Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μετανάστες

 Είναι πολλά αυτά που υπάρχουν για να πει κανείς για την Αμυγδαλέζα και για τα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Από την άλλη είναι πολύ λίγα για να μπορέσουν να αναδείξουν το πραγματικό μέγεθος της αθλιότητας της σημερινής κοινωνίας, της κυβέρνησης, της αστικής δημοκρατίας, της καπιταλιστικής κρίσης και του συστήματος που την γεννάει. Θα μπορούσε να χλευάσει τον απαράδεκτο ευφημισμό που θέλει να τα ονομάζει στρατόπεδα φιλοξενίας, όπου φιλοξενία σημαίνει ξύλο, πείνα, κακουχίες, ελλείψεις, θάνατος. Ή να κατακρίνει όλους τους φασίστες και τους αδιάφορους, που όχι μόνο δεν αντιδρούν μπροστά σε αυτή την κατάντια της κοινωνικής ζωής αλλά πολλές φορές χαίρονται με την δυστυχία των άλλων, λες και αυτή πρόκειται να επικαλύψει την δική τους ή να κρύψει τον απύθμενο μισανθρωπισμό τους και την κραυγαλέα στενοκεφαλιά τους. Θα μπορούσε επίσης να κατακρίνει την κυβέρνηση, να ξεμπροστιάσει τις διάφορες διεθνείς οργανώσεις που υποτίθεται δρουν για τα δικαιώματα του ανθρώπου ενώ στην πραγματικότητα συνεργάζονται με τους δήμιους της ανθρωπότητας, να μιλήσει με μίσος ενάντια στην ΕΕ που ολημερίς και ολονυχτίς υποκρίνεται με πολιτισμικές μπουρδολογίες την στιγμή που ενδιαφέρεται απλά και μόνο για τα κέρδη των καπιταλιστών και τα συμφέροντα των ισχυρών ή απλά να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να εκφραστεί ελεύθερα ρίχνοντας μια γενναιόδωρη μούτζα ή ό,τι άλλο τον φωτίσει η συνείδησή του.

 Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα εμποδίσει τους διαστρεβλωτές της πραγματικότητας, τους καθημερινούς γνωστούς δοσίλογους, τα τσιράκια των αφεντικών που δουλεύουν στα μεγάλα τους κανάλια και στα πλούσια έντυπα γεμάτα τούρκικα σίριαλ, ζώδια και λοιπή υποκουλτούρα να μας αμολήσουν την γνωστή ανοησία περί παράνομων μεταναστών. Μπορεί το κράτος να στερεί από τους ανθρώπους την ελευθερία τους, το νερό τους, την στέγη και τα παιδιά τους, μπορεί να τους δέρνει, μπορεί ακόμα και να τους σκοτώσει αν υπάρξει ανάγκη, αλλά όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να δικαιολογηθούν αν ονομάσουμε τα θύματα παράνομους ή λαθραίους μετανάστες. Εκεί το πρόβλημα λύνεται ακαριαία. Ο μετανάστης αυτού του είδους είναι ένας άνθρωπος γυμνός από δικαιώματα, ένας μη άνθρωπος, τον οποίο ο οποιοσδήποτε μπορεί να εκμεταλλευθεί κατά βούληση χωρίς καμία απολύτως κύρωση. Αν μάλιστα αυτός ο οποιοσδήποτε τυγχάνει να είναι φασίστας ή αστυνομικός (που πολλές φορές δε διαφέρει) τότε του αξίζει και η αντίστοιχη τηλεοπτική προβολή ίσως και ένα παράσημο. Αυτός είναι ο ακραίος παραλογισμός που θέλει να ενστερνιστούμε το κεφάλαιο με τα μέσα που χρησιμοποιεί.

 Ολόκληρη η «πολιτισμένη» κοινωνία της Δύσης έπεσε από τα σύννεφα όταν η Νορβηγίδα που βιάστηκε στο Dubai κρατήθηκε ως ένοχη για τον ίδιο της τον βιασμό. Ελάχιστοι όμως από τους συγκλονισμένους αυτούς ανθρωπιστές σοκάρονται όταν άνθρωποι που έχουν καταστραφεί από την δικιά τους αδιαφορία δουλεύουν σε παραγωγικούς τομείς της χώρας για χρόνια μόνο και μόνο για να τιμωρηθούν τελικά ακριβώς επειδή τόλμησαν να βρουν ένα μέρος στην γη για να εργαστούν. Είναι τόση η αλλοτρίωση των σημερινών μικροαστών που ακόμα και αυτή η σύγκριση τους γεμίζει οργή, καθώς μέσα τους ξεσπάει η ανάγκη να δοθεί το δίκιο στην ατυχή γυναίκα που πέφτει στο επίπεδο να συγκριθεί με αυτούς τους «βρωμερούς» παράνομους, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να σκεφτούν την ομοιότητα της ανθρώπινης δυστυχίας και της αδικίας που κρύβεται πίσω από τις δύο καταστάσεις. Ούτε το τραγικό παράδοξο της καταδίκης ανθρώπων οι οποίοι στην πραγματικότητα ούτε κατά διάνοια δεν είναι ένοχοι, αλλά μόνο θύματα.

 Καθώς η κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνεται ολοένα και χειρότερη (όσο γίνεται να χειροτερέψει δηλαδή), σε μια στιγμή που η κυβέρνηση προσπαθεί να αυξήσει τον χρόνο κράτησης και να επιμηκύνει ακόμα περισσότερο το μαρτύριο αθώων ανθρώπων, η θέληση για την ελευθερία και ακόμα περισσότερο η ανάγκη για επιβίωση αναγκάζουν τους κρατούμενους να εξεγερθούν. Όση λάσπη κι αν ρίξουν οι μεγάλοι δημοσιογραφίσκοι υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να κρύψουν κι αυτό είναι ότι η κυβέρνηση και οι πουλημένοι συνεργάτες της θα βρίσκουν παντού αντίσταση στις παράλογες πολιτικές τους που στρέφονται ενάντια στις ζωές κατοίκων αυτής της χώρας κι ενάντια στον ίδιο τον κοινωνικό ιστό. Οι μόνοι παράνομοι είναι αυτοί, επειδή αυτοί είναι που καταπατούν το σύνταγμα, αυτοί παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα, αυτοί ψηφίζουν παράνομα μέτρα, αυτοί σκοτώνουν, κλέβουν, ρημάζουν. Κι όσοι δεν αντιδράν σε αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή στους μετανάστες είναι οι μόνοι ξένοι. Διότι ξένος δεν είναι αυτός που κατάγεται από άλλη χώρα· ξένος προς τον συνάνθρωπο και την κοινωνία είναι αυτός που δεν έχει επαφή μαζί της, που δεν αφουγκράζεται τα προβλήματά της, που δεν μοιράζεται τους φόβους και της ελπίδες της, που δεν κοιτάει πέρα από την ζωούλα του και το βόλεμά του, που αρνείται να δει ότι μια οικονομία με αυτή την παραγωγική δυναμική θα έπρεπε όχι απλά να μην δημιουργεί στρατόπεδα αιχμαλώτων, αλλά μόνο σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία για μια αξιοπρεπή ζωή για όλους. Ο αγώνας των μεταναστών είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα όλων μας ενάντια στην καταστροφή της ζωής μας, του περιβάλλοντός μας, του μέλλοντός μας.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

Η ενημέρωση ως εμπόρευμα

«Το εμπόρευμα είναι πριν απ’ όλα ένα εξωτερικό αντικείμενο, ένα πράγμα που με τις ιδιότητές του ικανοποιεί οποιοδήποτε είδος ανθρώπινες ανάγκες. Η φύση αυτών των αναγκών, αν λχ. προέρχονται από το στομάχι ή από την φαντασία, δεν αλλάζει σε τίποτα την υπόθεση». Με αυτή την περιγραφή του εμπορεύματος ξεκινούσε ο Karl Marx το μνημειώδες έργο του «Το Κεφάλαιο», εκκινώντας την ανάλυσή του από ό,τι πιο απτό υπάρχει στην οικονομική μας καθημερινότητα. Έτσι ένα μήλο είναι ένα εμπόρευμα, ο χρυσός είναι εμπόρευμα, τα δακρυγόνα είναι εμπόρευμα. Και φυσικά εμείς δεν θα είχαμε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο συγκεκριμένος ορισμός του εμπορεύματος μελετηθεί υπό το πρίσμα της σημερινής ποσοτικής ανάπτυξης της καπιταλιστικής αγοράς, δηλαδή από τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός προσπαθεί, με στόχο την επιβίωσή του, να επεκταθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί η ενημέρωση εμπόρευμα; Μάλλον μπορεί, από την στιγμή που εξυπηρετεί την – φαντασιακή ή πραγματική – ανάγκη κάποιων να επωφεληθούν και είναι ταυτόχρονα προϊόν ανθρώπινης εργασίας.

 Η Eldorado Gold έχει έρθει στην Ελλάδα, όπως έχει επισκεφτεί και πολλές άλλες χώρες, με σκοπό να εξάγει μετάλλευμα και να κερδοσκοπήσει. Αυτό είναι φυσικά γνωστό. Ο τρόπος για να βγάλει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος είναι να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα έσοδα (είτε πουλώντας ακριβά το εμπόρευμά της είτε παίζοντας χρηματιστηριακά παιχνίδια είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο) και ταυτόχρονα να μειώσει κατά το δυνατόν τα έξοδά της. Εξυπακούεται ότι αυτό θα σημάνει σύντομα μειώσεις στις αποδοχές των εργαζόμενων, τους οποίους αυτή την στιγμή ακόμα έχει ανάγκη αλλά κάποια στιγμή δεν θα έχει, και μηδενική περιβαλλοντική προστασία για τις ανεπανόρθωτες ζημιές που θα προκαλέσει στο οικοσύστημα της περιοχής προς εκμετάλλευση. Από αυτή την άποψη η αύξηση των εξόδων της για να εξαγοράσει τα ΜΜΕ με διαφημίσεις και πλαστές ειδήσεις μάλλον δεν ταιριάζει στην συγκεκριμένη λογική. Θα μου πείτε βέβαια ότι με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνει συνειδήσεις, το έχει όμως τόση ανάγκη με ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό να την υποστηρίζει ή μήπως δεν γνωρίζει ότι όλο και περισσότεροι ενημερώνονται για την κατάσταση στην Χαλκιδική από τοπικούς φορείς που είναι ενάντια στην εξόρυξη; Το «λάδωμα» των ΜΜΕ και η εξαγορά της ενημέρωσης από μια επιχείρηση δεν γίνεται με αποκλειστικό σκοπό την καθοδήγηση της κοινής γνώμης πάνω σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα.

 Η ενημέρωση ως εμπόρευμα και κυρίως η παγιοποίηση της συγκεκριμένης νοοτροπίας μπορεί να ειδωθεί διαφορετικά μέσα από την μελέτη του πλέγματος που σχηματίζουν το κράτος και το κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα τα ΜΜΕ δεν αποτελούν ένα έξοδο της εταιρείας αλλά μια συνέχιση της ληστείας σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού. Όταν το δικαίωμα στην ενημέρωση καταστρατηγείται καθημερινά με την νομιμοποίηση του κράτους τότε το δικαίωμα παύει να υπάρχει ως τέτοιο. Γίνεται ένα ακόμα εμπόρευμα πολυτελείας, στο οποίο το μονοπώλιο έχουν οι πολυεκατομμυριούχοι και οι κυβερνήσεις. Η ιδιοποίηση των ΜΜΕ όχι μόνο με τίτλους ιδιοκτησίας (κάτι που ισχύει εδώ και δεκαετίες) αλλά και μέσω της προβολής «ιδιωτικών ειδήσεων» - και άρα όχι αντικειμενικών – είναι μια επένδυση. Σημαίνει πρακτικά ότι ένας τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας όπως είναι η ενημέρωση περνάει στα χέρια λίγων, στην σφαίρα της αγοράς και αυτό πλέον δεν είναι καταδικαστέο ως καταπάτηση του κανόνα αλλά αποδεκτό ως νομιμοποιημένο αναγκαίο κακό.

 Αυτή την στιγμή το κεφαλαιοκρατικό σύστημα επιχειρεί με κάθε τρόπο – ακόμα και με την προσπάθεια ελέγχου του διαδικτύου – να χειραγωγήσει την ενημέρωση όχι με τον παραδοσιακό τρόπο της γκαιμπελικής προπαγάνδας, αλλά στο πλαίσιο της ομαλής καθημερινότητας, δείχνοντας απροκάλυπτα πλαστές ειδήσεις σαν να λέει «είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτό θα δείτε κι ας ξέρετε ότι είναι ψέμα». Η Eldorado και η κάθε Eldorado έχουν ανοίξει πλέον τον δρόμο για την πλήρη εμπορευματικοποίηση της ενημέρωσης και αυτό μπορεί να οδηγήσει στην απαξίωσή της κι άρα στην απώλεια ενός ακόμα ανθρώπινου δικαιώματος, όχι απλώς με προσωρινά μέτρα αλλά μέσω της υποβολής της μόνιμης αντίληψης ότι η ενασχόληση με τα όσα συμβαίνουν είναι περιττή, άχρηστη, ακόμα και βλαπτική. Το κράτος και οι κεφαλαιοκράτες επιθυμούν ανθρώπους αδιάφορους, ανενημέρωτους, μόνους. Για αυτό ο πόλεμος ενάντια σε μια εταιρεία σημαίνει και πόλεμο ενάντια σε όλες τις στρατηγικές επιλογές της, πόλεμο ενάντια στο ίδιο το σύστημα που προσπαθεί να εκμεταλλευθεί κάθε πτυχή της ζωής μας για να μπορέσει να πλουτίσει στις πλάτες μας.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ