Είσαι υποψήφιος «αρχιμάγειρας» (αν και όλοι ξέρουμε ότι είσαι επιχειρηματίας και όχι μάγειρας) σε ένα εστιατόριο. Και σε θέλουν και οι χορτοφάγοι και σε θέλουν και οι κρεατοφάγοι. Εσύ καλείσαι να πάρεις μία θέση για το αν θα μαγειρεύεις στο εστιατόριο κρέας ή λαχανικά και αποφασίζεις να μην απαντήσεις, αλλά να καθησυχάσεις και τους μεν και τους δε. Όταν πιέζεσαι από ερωτήσεις διαλέγεις να μεταθέτεις το θέμα και να συζητάς για τα τραπεζάκια και τις καρέκλες του εστιατορίου, ενώ στις μεγαλύτερες πιέσεις εκνευρίζεσαι και λες ότι δεν θα λύσεις εσύ το πρόβλημα της κρεατοφαγίας και της χορτοφαγίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι γι αυτό σε κάλεσαν, αυτό πρέπει να κάνεις, να διαλέξεις. Και τελικά τι πιστεύεις εσύ; Είναι βασικό να είσαι ξεκάθαρος και εσύ το ξέρεις και αδιαφορείς; Ή σε συμφέρει να διατηρείς θολά τα νερά για να γίνεις αρεστός από όλους, να κάνεις το παιχνίδι σου και να κερδίσεις τη θέση; Τα θολά νερά είναι στοιχείο διχασμού, όχι άμεσα, αλλά στην πράξη. Όταν θα περάσει ο καιρός και θα πρέπει να πάρεις μία καθοριστική απόφαση θα αφήσεις σίγουρα κάποιους εκτεθειμένους και αυτοί οι άνθρωποι θα είναι αυτοί που σε εμπιστεύτηκαν.
Τελικά όμως ποια είναι η λύση; Η λύση απέχει από πρακτικές «και με τα μαρούλια και με τα φιλέτα». Η λύση απέχει από παρελκυστικές πολιτικές που μεταθέτουν το πρόβλημα. Τώρα περιμένει το εστιατόριο να ανοίξει, τώρα επείγει το ζήτημα. Και αφού εσύ επιλέγεις να μένεις στη μέση, η ευθύνη πέφτει σε αυτούς που σου πρότειναν αρχικά να έρθεις. Και αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι πρέπει να δουν ότι είσαι ανεπαρκής και να «προσλάβουν» άλλον πριν να είναι αργά. Αν δεν το κάνουν θα πρέπει να αναλάβουν το κόστος της αποτυχίας και δεν έχουν δικαίωμα να γκρινιάζουν μετά. Εκτός αν ανάμεσα σε αυτούς που σου επιτρέπουν να μην είσαι ξεκάθαρος υπάρχουν άνθρωποι που προσδοκούν μία θέση στο μαγαζάκι σου και άρα επιλέγουν την τύφλωση.
Πάντως, επειδή αυτό το εστιατόριο δημιουργήθηκε με πολύ κόπο, προσωπικές θυσίες και αγώνα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να δουλέψει καλά, να μην φαλιρίσει και να μην πουλήσει όσους το εμπιστεύτηκαν. Το νου σας, αν χαθεί θα φταίμε και εμείς γιατί την άδεια λειτουργίας του δεν την πήραμε από το κράτος, αλλά την επιβάλαμε σε αυτό. Αν τώρα περιμένουμε ότι το κράτος θα μας βοηθήσει να μαζέψουμε πελατεία είναι σαν να ποντάρουμε στο άλογο του αντιπάλου μας. Ε, πόσο θα θέλει αυτό το άλογο να τρέξει για πάρτη μας άραγε; Μάλλον καθόλου…
Καταλήγοντας λοιπόν…πρέπει να έχουμε το νου μας στα μαγειρέματα του αγωνιστικού μας εστιατορίου..γιατί στο τέλος αυτό που θα φάμε είναι ήττα.
