Σκεφτείτε λίγο
πόσες φορές έχουμε δει εικόνες στα κανάλια με παιδάκια που υποφέρουν, χάνουν
τους γονείς τους, τα σπίτια τους και ίσως και τη ζωή τους επειδή στη χώρα τους
υπάρχει πόλεμος. Πόσες φορές δεν έχει περάσει στον καθένα από μας η σκέψη για
το άδικο αυτής της κατάστασης και τη θλίψη που προκαλεί.
Και τώρα κάντε
μια άλλη σκέψη… πόσες φορές προβάλλεται ένας άλλος πόλεμος, ένας εξίσου, αν όχι
περισσότερο καταστροφικός, αυτός του νερού. Πρόσφατα ο πρόεδρος της Nestle, μιας ακόμα πολυεθνικής που πέρα από τα παιδικά
μεταλλαγμένα δημητριακά εμπορεύεται και παιδικές διψασμένες ψυχές, δήλωσε
ευθαρσώς ότι το νερό είναι ένα προϊόν και όπως κάθε τέτοιο, πρέπει να έχει τιμή
και να μην παρέχεται δωρεάν. Μία πηγή κέρδους για την εταιρία του, που μπορεί
να προέλθει από την εκμετάλλευση των πηγών, την εμφιάλωση και την πώλησή του
νερού σε χώρες που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό. Είναι λοιπόν σαφές το γιατί η Nestle έχει κάθε λόγο να θεωρεί το νερό προϊόν κι όχι
αγαθό και ακόμα σαφέστερο το γιατί ασκεί πιέσεις στις κυβερνήσεις να συνεχίσουν
να αφήνουν κόσμο να πεθαίνει εξαιτίας της έλλειψης καθαρού νερού. Αυτή η
εταιρία και άλλες όμοιές της δεν θα έρθουν ποτέ αντιμέτωπες με την κατηγορία
της δολοφονίας από πρόθεση, αν και στην ουσία για αυτό πρόκειται. Για ανθρώπους
που ωθούν άλλους ανθρώπους στο θάνατο με μόνο άξονα το κέρδος. Για κατά συρροή
δολοφόνους που απολαμβάνουν κυβερνητική ασυλία.
Είναι συμμέτοχοι σε έναν ακήρυχτο πόλεμο που κρατάει πολλά χρόνια και
ευθύνονται για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι ηθικοί αυτουργοί μιας
γενοκτονίας σε πολλές χώρες. Όμως με βάση τους όρους του καπιταλιστικού
συστήματος αυτοί οι άνθρωποι είναι απλώς πλούσιοι επιχειρηματίες, υπεύθυνοι για
την ανάπτυξη και την ευημερία. Εξαιτίας τους καθημερινά νέοι, γέροι και παιδιά
πεθαίνουν πίνοντας μολυσμένο ή απλώς βρώμικο νερό επειδή δεν έχουν την
οικονομική άνεση να προμηθευτούν το εμφιαλωμένο των εταιριών ή να πληρώσουν
υπέρογκα ποσά για τις κακοσυντηρημένες εγκαταστάσεις ύδρευσης που οι διάφορες
ξεπουλημένες κυβερνήσεις τους έχουν χαρίσει.
Κανείς σε κανένα
καθεστωτικό κανάλι καμίας χώρας δεν μιλάει για την ουσία του πράγματος, ότι
δηλαδή αυτό είναι ένας πόλεμος, ακήρυχτος και διαχρονικός και τα θύματά του
είναι ίσως περισσότερα από όσα σε έναν επισήμως κηρυγμένο πόλεμο. Και γιατί να
πούνε άλλωστε; Να καταγγείλουν τους εργοδότες τους; Σε έναν κόσμο που μια
χούφτα πλουσίων ελέγχουν την ενημέρωση, όλες τις εξουσίες και κατέχουν και
ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της ανθρώπινης παραγωγής και των ανθρώπινων
δραστηριοτήτων τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε το νερό, ούτε ο αέρας, ούτε ο
φίλος, ο συγγενής, ο αγαπημένος. Ζούμε σε εποχή πολέμου, ενός πολέμου μεταξύ
των πλούσιων και του υπόλοιπου 99% των ανθρώπων. Ας πάρουμε τις θέσεις μας, ας
φτιάξουμε τις συμμαχίες μας και ας διεκδικήσουμε την ζωή σε μια κοινωνία που
δεν θα χρειάζεται να πεθαίνουμε κυνηγώντας το αυτονόητο.
Μαζί σας,
Leigh-Cheri και Χάρι Χάλερ
