Δεν
είναι ποτέ εύκολο να περιγράψεις την αδικία. Μπορείς να την αισθανθείς,
να νιώσεις να σε πνίγει, να την αντικρίσεις ή να την μεταδώσεις με ένα βλέμμα,
μπορείς ακόμα να την εκφράσεις με ξεσπάσματα οργής και βρισιές. Αλλά το να μιλήσεις
για αυτήν είναι δύσκολο. Έχουμε μεγαλώσει σε χρυσά κλουβιά, έχουμε μάθει από το
σχολείο τις αξίες της δικαιοσύνης και της ειρήνης κι όμως, μικροί ή
μεγαλύτεροι, έχουμε φτάσει να τις αναζητούμε πλέον μόνο στην θεωρία. Στην
Ελλάδα της κρίσης (αλλά και παγκόσμια) η αδικία είναι συνυφασμένη με την ζωή,
οι πιο πολλοί όμως εξακολουθούν να μένουν εγκλωβισμένοι, να την βλέπουν από το
ματάκι και να κάνουν σαν να μην υπάρχει.
Εδώ και πολύ καιρό στην Χαλκιδική συντελείται ένα έγκλημα.
Συντελείται καθημερινά με τις εργασίες αποψίλωσης του δάσους, οι οποίες μέρα με
την μέρα καταστρέφουν τετραγωνικά μέτρα ζωής, και συντελείται και με
ξεσπάσματα, όταν το κράτος επεμβαίνει προς όφελος της εταιρείας και είτε μέσω
της αστυνομίας, είτε μέσω των δικαστηρίων, είτε μέσω των διαφόρων υπηρεσιών του
φροντίζει να βγάζει αποφάσεις που στρέφονται ενάντια στους κατοίκους. Η
αστυνομία καταστέλλει, εκβιάζει, χτυπάει, προσάγει, συλλαμβάνει. Οι υπηρεσίες
βγάζουν ψεύτικά πορίσματα, κλείνοντας τα αυτιά στις επιστημονικές μελέτες και κάνοντας
τα θελήματα των εκατομμυριούχων. Και τα δικαστήρια εκδίδουν αντισυνταγματικές
αποφάσεις, απορρίπτουν δίκαια αιτήματα, κλείνουν στις φυλακές αθώους ανθρώπους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Σας είπα, είναι δύσκολο να περιγράφεις την αδικία, δεν
ξέρεις πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις.
Σήμερα λοιπόν το δικαστήριο καταδίκασε άλλους δύο ανθρώπους.
Τους καταδίκασε επειδή αγωνίστηκαν για την ζωή τους και την ζωή των συνανθρώπων
τους. Δεν έγλειψαν, δεν έκλεψαν, δεν λάδωσαν, δεν έκαναν τίποτα από αυτά που
στα αστικά δικαστήρια αποτελούν εχέγγυα αθωότητας. Είδαν την αδικία, μέτρησαν
το δίκιο, πήραν την απόφαση και πάλεψαν. Ίσως να μην ήξεραν αλλά γρήγορα έμαθαν
ότι δεν πάλευαν απλά ενάντια σε μια αδικία, αλλά ενάντια στην ολοκληρωτική
αδικία ενός άδικου συστήματος. Ενός συστήματος που, όπως κάθε θρασύδειλος,
ξέρει καλά να κρύβεται πίσω από την τρομοκρατία, διότι δεν μπορεί να
αντιπαρατάξει τίποτα άλλο. Ίσως πολλοί να μην πιστεύουν ότι μας φοβούνται, ίσως
σκεφτούν ότι οι προφυλακίσεις και η βία είναι δείγματα δύναμης. Θα κάνουν
λάθος. Γιατί μόνο οι δειλοί και οι φοβισμένοι χρησιμοποιούν τέτοια μέσα για να
υπερισχύσουν. Η επίδειξη αδικίας είναι και επίδειξη αδυναμίας. Δεν λέω απλά
όμορφα λόγια για να δώσω κουράγιο. Απλά είναι δύσκολο πράγμα να περιγράφεις την
αδικία. Γιατί η αδικία κρύβεται, τρυπώνει όπου βρει όπως η βρωμιά πίσω από την
κολόνια και τα κιλά πίσω από τα φαρδιά ρούχα.
Αυτή την στιγμή η δικομματική κυβέρνηση βγάζει τον
επιθανάτιο ρόγχο της. Ας μην βιαστούμε να χαρούμε, δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει
ούτε τι μας περιμένει στην συνέχεια. Αλλά σίγουρα οι ακροδεξιές επιλογές της
και το σπάσιμο κάθε λαϊκής νομιμοποίησης δείχνουν τον φόβο της απέναντι στο
δίκιο του λαού. Όπως στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στην Συρία, αλλά και σε
δεκάδες άλλες χώρες πέρα από την γειτονιά μας, οι αστικές κυβερνήσεις γίνονται
ολοένα και σκληρότερες και οι αντιθέσεις ολοένα και οξύνονται. Μας περιμένουν
μεγαλύτερες αδικίες και μεγαλύτεροι αγώνες. Αυτοί θα αγωνίζονται με την αδικία
τους για τις ζωές τους κι εμείς με τις ζωές μας για το δίκιο.
Δεν ξέρω αν κατάφερα
να περιγράψω την αδικία. Είναι άλλωστε δύσκολο να περιγραφεί. Γιατί για να
περιγράψεις την αδικία, πρέπει να αναπαράγεις την ζωή με λέξεις.
Αγωνιστικά δίπλα σας, Χάρι Χάλερ
