«Νόμιζα ότι υπήρχε δημοκρατία σ’ αυτή την χώρα», είπε μία
εργαζόμενη της ΕΡΤ. «Καλούμε τον κόσμο να έρθει στο Ραδιομέγαρο να μας πει ό,τι
θέλει, τα έχουμε όλα ανοιχτά, όπως γινόταν μέχρι τώρα», είπε μία άλλη. Με
δεδομένη τη συμπαράσταση προς όλους αυτούς που απολύθηκαν σε μία νύχτα, με μία
πρόχειρη απόφαση ενός πρωθυπουργού σε πλήρη σύγχυση, θέλω να γράψω κάποια
πράγματα γιατί αλλιώς δεν θα νιώθω καλά!
Όταν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν
υπάρχει δημοκρατία σε αυτή την χώρα μόνο τη στιγμή που ο ίδιος πλήττεται είναι
ένας σίγουρος δρόμος για να συνεχίσει η δημοκρατία να υποφέρει και να γίνεται
βορρά στα θηρία του νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι καινοφανές, το συζητάμε
μεταξύ μας ότι για να ξυπνήσει ο κόσμος πρέπει να δει το δικό του σπίτι να
καίγεται. Το γεγονός όμως ότι το συζητάμε δεν σημαίνει και ότι πρέπει να το
αποδεχτούμε και να μην παλέψουμε να το αλλάξουμε. Με αυτό εννοώ ότι σαφώς και
οι απολυμένοι της ΕΡΤ αυτή την στιγμή αδυνατούν να δουν πέρα από αυτό που
βιώνουν και θεωρούν ότι το δικό τους είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα, αλλά
δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και λέω δυστυχώς γιατί αν ήταν μόνο αυτοί το πρόβλημα
θα λυνόταν πολύ εύκολα. Δεν είδαν ότι η δημοκρατία υπέφερε στα χέρια του
Μπόμπολα και του Σαμαρά στην περίπτωση της Χαλκιδικής; Δεν είδαν ότι η
δημοκρατία ξεχάστηκε στην περίπτωση της Μανωλάδας; Και πλείστα άλλα
παραδείγματα.. Όχι, δεν κατηγορώ κανέναν γιατί και οι κάτοικοι της Χαλκιδικής,
μεγάλο ποσοστό τους τουλάχιστον, κουβαλάνε στην πλάτη τις ίδιες «αμαρτίες».
Αυτές της μη συμμετοχής μέχρι να γίνει το πρόβλημα του άλλου δικό μας πρόβλημα.
Ως πότε όμως το πρόβλημα θα το αντιμετωπίζουμε κατά περίπτωση; Μήπως ήρθε η ώρα
να το αντιμετωπίσουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο; Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε ότι
αυτό που μας φταίει δεν είναι τα πρόσωπα έτσι απλά, αλλά οι πολιτικές που
ακολουθούν και το σύστημα που υπηρετούν; Αν άλλαζε ο Σαμαράς και ερχόταν ο
Μήτσος ποια θα ήταν η διαφορά; Σίγουρα καμία αν και ο Μήτσος πίστευε ότι η λύση
θα δοθεί με τα ίδια όπλα, αυτά του καπιταλισμού, της Ευρώπης και του
νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Τα θεμέλια έχουν πρόβλημα και όχι απλώς η ταράτσα της
πολυκατοικίας. Πρέπει να την γκρεμίσουμε και να την χτίσουμε από την αρχή και
όχι να κάνουμε μερεμέτια. Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι η ατάκα
«σήμερα αυτός ..αύριο εσύ» δεν έχει πλέον θέση στη ζωή κανενός γιατί έφτασε η
ώρα όλων.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να
στρουθοκαμηλίζουμε μιλώντας για μία ΕΡΤ που ήταν πάντα ανοιχτή προς όλες τις
κοινωνικές ομάδες, καθώς γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει, όταν
την ΕΡΤ την είχαν μετατρέψει σε μαγαζάκι τους οι απεσταλμένοι της εκάστοτε
κυβέρνησης. Η παραδοχή της κατάστασης είναι η βάση για την επίτευξη του στόχου,
ο οποίος δεν είναι άλλος από την αλλαγή και την σοβαρή εξυγίανση. Εξυγίανση όχι
απλώς οικονομική, αλλά ηθική. Τέτοια που να δίνει ελπίδα ότι πραγματικά η ΕΡΤ
και κάθε δημόσιος οργανισμός δεν είναι κομματικό όπλο.
Έχουν περάσει κάποιες ώρες από την
απόφαση του ΣΤΕ, που θυμίζει περισσότερο χρησμό παρά απόφαση. Οι εργαζόμενοι
και όσοι συμπαραστέκονται στην ΕΡΤ προσπαθούν να δουν πώς θα πορευθούν και
παράλληλα να συνειδητοποιήσουν αν κέρδισαν ή αν έχασαν. Η απάντηση είναι
εύκολη. Έχασαν και θα χάνουν μονίμως αν τώρα τα παρατήσουν και επαναπαυθούν σε
αμφίβολης προοπτικής αποφάσεις, που θα ξαναγυρίσουν τον κόσμο στα σπίτια του,
μέχρι να έρθει το επόμενο μεγάλο σοκ. Θα χαθεί μια ευκαιρία και αυτό είναι
οδυνηρό.
Αγώνας λοιπόν μέχρι την ουσιαστική
δικαίωση. Μέχρι την ανατροπή και όχι ανακούφιση με μεσοβέζικες αποφάσεις.
Αγώνας σε όλα τα μέτωπα, στη Χαλκιδική, στη ΒΙΟΜΕ, στην ΕΡΤ, παντού.
