Στις 15 Ιουνίου στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, η οποία – ποιος θα το
περίμενε – ανήκει στην Πήγασος Εκδοτική
του κ. Μπόμπολα, αποκάλυψε με άρθρο της την επίσκεψη της φασιστικής οργάνωσης
της Χρυσής Αυγής στην Ιερισσό, η οποία, κατά τα λεγόμενα της εφημερίδας, δεν
ενόχλησε καθόλου τους κατοίκους του εξεγερμένου χωριού. Σε μια απροκάλυπτη
προσπάθεια να σπιλώσει τον αγώνα της Χαλκιδικής ο αρθρογράφος επιχείρησε να
συνδέσει την τυφλή βία της συγκεκριμένης οργάνωσης με τον αγώνα των κατοίκων
για μια αξιοπρεπή ζωή. Νομίζω πως, άσχετα από το αν είναι αληθή τα όσα η
εφημερίδα περιγράφει ή όχι, το γεγονός ότι ήδη από την αρχή του αγώνα οι
Επιτροπές της Χαλκιδικής είχαν αποφασίσει να μην επιτρέψουν στο φασιστικό
στοιχείο να παρεισφρήσει – πράγμα που εφαρμόζουν διαρκώς και στην πράξη – είναι
αρκετό ώστε να θέσει εν αμφιβόλω τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει το ΕΘΝΟΣ.
Ένα ζήτημα που ανακύπτει όμως εδώ, και για το οποίο το άρθρο
της εφημερίδας είναι απλά η αφορμή, είναι το γιατί τελικά οι υποστηρικτές του
φασισμού να μην έχουν θέση σε μια τέτοια κίνηση. Και κατά την γνώμη μου το
πρόβλημα με την Χ.Α. δεν είναι απλά η ρατσιστική βία, η οποία υπερτονίζεται από
τις Επιτροπές Αγώνα. Είναι πολύ περισσότερο τα όσα προηγούνται και έπονται
αυτής της βίας αλλά και ολόκληρης της συμπεριφοράς που βρίσκεται πίσω από την
λατρεία του έθνους και της φυλής. Η Χ.Α. δεν δέρνει απλώς μετανάστες επειδή δεν
γουστάρει το χρώμα τους. Πίσω από αυτή την παράλογη και φαιδρή συμπεριφορά
κρύβεται ο ενστερνισμός των πιο βαθιά συντηρητικών και οπισθοδρομικών ιδεών της
αστικής ιδεολογίας, ακριβώς της ίδιας ιδεολογίας που προστατεύει μέρα και νύχτα
τα συμφέροντα του Μπόμπολα και των εταιρειών του.
Αυτές οι ιδέες δεν περιορίζονται μόνο σε αυτό για το οποίο
τα νεοναζί τσιράκια του Μιχαλολιάκου λυσσάνε, δηλαδή στην αγάπη για την πατρίδα
– στον ελληνικό εθνικισμό, όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν. Κανείς δεν κατηγόρησε
κάποιον επειδή αγαπάει τον τόπο του. Η σύνδεση όμως του τόπου και της χώρας με
έναν ολόκληρο μηχανισμό που υποτίθεται
ότι τα εκπροσωπεί είναι ένα αμιγώς αστικό ιδεολόγημα το οποίο δεν το
συμμερίζεται μόνο η Χ.Α., αλλά η μεγαλύτερη μερίδα των πολιτικών σχηματισμών σε
ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Κάπως αφοριστικά μιλώντας, οι λάτρεις του
ναζισμού δεν λατρεύουν τους ανθρώπους της πατρίδας τους αλλά την σκιά της, το
φάντασμά της, αυτό που πλανάται από πάνω της και κρύβεται από πίσω της, δηλαδή
το κράτος, το κράτος που βρίσκει την φωνή του μέσω της βουλής, των υπουργών,
των δικαστηρίων, των ΜΜΕ και της αστυνομίας. Λατρεύοντας το κράτος, οι φασίστες
τάσσονται υπέρ του πιο σκληρού μηχανισμού καταπίεσης της ανθρώπινης ελευθερίας
και ζωής και ως εκ τούτου ενάντια στους κατοίκους που βρίσκονται στα σύνορα
αυτού. Συνδέοντάς το με μια φυλή, καταφέρνουν να βρουν τον φαντασιακό ενωτικό
κρίκο που τους αποσυνδέει – υποθετικά – από τον ατομικισμό της καπιταλιστικής
οικονομίας και τους κάνει μέρος ενός συνόλου.
Αποτέλεσμα αυτών είναι και η υιοθέτηση ενός πλήθους άλλων
εξαιρετικών ιδεολογημάτων, όπως πρώτον, της ανωτερότητας μιας φυλής έναντι των
άλλων ανθρώπων, δηλαδή της εκ φύσεως ανισότητάς τους, και δεύτερον, της
αναγκαιότητας μιας ισχυρής κρατικής ηγεσίας εν είδη δικτάτορα που να ρυθμίζει
τα πάντα αποτελεσματικά. Η παραμονή τους στην εξουσία υπό τέτοιους όρους
προϋποθέτει φυσικά την στήριξη των οικονομικά ισχυρών της χώρας τους αλλά και
των άλλων χωρών (ένα πρόπλασμα αυτής της κατάστασης βλέπουμε ήδη με την κυβέρνηση
Σαμαρά) κι αυτό έχει ως βέβαιο αποτέλεσμα την διαιώνιση των οικονομικών
ανισοτήτων στην παραγωγή, με ξεκάθαρη θέση για τα πλούσια αφεντικά ως ανώτερα
των εργατών, δηλαδή συνέχιση της καπιταλιστικής διαχείρισης της οικονομίας. Και
όλα αυτά δεν αποτελούν απλά φόβους που προκύπτουν από μια θεωρητική ενασχόληση
με την Χ.Α., αλλά πολύ περισσότερο συμπεράσματα που προκύπτουν από τα ιστορικά
παραδείγματα που το φαινόμενο του φασισμού έχει αφήσει ως ματωμένες κηλίδες
πάνω στο χαρτί της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Δεν αξιώνω να διαφωτίσω με μια ολοκληρωμένη μελέτη του
φασισμού και των σχέσεών του με το σύστημα που τον γεννάει. Αυτό το έχουν κάνει
άλλοι – και θα το κάνουν – πολύ καλύτερα από εμένα. Ωστόσο θεωρώ ότι οι
αναλύσεις για τον φασισμό και οι απαντήσεις που πρέπει να δίνονται σε όλα τα
μέτωπα – συμπεριλαμβανομένης και της περίπτωσης της Χαλκιδικής – πρέπει να
έχουν σαφή πολιτικά επιθετικό χαρακτήρα και να μην περιορίζονται σε αμυντικές
πρακτικές καταδίκης της ρατσιστικής βίας και του επιφαινομένου των πράξεων της
Χ.Α. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, ακόμα κι αν αύριο φύγει η Eldorado, ακόμα κι αν αποχαρακτηριστεί η
περιοχή από μεταλλευτική, ακόμα κι αν η Χαλκιδική αποκτήσει την οικονομία που
αρμόζει στις ανάγκες των ανθρώπων της και των ανθρώπων γενικά, η Χ.Α. θα είναι
αυτή που θα υποστηρίζει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις, την ανισότητα, την τυφλή
βία, την προκατάληψη, την φτώχεια και την δυστυχία. Όσες κωλοτούμπες κι αν
κάνει, κι είναι γνωστό το πόσο εύκολα οι νεοναζί αλλάζουν θέσεις από την μια
μέρα στην άλλη, ένα πράγμα μένει πάντοτε σταθερό: ο φασισμός και ο ναζισμός
είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον πιο καταπιεστικό κρατικό μηχανισμό, με την
πιο σκληρή οικονομική εκμετάλλευση, με τις πιο απάνθρωπες ιμπεριαλιστικές
πρακτικές, με ό,τι χειρότερο έχει ξεπηδήσει από τις φοβίες και τα κόμπλεξ των
πιο αρρωστημένων μικροαστικών εγκεφάλων. Για αυτό δεν τους θέλουμε στους αγώνες
μας.
Αγωνιστικά δίπλα σας,
Χάρι Χάλερ
