η ώρα να το αντιμετωπίσουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο; Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε ότι αυτό που μας φταίει δεν είναι τα πρόσωπα έτσι απλά, αλλά οι πολιτικές που ακολουθούν και το σύστημα που υπηρετούν; Αν άλλαζε ο Σαμαράς και ερχόταν ο Μήτσος ποια θα ήταν η διαφορά; Σίγουρα καμία αν και ο Μήτσος πίστευε ότι η λύση θα δοθεί με τα ίδια όπλα, αυτά του καπιταλισμού, της Ευρώπης και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Τα θεμέλια έχουν πρόβλημα και όχι απλώς η ταράτσα της πολυκατοικίας. Πρέπει να την γκρεμίσουμε και να την χτίσουμε από την αρχή και όχι να κάνουμε μερεμέτια. Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι η ατάκα «σήμερα αυτός ..αύριο εσύ» δεν έχει πλέον θέση στη ζωή κανενός γιατί έφτασε η ώρα όλων.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε μιλώντας για μία ΕΡΤ που ήταν πάντα ανοιχτή προς όλες τις κοινωνικές ομάδες, καθώς γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει, όταν την ΕΡΤ την είχαν μετατρέψει σε μαγαζάκι τους οι απεσταλμένοι της εκάστοτε κυβέρνησης. Η παραδοχή της κατάστασης είναι η βάση για την επίτευξη του στόχου, ο οποίος δεν είναι άλλος από την αλλαγή και την σοβαρή εξυγίανση. Εξυγίανση όχι απλώς οικονομική, αλλά ηθική. Τέτοια που να δίνει ελπίδα ότι πραγματικά η ΕΡΤ και κάθε δημόσιος οργανισμός δεν είναι κομματικό όπλο.
Έχουν περάσει κάποιες ώρες από την απόφαση του ΣΤΕ, που θυμίζει περισσότερο χρησμό παρά απόφαση. Οι εργαζόμενοι και όσοι συμπαραστέκονται στην ΕΡΤ προσπαθούν να δουν πώς θα πορευθούν και παράλληλα να συνειδητοποιήσουν αν κέρδισαν ή αν έχασαν. Η απάντηση είναι εύκολη. Έχασαν και θα χάνουν μονίμως αν τώρα τα παρατήσουν και επαναπαυθούν σε αμφίβολης προοπτικής αποφάσεις, που θα ξαναγυρίσουν τον κόσμο στα σπίτια του, μέχρι να έρθει το επόμενο μεγάλο σοκ. Θα χαθεί μια ευκαιρία και αυτό είναι οδυνηρό.

Αγώνας λοιπόν μέχρι την ουσιαστική δικαίωση. Μέχρι την ανατροπή και όχι ανακούφιση με μεσοβέζικες αποφάσεις. Αγώνας σε όλα τα μέτωπα, στη Χαλκιδική, στη ΒΙΟΜΕ, στην ΕΡΤ, παντού. 

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Η αποτυχία της αποτυχίας

 Στην Ελλάδα της κρίσης δεν είναι μόνο οι καταπιεζόμενοι και οι κατατρεγμένοι αυτοί που αρχίζουν να μαθαίνουν και να βιώνουν στο πετσί τους το λεγόμενο «Δόγμα του Σοκ». Φαίνεται ότι η κυβερνητική παρέα με πρωτοστάτη τον πρωθυπουργό και την ακροδεξιά ομάδα που τον στηρίζει έχουν αρχίσει να μπαίνουν στο νόημα. Μόνο που το κάνουν με τον λάθος τρόπο. Ξεχνούν δηλαδή ότι για να έχει επιτυχία μια πολιτική, και μάλιστα μια τόσο εξεζητημένη και παράτολμη πολιτική, χρειάζεται η στοιχειώδης νοημοσύνη για να την υποστηρίξει, ακόμα κι όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο. Οι ημιμαθείς αμόρφωτοι του επιτελείου του Σαμαρά δεν φαίνεται να το λαμβάνουν αυτό υπόψη τους, με αποτέλεσμα να οδηγούν την χώρα από το ένα ναυάγιο στο άλλο.
 Η τελευταία τους απόπειρα να δημιουργήσουν ένα πλαστό σοκ στην ελληνική κοινωνία δεν είναι φυσικά άλλη από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πολλά συμφέροντα μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτή την κίνηση, αλλά κοινός τόπος είναι ένας: η κυβέρνηση διάλεξε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, για να μπορέσει να αποκρύψει την τεράστια αποτυχία της να ιδιωτικοποιήσει την Δ.ΕΠ.Α (Δημόσια Επιχείρηση Αερίου). Στο πλαίσιο των αντιλαϊκών, αλλά απαραίτητων για την επιβίωση του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης, μέτρων συνεχών ιδιωτικοποιήσεων, η ιδιωτικοποίηση της συγκεκριμένης επιχείρησης υποσχόταν αρκετά βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη (κανένα ουσιαστικό βέβαια για τον πληθυσμό της χώρας), κάτι που θα βοηθούσε στην συνέχιση της υποκριτικής ιστορίας περί «οικονομικής επιτυχίας» της Ελλάδας. Η λανθασμένη διαχείριση της κατάστασης από την κυβέρνηση ήταν τουλάχιστον αναμενόμενη – ποιος μπορεί να απορεί ακόμα με τα λάθη τους – με αποτέλεσμα οι επίδοξοι επενδυτές της Gazprom να λακίσουν και να αφήσουν την κυβέρνηση εκτεθειμένη απέναντι στα ψέματά της. Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης με το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης ήταν μια από τις λίγες λύσεις που οι ιδιοφυίες του Μ. Μαξίμου μπόρεσαν να σκαρφιστούν.
 Έτσι η κυβέρνηση φάνηκε να πληρώνει ένα μεγάλο λάθος της, μια αποτυχία διαπραγματεύσεων με τους μεγάλους διεθνείς και ντόπιους επιχειρηματίες για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ουσιαστικά πληρώνει βέβαια το γεγονός ότι προσπάθησε να αλλάξει τακτική σε σχέση με αυτό που πραγματοποιούσε μέχρι τώρα: αντί δηλαδή να χαρίζει εκτάσεις ή επιχειρήσεις, όπως ακριβώς έκανε με τα μεταλλεία στην Χαλκιδική χωρίς να περιμένει οικονομικά οφέλη, προσπάθησε, πέφτοντας η ίδια στην παγίδα του δημιουργημένου success story της, να δώσει την εικόνα του δυναμικού διαπραγματευτή. Καθώς δεν της βγήκε, μάλλον θα αναγκαστεί να επιστρέψει στον ρόλο του βασιλιά Ριχάρδου, που έδινε το βασίλειό του για ένα άλογο, μόνο που, μη ξέροντας ιππασία και μην έχοντας κανέναν πραγματικό στόχο, μάλλον θα χαρίσει και το άλογο στα ΙΚΕΑ για να φτιάξουν κεφτεδάκια.
 Οι απογοητεύσεις για τον Σαμαρά είναι απανωτές. Εκεί που αυτός και η αυλικοί του ετοιμάζονταν να ανοίξουν σαμπάνιες για την Δ.ΕΠ.Α έμειναν με το σαμπανοπότηρο άδειο και για να μπορέσουν να αντιδράσουν σε αυτό, αποφάσισαν να κλείσουν τη Δημόσια Τηλεόραση και Ραδιοφωνία, όχι γιατί ξαφνικά τους ένοιαξε η εξυγίανσή της, αλλά γιατί δεν υπολόγισαν σωστά τις αντιδράσεις. Πίστευαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου θα στηρίξει μία τέτοια πραξικοπηματική απόφαση, λειτουργώντας υπό τις επιταγές του κοινωνικού αυτοματισμού. Έφτασε μάλιστα στο σημείο ο ίδιος ο πρωθυπουργός να μιλάει για τις τηλεθεάσεις της κρατικής τηλεόρασης, παίρνοντας τον ρόλο του διευθυντή προγράμματος. Ίσως βέβαια αυτό να το έκανε επειδή σταδιακά συνειδητοποιεί ότι εκτός από αποτυχημένος πιτσαδόρος είναι πάνω από όλα αποτυχημένος πρωθυπουργός και άρα ίσως πρέπει να ψάχνει για καμιά άλλη δουλίτσα!
 Αυτό που μένει να κάνουμε εμείς είναι να αφήσουμε τον Σαμαρά και τον κάθε Σαμαρά «άνεργο» γιατί τα πειράματα επαγγελματικού προσανατολισμού τα κάνει παίζοντας με τις ζωές μας. Κάθε κίνησή αυτής της κυβέρνησης αποτελεί πρόκληση για όσους ακόμα σκέφτονται. Οι αποτυχίες της κυβέρνησης πρέπει να μεταφραστούν σε δικές μας επιτυχίες, σε επιτυχίες που θα δώσουν ώθηση στο κίνημα και θα θέσουν ένα τέρμα στην καταστροφική τους πολιτική.
Μαζί σας, Leigh-Cheri και Χάρι Χάλερ

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

απλά μαθηματικά



 Ποτέ δεν φημιζόμουν για τις επιδόσεις μου στα μαθηματικά, στο σχολείο η μαμά μου δεν έκλαιγε από περηφάνια για τα όσα άκουγε από τους μαθηματικούς μου για μενα...αλλά με αφορμή ένα βιντεάκι που έφτιαξαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ σχετικά με τις αλήθειες και τα ψέματα που ακούγονται για την Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, αποφάσισα να ρισκάρω και να μιλήσω για αριθμούς!
 "Λένε ότι το λουκέτο στην ΕΡΤ θα έχει δημοσιονομικό όφελος. Ψέμα. (....) Το 2013 θα πληρώσει η ΕΡΤ για φόρους, για ΦΠΑ, ασφαλιστικές εισφορές και το χρέος, 148 εκ. ευρώ". Αυτό ακούγεται στο εν λόγω βίντεο και ο συνειρμός σχετικά με τα κέρδη που θα έχει το κράτος από την εταιρία Ελληνικός Χρυσός, ήταν αυτόματος. Θυμήθηκα ότι ένα από τα επιχειρήματα των υπέρμαχων της "επένδυσης", συγκεκριμένα του Γ. Παπακωνσταντίνου, ήταν ότι «Το κράτος κερδίζει γιατί παίρνει φόρους, το κράτος κερδίζει γιατί προσλαμβάνονται πάνω από 1.000 άτομα και αυτά τα άτομα έχουν εισοδήματα, άρα πληρώνουν φόρους, υπάρχουν ασφαλιστικές εισφορές, το κράτος σίγουρα δεν κερδίζει μην αξιοποιώντας τα κοιτάσματα που έχει»
 Σύμφωνα με την ίδια την εταιρία οι φόροι που θα αποδίδονται ετησίως στο ελληνικό δημόσιο θα ανέρχονται στα 18 εκ. ευρώ.
Δεν μεταδίδω άλλο λοιπόν!
 Αρκούν μάλλον αυτά για να καταλάβει κανείς, χωρίς περαιτέρω ανάλυση, ότι η κυβέρνηση αποφασίζει να κλείσει έναν οργανισμό από τον οποίο θα είχε κέρδη 148 εκ. ευρώ, και θα μπορούσε να έχει ακόμα παραπάνω αν δεν έπρεπε διαχρονικά να πληρώνουμε και τους εκάστοτε εγκάθετους, ενώ αποφασίζει με κάθε κόστος να στηρίξει μία αποικιοκρατική εταιρία προσδοκώντας κέρδη 18 εκ ευρώ.
 Είναι αυτή η κυβέρνηση που πιπιλίζει καθημερινά τον όρο "ανάπτυξη" και, όπως πάει, θα οδηγήσει τους συντάκτες ερμηνευτικών λεξικών να διορθώσουν το λήμμα ανάπτυξη, αφού πλέον ο όρος σημαίνει: "Την με κάθε κόστος διάλυση του κοινωνικού κράτους, την φίμωση, την καταστολή, το βίαιο κλείσιμο οργανισμών, την παραχώρηση δημόσιας περιουσίας, την συνταγματική εκτροπή κλπ κλπ, με στόχο την απρόσκοπτη αύξηση των κερδών κάθε λογής μεγαλοκαρχαρία".

Ψαράκια όλου του κόσμου.....ενωθείτε! ! ! 

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Πραξικόπημα σε live αναμετάδοση



Είναι ολοφάνερα πια τα κίνητρα των ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΩΝ αποφάσεων, όπως είναι ολοφάνερα και τα προσδοκώμενα οφέλη τους: Περισσότερα προνόμια για τα ΜΜΕ των "εθνικών εργολάβων" και της διαπλοκής. Μετατροπή της δημόσιας ενημέρωσης σε έναν συρρικνωμένο δίαυλο υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της νέας "Ε, ρε!", όπου η στελέχωση θα γίνει με γνώμονα τον πλήρη έλεγχο της ενημέρωσης και τις ρουσφετολογικές επιδιώξεις του στρατού από "ειδικούς συμβούλους" και του δόγματος "4-2-1" της τριμερούς μνημονιακής συνδιαχείρισης.

Όποιοι ακόμα και τώρα συντονίζονται με την συκοφαντική προπαγάνδα του νεοφιλελεύθερου/μνημονιακού καθεστώτος είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ συνένοχοι στην περαιτέρω δραματική υποβάθμιση της δημοκρατίας και την χειραγώγηση της τηλεοπτικής ενημέρωσης. ΑΡΚΕΤΑ με τις νεοσυντηρητικές λαϊκιστικές ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ, που δικαιολογούν την σφαγή κάθε δημόσιου οργανισμού, την απόλυση χιλιάδων εργαζόμενων και την αποψίλωση οποιασδήποτε κεκτημένης δυνατότητας για τον εκδημοκρατισμό της ενημέρωσης, συντασσόμενοι με την γραμμή διαβολής και ραδιουργίας, την χαλκευμένη από κρατικοδίαιτους killers ειδικών συμβολαίων και μισθολογίων. Η ΝΔ και το Πασόκ φόρτωσαν την ΕΡΤ με διευθυντικά στελέχη της «αγοράς», Παναγόπουλους και άλλους, οι οποίοι την μετωνύμισαν σε προνομιακό θώκο των προσωπικών τους σχεδιασμών στις τηλεοπτικές αγορές και την διαπραγματεύτηκαν με κριτήριο την διεύρυνση της απήχησης των ΜΜΕ της διαπλοκής.

Η συνολική ευθύνη της τρικομματικής συγκυβέρνησης σε όσα δρομολογούνται είναι ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ, επομένως οι συμπράττοντες δήμιοι του Πασόκ και της Δημάρ αναδεικνύουν απλώς νέα επίπεδα κυνισμού, κοροϊδίας και χυδαιότητας, χρησιμοποιώντας την καζουϊστική της "πράξης νομοθετικού περιεχομένου".

Η πολιτική λειτουργικότητα του κοινωνικού αυτοματισμού έχει συμπιέσει πια στο απροχώρητο τα δημοκρατικά δικαιώματα και την κοινωνική προοπτική. Να αφήσουν, λοιπόν, ορισμένοι τις στημένες αναλύσεις του Ζουλόπαιδου, του Πάσχω και άλλων πρετεντέρηδων και να στοχαστούν το χάλι τους. Σε αυτή την φάση, ο μνημονιακός συρφετός επιδιώκει να οδηγεί η συνείδηση της κρίσης στην εξατομίκευση της ουράς του μνημονιακού εκτρώματος. Γι’ αυτό και η Αριστερά σε αυτή την φάση πρέπει να ενισχύσει όσες πρωτοβουλίες οδηγούν την συνείδηση της κρίσης στην συλλογικότητα της διαδήλωσης και στην απόφαση ανοικοδόμησης της κοινωνίας από την νεοφιλελεύθερη καταστροφή.
Νίκος Σκοπλάκης

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΧΡΥΣΟΥ



Αφορμή για το κείμενο που διαβάζεις είναι τα τελευταία πρόσφατα γεγονότα με την αποδοχή διαφημιστικών χορηγιών από διαφόρους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης και οι αναμενόμενες αντιδράσεις των ακροατών τους στο άκουσμα της προπαγάνδισης ουσιαστικά των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του Μπόμπολα. Το ζήτημα αυτό έχει δύο προεκτάσεις, την γνωστή σε όσους ασχολούνται με το θέμα των Σκουριών, την αντιμετώπιση δηλαδή των κατοίκων, των τοπικών φορέων και του επιστημονικού κόσμου από τα λεγόμενα συστημικά ΜΜΕ. Λίγο πολύ σε όλους είναι γνωστή η τακτική αποσιώπησης μέχρι ενός σημείου η οποία πλέον έχει αντικατασταθεί από στοχευμένη επίθεση κατά των όσων αντιτίθενται στην εξόρυξη και το ‘’χρέωμα’’ κατηγοριών για παραβατικές συμπεριφορές γύρω από το μεταλλείο της Eldorado – σε άμεση συνάρτηση με την προκλητική απόκρυψη της βιαιότητας που παράτυπα ασκεί η Αστυνομία προστατεύοντας νυχθημερόν το εργοτάξιο και στοχοποιώντας κατοίκους της περιοχής.
    Η δεύτερη βασική πτυχή είναι η προβολή του θέματος στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης. Τα ΜΜΕ της πόλης λοιπόν, τα χτυπημένα από την κρίση, τα προσανατολισμένα κυρίως σε τοπικού ενδιαφέροντος θέματα, επί 6 μήνες σιωπούσαν για το θέμα. Επειδή το τσουβάλιασμα είναι τελείως άδικο, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά βλέποντας τον κυρίαρχο Τύπο της πόλης, τα ραδιόφωνα, τα τοπικά κανάλια και τις ιστοσελίδες ενημερωτικού περιεχομένου που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια να σιωπούν, ένοιωθες μια απορία: Γιατί τόση μούγγα ρε παιδιά;
 Το ερώτημα απαντήθηκε όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα κίτρινα μπάνερ της Ελληνικός Χρυσός με τα χαμογελαστά πρόσωπα των εργαζομένων σε αυτήν. Η διαφημιστική αυτή καταιγίδα σε αρκετές ιστοσελίδες της Θες/νίκης καθώς και σε εφημερίδα free press συνδυάστηκε με την εμφάνιση ειδήσεων για το τι γίνεται στον Κάκκαβο, ειδήσεων πάντα προσανατολισμένων σε έναν ουδέτερο τρόπο ενημέρωσης, ο οποίος κατέληγε να είναι σαφέστατη προβολή των όσων ήθελε η εταιρεία να επικοινωνηθούν στην κοινή γνώμη της πόλης. Το πράγμα έγινε ακόμα πιο απροκάλυπτα φτηνό με την δημοσιοποίηση φωτογραφιών από την περίφημη <<επίθεση>> στο εργοτάξιο, τις ζημιές που προκάλεσαν οι <<αναρχικοί>>, οι <<τρομοκράτες>> της Χαλκιδικής και συνεχίστηκε με την επικοινωνιακή επίθεση των εργαζομένων στα μεταλλεία και το ψευτοδίλημμα περί χρυσού ή ανεργείας- σωστή πρακτική για το κοινό μιας πόλης που η ανεργία χτυπάει κόκκινο-. Για την διαφημιστική στόχευση του Μπόμπολα στις ιστοσελίδες δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο, το όλο θέμα τελειώνει όταν διαβάζει ο πολίτης-επισκέπτης της ιστοσελίδας νέα για τις Σκουριές και από πάνω υπάρχει banner  της εταιρείας.
   Συνδέοντας τα όσα γράφτηκαν ως τώρα με το θέμα των ραδιοφώνων, ας θυμηθούμε την ρήση του Umberto Eco : << Σε μια αληθινά πολιτισμένη χώρα δε φτάνει να διαβάζουν οι πολίτες εφημερίδα, πρέπει να διαβάζουν τουλάχιστον δύο εφημερίδες>>. Εύκολο θα πει κάποιος. Δεν είναι έτσι όμως, γιατί η ενημέρωση στην χώρα και κατ’ επέκταση και στην Θεσσαλονίκη, ελέγχεται από τα ολιγοπώλια επιχειρηματιών οι οποίοι έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σε παραδοσιακό Τύπο, ηλεκτρονική δημοσιογραφία και διαδικτυακή εσχάτως. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο εθνικός εργολάβος, μέτοχος της Ελληνικός Χρυσός και βαρώνος των media, έχοντας στην κατοχή του το Mega, το Έθνος και άλλα μέσα ενημέρωσης. Παράλληλα με όλη αυτή την κατάσταση, ας κάνουμε ένα flashback στο μακρινό 1989, όπου άρχισαν να λειτουργούν πολλοί ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί (Ν. 1730/1987)  χωρίς ωστόσο μόνιμη διοικητική άδεια, υπό προσωρινό καθεστώς και στο όνομα της ελευθεροτυπίας και της άσκησης του δικαιώματος του πληροφορείν και του πληροφορείσθαι από τους πολίτες προς τους πολίτες για τους πολίτες υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις που βεβαίως θέτει το Σύνταγμα. Όλο αυτό φυσικά εξελίχθηκε σε μέγιστο φιάσκο σε Αθήνα και (ειδικότερα) Θεσσαλονίκη και οι συχνότητες κατέληγαν σωρηδόν σε επιχειρηματίες, οι οποίοι μάζευαν 4-5 συχνότητες υπό την ιδιοκτησία τους ορίζοντας ουσιαστικά την ενημέρωση των πολιτών και τα μουσικά πράγματα της πόλης.
    Οι κύριοι αυτοί λοιπόν και ορισμένοι διάδοχοί τους ορίζουν τα πράγματα στον αέρα της πόλης ΠΑΡΑΤΥΠΩΣ ακόμα και σήμερα, κατέχοντας δημόσιο χώρο χωρίς καμία άδεια, έχοντας παραβεί ακόμα και αυτό το φιλελεύθερο πλαίσιο ανταγωνιστικότητας που ορίζει ότι τα FM δεν γίνεται να αποτελούν ολιγοπώλιο. Και όμως γίνεται, εδώ και 24 χρόνια. Είναι οι ίδιοι τύποι που πιστολιάζουν μισθούς 10 και 12 μηνών δημοσιογράφων, ραδιοφωνικών παραγωγών και τεχνικών και τα ρίχνουν όλα στην κρίση, οι ίδιοι που τώρα δέχονται τις διαφημίσεις του Μπόμπολα στα ραδιόφωνα τους, και θέτουν πάλι το ίδιο αισχρό δίλημμα στους ακροατές και σε όσους εργαζομένους πιθανόν αντιδρούν σε αυτήν την πρακτική: Αλλιώς σταθμός γιοκ ή αλλιώς λεφτά γιοκ. Συνδυαζόμενα όλα αυτά με την άκρατη εμπορευματοποίηση της ενημέρωσης και της διασκέδασης-ψυχαγωγίας στον αέρα της πόλης, κατέχουν υπό καθεστώς ομηρίας και τις δύο αυτές εκφάνσεις της κοινωνικότητας του ανθρώπου, αναγκάζοντας τους μεν δημοσιογράφους να λειτουργούν ως γραφεία τύπου της εταιρείας και ως απλοί διαβιβαστές ανακοινώσεων της Ελ. Χρυσός και τους δε ραδιοφωνικούς παραγωγούς να σιωπούν και να διστάζουν να πάρουν γνώμη- όποια και αν είναι αυτή- μπροστά στις έντονες διαμαρτυρίες των ακροατών, υιοθετώντας μια απολιτική στάση, που στην ουσία λειτουργεί υπέρ της προβολής των θέσεων της εταιρείας (επί του θέματος τα ανέλυσε καλύτερα ο Χάρι Χαλερ σε προηγούμενο κείμενο).
   Τα ΜΜΕ της πόλης έχουν ξεκάθαρα αδικήσει και υπονομεύσει τον αγώνα για την γη και την ελευθερία, ωστόσο τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Ένα σύστημα αλληλοδιαπλεκομένων και αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων προκαλεί όλη αυτή τη συσκότιση αρχικά και μεροληπτική πλέον στάση στο θέμα των Σκουριών. Ειδικά όταν στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο mr. ΑΚΤΩΡ, ο mr. ΠΗΓΑΣΟΣ, o mr. Ελληνικός Χρυσός. Ο εχθρός μοιάζει ανίκητος και τα πλοκάμια του συστήματος είναι βαθειά, η φάση όμως μπορεί να γυρίσει. Ένα ενωμένο λαϊκό κίνημα που δεν θα χρειάζεται να είναι από την Ιερισσό ή την Μεγάλη Παναγία για να βροντοφωνάξει κατά της εξόρυξης, που δεν θα χρειάζεται ώρες μπροστά από την τηλεόραση ή πάνω από το ραδιόφωνο για να απαιτήσει αδέσμευτη ενημέρωση και άμεση απελευθέρωση του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού δημόσιου χώρου από τους ολιγάρχες που τον έχουν καταλάβει, είναι το πρώτο τεράστιο βήμα που χρειάζεται. Ως τότε βλέπουμε.

                                                                                                               The Clash

Στο όνομα του νόμου…

  
Βλέποντας κανείς την κλήση της αστυνομίας για τα επεισόδια της 12ης Μαΐου στο λάκκο του Καρατζά δεν μπορεί να μην εντυπωσιαστεί από την πρώτη κιόλας σειρά. Η κλήση γίνεται στο «όνομα του Νόμου», αλλά ποιου νόμου; Του νόμου των εταιριών και των κατά συρροή εγκληματιών. Αυτών που ελέγχουν κυβερνήσεις, χειραγωγούν ΜΜΕ και εκβιάζουν μέσω του χρήματος. Αυτών που για χάρη τους οι νόμοι αλλάζουν σε μια νύχτα και έρχονται στα μέτρα τους. Αυτών των απανταχού Μπομπολαίων που απολαμβάνουν διαχρονικά ασυλία και τη θέση τους στις φυλακές παίρνουν όσοι αγωνίζονται.
 Έτσι, χωρίς δεύτερες σκέψεις και πρωτοτυπία, η ΕΛ.ΑΣ έγινε για άλλη μια φορά ο πιστός υπηρέτης του κεφαλαίου. Η λογική είναι η ίδια. Με αρχηγό μια κατασκευαστική εταιρία η αστυνομία μαθαίνει πώς να κατασκευάζει κατηγορίες!   

 Τα θεμέλιά τους όμως είναι σάπια και για αυτό όλοι μαζί, οι πραγματικοί και δυνητικοί κατηγορούμενοι, θα τους δείξουμε ότι για να κατασκευάσουμε το μέλλον μας πρέπει πρώτα να γκρεμίσουμε το δικό τους παρόν.   

Η μελωδία της δυστυχίας


Είναι γνωστή η ιστορία του Τιτανικού, του οποίου η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει μουσική ακόμα και την στιγμή της βύθισης. Αν και η συγκεκριμένη αφήγηση προφανώς είναι ένας μύθος, ωστόσο για τους μουσικούς του πλοίου οι ελπίδες ήταν ούτως ή άλλως χαμένες κι έτσι είτε το να παίζουν μουσική είτε το να τρέχουν πανικόβλητοι δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Ίσως με αυτό το σκεπτικό να αντιμετωπίζουν και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Θεσσαλονίκης το ζήτημα της επένδυσης του χρυσού στην Χαλκιδική. Ίσως, αν θέλουμε να σκεφτούμε με τον πιο καλοπροαίρετο τρόπο, να θεωρούν ότι η κατάσταση είναι χαμένη κι άρα το να βγάλουν μερικά χρήματα παραπάνω από αυτό το θέμα μόνο καλό μπορεί να κάνει. Την στιγμή που η Β. Ελλάδα είναι το θύμα του πιο βίαιου οικονομικού παιχνιδιού των κυβερνήσεων των μνημονίων και της καταστροφής, οι μισοί ή και περισσότεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί στην Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να δεχτούν την μεγάλη χορηγία της εταιρείας Hellas Gold και να δράσουν ακριβώς όπως η ορχήστρα του Τιτανικού: να μας παίζουν μουσική μέχρι το τέλος.
Από την άλλη βέβαια, θα ήταν αρκετά αφελές να μείνουμε μόνο σε αυτή την καλοπροαίρετη παρατήρηση. Όταν καθημερινά δεχόμαστε την απόλυτη προπαγάνδα από όλα τα ΜΜΕ, γιατί να μην περιμένουμε κάτι αντίστοιχο να συμβεί και μέσω του ραδιοφώνου; Το γεγονός ότι το μέσο αυτό κατά βάση υποτιμάται από την άρχουσα τάξη λόγω της μικρής του επιρροής στην πλειοψηφία του πληθυσμού δεν σημαίνει ότι δεν θα το χρησιμοποιήσει όταν αρχίζει να τα βρίσκει δύσκολα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι και το ραδιόφωνο λειτουργεί ως επιχείρηση και μάλιστα με όρους αντίστοιχους της τηλεόρασης, δηλαδή με ένα ολιγοπώλειο μερικών ισχυρών της τοπικής οικονομίας, οι οποίοι οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να παίξουν το παιχνίδι των συναδέλφων τους πολυεκατομμυριούχων και να συμβάλλουν στην φίμωση κάθε είδησης που δεν είναι προς το συμφέρον τους. Μια φίμωση της οποίας θύματα είναι πολλές φορές και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι αναγκάζονται, με τον φόβο της απόλυσης φυσικά, να μην μπορούν να πουν ελεύθερα την άποψή τους πάνω στο ζήτημα.
Δύο είναι λοιπόν τα κύρια συμπεράσματα τα οποία πρέπει να εξαχθούν από αυτή την τροπή του πολέμου μεταξύ της πλειοψηφίας του λαού και των καταπιεστών μας. Το πρώτο είναι ότι οποιαδήποτε δικαιολογία, η οποία προτάσσει το α-πολιτικό των ραδιοφωνικών παραγωγών και την εμμονή τους στον τομέα της διασκέδασης είναι πολιτική επιλογή. Σε μια χώρα που βουλιάζει για να μπορούν λίγοι να πλουτίσουν εύκολα είναι δεδομένο ότι αυτοί οι λίγοι επιλέγουν την μη ανάδειξη των όποιων θεμάτων δεν τους συμφέρουν, ώστε να μπορούν να τα προωθήσουν ευκολότερα. Αν δεν είναι πολιτική επιλογή, τότε γιατί δεν φροντίζουν να σώσουν ταυτόχρονα με τις «ουδέτερες διαφημίσεις» τις συνειδήσεις και τις ζωές των εκατομμυρίων κατοίκων μιλώντας για την τεράστια καταστροφή και το πελώριο σκάνδαλο; Το να δικαιολογείται η συγκάλυψη εγκλημάτων με γνώμονα το κέρδος είναι μια ξεκάθαρη υιοθέτηση μιας πρακτικής του αστικού πολιτισμού, του καπιταλισμού και του τρόπου με τον οποίο αναπτύχθηκε, είναι εξόφθαλμη επιλογή πλευράς και άρα οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που την πραγματοποιούν πρέπει να μας βρουν απέναντί τους.
Κι εδώ έρχεται το δεύτερο σημαντικό συμπέρασμα. Η επιστράτευση και αυτού του μέσου υποστήριξης της επένδυσης δείχνει τον τρόμο της κυβέρνησης και της εταιρείας απέναντι στο θέμα που έχει ανοίξει και στην λαϊκή οργή που έχει ξεσηκώσει. Είναι ένα βήμα υποχώρησης από την πλευρά τους το οποίο πρέπει να εκμεταλλευτούμε με κάθε τρόπο. Εμείς δεν έχουμε σκοπό να τρέξουμε στις σωστικές βάρκες τους και να τους αφήνουμε να μας αποπροσανατολίζουν με τις μουσικές τους. Θα πάρουμε τα όργανά τους, θα πάρουμε και το τιμόνι και θα βγάλουμε αυτό το πλοίο από την ρότα στην οποία το έχουν βάλει. Ας μποϊκοτάρουμε τους σταθμούς αυτούς κι ας διαμαρτυρηθούμε με κάθε τρόπο, ακόμα και με παρεμβάσεις στις εκπομπές, ώστε να σταματήσει άμεσα η υποστήριξη στην επένδυση. Ο τόπος ανήκει στους κατοίκους του και είμαστε όλοι εδώ να παίξουμε τον ρόλο της ορχήστρας που θα σαλπίσει το εμβατήριο για την νίκη ενάντια στην επένδυση, ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στην καταστροφή.

Αγωνιστικά δίπλα σας, Χάρι Χάλερ

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

e-λευθερία

 Καθώς καθόμουν και διάβαζα για την πυρκαγιά στο εργοστάσιο επεξεργασίας πουλερικών στην Κίνα με πάνω από 60 νεκρούς, είπα να το ανεβάσω στο facebook με ένα μήνυμα θυμού και αγανάκτησης, έτσι, για να δείξω κι εγώ ότι δεν ενδιαφέρομαι μόνο για την πάρτη μου βρε αδελφέ. Πάνω λοιπόν που σκέφτομαι να δημοσιεύσω την είδηση με το ευφάνταστο σχόλιο «θάνατος στους καπιταλιστές όλου του κόσμου» διάβασα για τις 25 συλλήψεις στην Τουρκία, οι οποίες γίνανε με την αιτιολογία ότι οι δράστες στήριζαν τις διαδηλώσεις – ε, καλά, τα γνωστά χουντικά, τα ξέρουμε αυτά - … μέσω twitter. Ουπς. Ε; γυρνάω πίσω, ξαναδιαβάζω προσεκτικά, και ναι, είναι αυτό που είδα. Έγκλημα στο twitter. Είδαμε και αυτόν τον συστημικό νεοτερισμό. Κι επειδή δεν μ’ αρέσει να μιλάω για πράγματα που δεν ξέρω, θα ονομάσω τον συγκεκριμένο «έγκλημα διαδικτυακής στήριξης» (ΕΔΣ).

 Το ΕΔΣ είναι ένα νέου τύπου έγκλημα, που δεν προκύπτει από κάποια συνταγματική ρύθμιση ή από κάποιον νόμο, αλλά προφανώς από το αρρωστημένο μυαλό των διαφόρων πουλημένων συντηρητικών κυβερνώντων που έχουν αποφασίσει να μας τρελάνουν με κάθε τρόπο. Είναι γεγονός ότι ξέραμε ή τουλάχιστον ψυλλιαζόμασταν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν ένας καλός τρόπος φακελώματος, αλλά επιλέγαμε, επειδή είμαστε γενναίοι και τολμηροί, να πέφτουμε στην παγίδα τους και να κάνουμε ότι πιστεύουμε στα περί προστασίας προσωπικών δεδομένων και τα διάφορα άλλα ανέκδοτα που κατά καιρούς ακούγαμε και διαβάζαμε στις σχετικές με το ζήτημα ανακοινώσεις. Γελάσαμε με την καρδιά μας λοιπόν και με την καφρίλα της ελληνικής δικαιοσύνης που αποφάσισε να συλλάβει τον απαίσιο τρομοκράτη- δημιουργό της χιουμοριστικής σελίδας του γέροντα Παστίτσιου, καθώς πάντα είναι ωραίο να βλέπεις παλιμπαιδίζοντες 60άρηδες βουλευτές να δίνουν εντολές και να υποστηρίζουν μια σύλληψη που μας θύμιζε τις βλακείες που κάναμε με τις παρέες μας στο λύκειο.
 Τα κρούσματα όμως όσο πάνε και σοβαρεύουν και φαίνεται ότι ο παλιμπαιδισμός τελικά οδηγεί σε ακραίες τάσεις εμφάνισης γεροντικής άνοιας. Και επειδή η ανθρώπινη ηλιθιότητα είναι αξεπέραστη είναι δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι τύποι σε ολόκληρο τον κόσμο θα συνεχίζουν τις πρακτικές συλλήψεων για ΕΔΣ. Μόνο που το λάθος τους δεν έγκειται στο παράλογο της κίνησης αυτής· οι άνθρωποι τα συμφέροντά τους υποστηρίζουν με όποιον τρόπο γίνεται. Το λάθος τους είναι ότι νομίζουν ότι είμαστε τυφλοί ή ανόητοι και δεν αντιδράμε. Νομίζουν ότι φιμώνοντας την αντίσταση με όλους τους τρόπους θα καταφέρουν να την εξαλείψουν. Έχουν την εντύπωση ότι αν δεν μας επιτρέπουν να αναπαράγουμε, έστω με εικόνες, την καθημερινή βία που δεχόμαστε, θα γίνουμε ήσυχα και πειθήνια προβατάκια.
 Αν θέλουν να σταματήσουν να δεχόμαστε εικόνες βίας ας συλλάβουν τα μεγάλα κανάλια που τους υποστηρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιατί αυτοί είναι που την προβάλλουν διαρκώς, αυτοί την αναπαράγουν. Ή ας συλλάβουν τους στρατιώτες και τους αστυνομικούς τους, που σαν ρομποτάκια τρέχουν σε όλες τις δολοφονικές αποστολές που τους στέλνουν και βιαιοπραγούν μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών. Αν δεν θέλουν να βλέπουμε την βία που μας ασκούν, ας σταματήσουν να την ασκούν. Αν δεν θέλουν να καλούμε σε πόλεμο εναντίον τους, ας παραδοθούν.
 Υπάρχει μια φράση που λέει ότι στον καπιταλισμό, αν δεν πληρώνεις για αυτό που χρησιμοποιείς, τότε εσύ ο ίδιος είσαι το προϊόν. Στο facebook και στο twitter είμαστε όντως τα προϊόντα τους, οι φακελωμένοι χρήστες που μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να συλληφθούν και να κατηγορηθούν για το οτιδήποτε. Στην ζωή όμως πληρώνουμε ακριβά για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Πληρώνουμε για τα πάντα όλο και περισσότερο, πληρώνουμε με τα χρήματα και με τον χρόνο μας. Ενώ αυτοί ζουν ως παράσιτα, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν. Αυτοί είναι τα σάπια προϊόντα ενός σάπιου συστήματος και θα γίνουν οι αποδέκτες της αγανάκτησης και της οργής μας.
                                                                                                   Αγωνιστικά δίπλα σας

Χάρι Χάλερ

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Τρομοκρατία είναι…



Το ζούμε στη Χαλκιδική, το βλέπουμε στην Τουρκία, το υφίστανται εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (κι αν υπάρχει ζωή και σε άλλους πλανήτες και κυριαρχεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, σίγουρα το ζουν και εκεί). Τι είναι αυτό λοιπόν το κοινό που έχουμε όλοι εμείς; Είναι η προσαρμογή της έννοιας της λέξης «τρομοκράτης» στα πλαίσια που βολεύει το σύστημα με στόχο να τραφεί και να αναπτυχθεί. Όχι, δεν χρειάζεται κάθε φορά να αναφέρεται η συγκεκριμένη λέξη για να εννοούν αυτό. Χρειάζεται απλώς να υπάρχει μία αντίδραση και αμέσως ο αντιδρών είναι τρομοκράτης. Αρκεί μία φορά να κάνει κάποιος μία δεύτερη σκέψη για το γεγονός ότι αυτό που του παρουσιάζουν τα κανάλια δεν είναι έτσι, να κάνει μια συζήτηση για την ανάγκη να υπάρξει κάποια απάντηση σε όλη αυτή την αδικία, να αναρτήσει κάτι στο facebook ή στο twitter…και αμέσως είναι κάποιος που πάει να φύγει από το μαντρί και πρέπει επειγόντως να επιστρέψει. Πολύ δε περισσότερο αυτοί που συμμετέχουν σε πορείες, απεργίες, συναυλίες και διαδηλώσεις. Αυτοί είναι από απλοί ναρκομανείς μέχρι και μέλη της οργάνωσης που συνωμοτεί για να καταρρεύσει αυτό το αγγελικά πλασμένο σύστημα. Από τα κανάλια μαθαίνουν ότι για να κατέβηκαν σε μία πορεία, να διαδήλωσαν ενάντια στο σάπιο σύστημα και να διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους δεν μπορεί παρά να είναι τρομοκράτες. Γιατί για το σύστημα υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: τα πρόβατα και οι τρομοκράτες. Και μέλημά του είναι να τους κάνει όλους πρόβατα. Και αυτό να είναι ο λύκος.. Και ο λύκος έχει πολλά όπλα για να πετύχει τον σκοπό του. Συλλήψεις, φυλακίσεις, καταστολή, λογοκρισία, κατασυκοφάντηση και χρήμα. Χρήμα που χρησιμοποιείται για έναν σκοπό. Για να τρομοκρατήσει τους αντιδρώντες και να συνετίσει τους εν δυνάμει. Και εδώ ανακύπτει το ερώτημα. Ποιος είναι τελικά ο τρομοκράτης; Αυτός που απεργεί, διαδηλώνει, αντιδράει ή αυτός που σκοτώνει, λεηλατεί, φυλακίζει, στήνει δίκες, κλέβει, συκοφαντεί και τιμωρεί; Είναι σχεδόν ρητορικό και κάθε ένας από μας μπορεί εύκολα να απαντήσει. Αρκεί να το θέλει. Αρκεί να μη φοβηθεί. Αρκεί να καταλάβει ότι η απάντηση απαιτεί συμμετοχή. Γιατί δεν αρκεί να την δώσει κάποιος, χρειάζεται και να την στηρίξει. Και τα επιχειρήματα για να την στηρίξει βρίσκονται πάντα στο δρόμο. Εκεί, μαζί με όλους τους άλλους «τρομοκράτες».

Μόνο όταν όλοι έχουμε μία απάντηση, θα δώσουμε στη λέξη τρομοκρατία την πραγματική της διάσταση. Μόνο τότε ο Σαμαράς, ο Ερντογάν και όλοι οι όμοιοί τους, θα κλειστούν στις φυλακές που έχτισαν για τους άλλους. Μόνο τότε ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Ahmet, η Arzu και τόσοι άλλοι….θα δικαιωθούν.  

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Νερό…ένας ακήρυχτος πόλεμος.


Σκεφτείτε λίγο πόσες φορές έχουμε δει εικόνες στα κανάλια με παιδάκια που υποφέρουν, χάνουν τους γονείς τους, τα σπίτια τους και ίσως και τη ζωή τους επειδή στη χώρα τους υπάρχει πόλεμος. Πόσες φορές δεν έχει περάσει στον καθένα από μας η σκέψη για το άδικο αυτής της κατάστασης και τη θλίψη που προκαλεί.
Και τώρα κάντε μια άλλη σκέψη… πόσες φορές προβάλλεται ένας άλλος πόλεμος, ένας εξίσου, αν όχι περισσότερο καταστροφικός, αυτός του νερού. Πρόσφατα ο πρόεδρος της Nestle, μιας ακόμα πολυεθνικής που πέρα από τα παιδικά μεταλλαγμένα δημητριακά εμπορεύεται και παιδικές διψασμένες ψυχές, δήλωσε ευθαρσώς ότι το νερό είναι ένα προϊόν και όπως κάθε τέτοιο, πρέπει να έχει τιμή και να μην παρέχεται δωρεάν. Μία πηγή κέρδους για την εταιρία του, που μπορεί να προέλθει από την εκμετάλλευση των πηγών, την εμφιάλωση και την πώλησή του νερού σε χώρες που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό. Είναι λοιπόν σαφές το γιατί η Nestle έχει κάθε λόγο να θεωρεί το νερό προϊόν κι όχι αγαθό και ακόμα σαφέστερο το γιατί ασκεί πιέσεις στις κυβερνήσεις να συνεχίσουν να αφήνουν κόσμο να πεθαίνει εξαιτίας της έλλειψης καθαρού νερού. Αυτή η εταιρία και άλλες όμοιές της δεν θα έρθουν ποτέ αντιμέτωπες με την κατηγορία της δολοφονίας από πρόθεση, αν και στην ουσία για αυτό πρόκειται. Για ανθρώπους που ωθούν άλλους ανθρώπους στο θάνατο με μόνο άξονα το κέρδος. Για κατά συρροή δολοφόνους που απολαμβάνουν κυβερνητική ασυλία.  Είναι συμμέτοχοι σε έναν ακήρυχτο πόλεμο που κρατάει πολλά χρόνια και ευθύνονται για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι ηθικοί αυτουργοί μιας γενοκτονίας σε πολλές χώρες. Όμως με βάση τους όρους του καπιταλιστικού συστήματος αυτοί οι άνθρωποι είναι απλώς πλούσιοι επιχειρηματίες, υπεύθυνοι για την ανάπτυξη και την ευημερία. Εξαιτίας τους καθημερινά νέοι, γέροι και παιδιά πεθαίνουν πίνοντας μολυσμένο ή απλώς βρώμικο νερό επειδή δεν έχουν την οικονομική άνεση να προμηθευτούν το εμφιαλωμένο των εταιριών ή να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για τις κακοσυντηρημένες εγκαταστάσεις ύδρευσης που οι διάφορες ξεπουλημένες κυβερνήσεις τους έχουν χαρίσει.
Κανείς σε κανένα καθεστωτικό κανάλι καμίας χώρας δεν μιλάει για την ουσία του πράγματος, ότι δηλαδή αυτό είναι ένας πόλεμος, ακήρυχτος και διαχρονικός και τα θύματά του είναι ίσως περισσότερα από όσα σε έναν επισήμως κηρυγμένο πόλεμο. Και γιατί να πούνε άλλωστε; Να καταγγείλουν τους εργοδότες τους; Σε έναν κόσμο που μια χούφτα πλουσίων ελέγχουν την ενημέρωση, όλες τις εξουσίες και κατέχουν και ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της ανθρώπινης παραγωγής και των ανθρώπινων δραστηριοτήτων τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε το νερό, ούτε ο αέρας, ούτε ο φίλος, ο συγγενής, ο αγαπημένος. Ζούμε σε εποχή πολέμου, ενός πολέμου μεταξύ των πλούσιων και του υπόλοιπου 99% των ανθρώπων. Ας πάρουμε τις θέσεις μας, ας φτιάξουμε τις συμμαχίες μας και ας διεκδικήσουμε την ζωή σε μια κοινωνία που δεν θα χρειάζεται να πεθαίνουμε κυνηγώντας το αυτονόητο.

Μαζί σας,

Leigh-Cheri και Χάρι Χάλερ

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Σκέφτομαι....

Σκέφτομαι μικρά χωριά στην Τουρκία. Μία Ιερισσός, δύο, πέντε, εκατό. Να ξεπροβάλουν σιγά σιγά μετά από χρόνια αδικίας, εκμετάλλευσης, πουλημένων κυβερνήσεων, στημένων ρεπορτάζ. Σκέφτομαι ανθρώπους αγωνιστές, ανθρώπους με ελπίδες, ανθρώπους να καταστέλλονται, να απογοητεύονται και μετά να συνεχίζουν. Σκέφτομαι χιλιάδες, εκατομμύρια παρατηρητές να λένε «ποιος μπορεί να τα βάλει με τους δυνατούς, με τους πλούσιους, ποιος μπορεί να τους κερδίσει;» και να κάθονται φοβισμένοι στα σπίτια τους. Να γνωρίζουν και να μην μιλάνε, ενώ χιλιάδες προβάλλουν οι εστίες της αντίστασης. Και η κυβέρνηση να μην δείχνει τίποτα, να στέλνει τα σκυλιά της να τρομοκρατούν. Φαντάζομαι την αγωνία των ανθρώπων όταν βλέπουν τον τόπο τους να καταστρέφεται, να μολύνεται, συνανθρώπους τους να πεθαίνουν από τις κακουχίες, την φτώχεια, φίλους να αλληλοπροδίδονται για δήθεν συμφέροντα, την ώρα που μερικοί εκατομμυριούχοι κάνουν πάρτι πίνοντας το αίμα τους. Μέχρι χθες πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία έπεφταν να κοιμηθούν με διαλυμένα όνειρα, με την κούραση του αγώνα να εναλλάσσει  μέσα τους την χαρά με την λύπη, την αγωνιστικότητα με την πικρία, την γενναιότητα με τον φόβο.

Από μια τέτοια εστία ξεκίνησαν όλα. Μερικοί διαδηλωτές, περίεργοι οικολόγοι – έτσι σίγουρα θα τους είπαν τα κανάλια – μειοψηφία που παρεμποδίζει την μετακίνηση του κόσμου – έτσι θα τους αποκάλεσαν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι – οπισθοδρομικοί που εμποδίζουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της ευημερίας – ακούω στα αυτιά μου τους μετόχους πολυεθνικών και τα διάφορα κοράκια τους να κράζουν. Και ξαφνικά, μια επίθεση, ένα όργιο καταστολής, ένας φοιτητής νεκρός. Η κυβέρνηση του Ερντογάν, η κοινοβουλευτική χούντα της Τουρκίας, ήλπιζε ότι αυτός ο νεκρός θα σήμανε και το τέλος του αγώνα, ότι ένας νεκρός θα έβαζε τον κόσμο στα σπίτια του. Εκατομμύρια όμως έσπευσαν να πάρουν την θέση του. Μέσα στην μαυρίλα της σημερινής κατάστασης, μέσα στην εξαθλίωση που φέρνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι άνθρωποι σκέφτονται, ελπίζουν, είναι έτοιμοι για την ανατροπή.
Δεν χρειαζόμαστε νεκρούς σε όλες τις χώρες για να ξεσηκωθούμε. Οι τέσσερις νεκροί στην Τουρκία, λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, είναι ήδη πάρα πολλοί, είναι γιγάντια απώλεια για χάρη ενός ακόμα πολυκαταστήματος. Από την Κρήτη ως την Ιερισσό και ως την Αλεξανδρούπολη, σε όλες τις πόλεις που ζουν καθημερινά την ανθρώπινη αιμορραγία της κρίσης, οι εστίες της αντίστασης πληθαίνουν και η πάλη οξύνεται. Έρχεται η μέρα που κάθε αγώνας, άσχετα από την έκβασή του εκείνη την στιγμή, ανεξάρτητα από τις νίκες και τις ήττες του, θα έρθει να ενωθεί με όλους τους άλλους, με ένα ποτάμι ανθρώπων που θα ξεχυθούν, όπως ξεχύνονται τώρα σε ολόκληρη την Τουρκία, και θα ανατρέψουν αυτό το καθεστώς που μας πνίγει και μας σκοτώνει. Γιατί οι αγώνες μπορεί να συκοφαντηθούν, να πολεμηθούν, μπορεί ακόμα και να χάσουν. Αλλά πάντοτε θα δικαιώνονται.

Αλληλεγγύη στους συναγωνιστές του κόσμου. Ας θρηνήσουμε τους νεκρούς μας, τους γείτονές μας στον δρόμο και ας δείξουμε ότι παντού, σε ολόκληρο τον πλανήτη εμείς, ενωμένοι ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον δημιουργεί, θα τους κερδίσουμε.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ