ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ....

 Μερικές φορές η σκέψη ενός παιδιού είναι η πιο διαυγής, η πιο ειλικρινής, η πιο διεισδυτική. Δυστυχώς, έχουν περάσει αρκετά χρόνια που εγώ δεν είμαι ικανός να συγκαταλεχθώ σε αυτή την κατηγορία. Έχοντας μάθει να ζω κι εγώ, όπως και πολλοί σαν εμένα, σε έναν κόσμο αδικίας και εκμετάλλευσης, έχω συνηθίσει να θεωρώ τον πόνο, την δυστυχία, την απανθρωπιά ως δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά, πολλές φορές οι καταστάσεις είναι αυτές που μας κάνουν, προσωρινά, να αφήνουμε τα συνηθισμένα, τα καθημερινά, και, γιατί όχι, να σκεφτόμαστε και σαν παιδιά. Αυτό θα επιχειρήσω ως ένα σημείο να κάνω, κι ας είναι αυτά που θα με κρίνουν (άλλωστε από μας τους πιο μεγάλους, έχω πάψει πια να περιμένω, απλά ελπίζω).

Τα παιδιά ρωτάνε και οι απορίες τους είναι πιο βαθιές απ’ όσο οι «σοφοί» ενήλικες θα ήθελαν να πιστεύουν. Δεν ρωτάνε μόνο για να μάθουν, ρωτάνε για να καταλάβουν και, πιο σημαντικό, ρωτάνε για να δουν αν οι ερωτώμενοι καταλαβαίνουν. Γιατί πολλοί άνθρωποι πεινάνε και λίγοι έχουν τόσα πολλά λεφτά; Γιατί υπάρχουν τόσες κενές θέσεις εργασίας και τόσοι άνεργοι; Γιατί, αφού οι άνθρωποι διαμαρτύρονται, τους κατεβάζουν κι άλλο τους μισθούς; Γιατί δεν φροντίζει η κυβέρνηση για το καλό όλων μας; Γιατί, αφού δεν το κάνει αυτό, δεν είναι εχθρός μας; Γιατί μαλώνουμε μεταξύ μας; Αυτές κι άλλες πολλές ερωτήσεις (που φυσικά δεν είμαι ικανός να σκεφτώ, πόσο μάλλον να γράψω) μπορούν να ακουστούν. Η απάντηση, μία και γνωστή: Γιατί έτσι είναι. Λες κι αν δεν ήταν έτσι θα υπήρχε η απορία. Λες και δεν είναι προφανές ότι είναι έτσι. Αλλά, έτσι είναι.

 Στην περιοχή της ΒΑ Χαλκιδικής αυτού του είδους οι ερωτήσεις είναι πιο πολλές, πιο σκληρές και, ευτυχώς, δεν χρειάζεται να είσαι παιδί για να τις θέσεις. Πηγάζουν καθημερινά από τα έκτροπα που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή, από τα οικονομικά σκάνδαλα, από τις σκανδαλώδεις επενδύσεις, από τα επενδυτικά σχέδια, από τις σχεδιασμένες επιθέσεις των ΜΑΤ. Γιατί το κράτος πουλάει χωρίς να το συμφέρει; Γιατί γίνεται μια επένδυση που καταστρέφει τα πάντα απλά για να κερδίσουν μερικοί… χρυσό; Γιατί το επενδυτικό σχέδιο λέει ένα σωρό ψέματα, τα οποία μάλιστα δεν φροντίζει καν να τηρήσει στην αρχή, έστω για τα μάτια του κόσμου; Γιατί η αστυνομία τρομοκρατεί και εναντιώνεται σε ανθρώπους που απλά θέλουν να ζήσουν; Το κράτος πουλάει, γιατί έτσι συμφέρει αυτούς που εκπροσωπεί, η επένδυση γίνεται για να κερδίσουν περισσότερα αυτοί που το κράτος εκπροσωπεί, τα ψέματα λέγονται για να κρυφθούν αυτοί που κερδίζουν όλο και περισσότερα και η αστυνομία υπάρχει για να φυλάει αυτούς που κρύβονται. Είναι αυτές οι απαντήσεις όμως αρκετές για ένα παιδί; Αν ήταν, θα τις θυμόμασταν κι όταν μεγαλώναμε.

 Δώστε στα παιδιά να διαβάσουν τον Αστερίξ. Εμείς δεν μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές απαντήσεις, αυτά όμως μπορούν. Εμείς βλέπουμε απλά το προφανές. Ένα χωριό που πολεμάει στον κατακτητή για την ελευθερία του. Αυτά βλέπουν τα πάντα. Έναν αρχηγό χωρίς επίσημα ρούχα με στολίδια και παράσημα, έναν αστείο γεράκο που πέφτει όλη την ώρα από την ασπίδα του. Ένα χωριό που οι κάτοικοί του, μέσα από τις διαφωνίες και τους καυγάδες τους – που πάντα για τον παρατηρητή ενέχουν μια γενναία δόση χιούμορ – έχουν καταμερίσει έτσι τις εργασίες τους, ώστε όλοι να μπορούν να ζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όχι με βάση τις ανάγκες άλλων, ισχυρών· έναν λαό που αποφασίσει για το πώς θα κινηθεί με μαζικές συνελεύσεις στην πλατεία, όπου δεν υπάρχει ιεραρχία, όπου τα πειράγματα, οι προσβολές, οι χοντράδες μετατρέπονται γρήγορα σε ομοφωνία και γλέντι, ένα πρότυπο δημοκρατίας μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και των διαταγών. Και βλέπουν κι άλλα, πολλά.