Άρθρο που δημοσιεύτηκε 18/07/2013 στην εφημερίδα Το Ποντίκι
Είναι από
τις ελάχιστες φορές που η φράση- κλισέ «οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας»
βρίσκει το αυθεντικό νόημά της. Γιατί οι τέσσερις προφυλακισμένοι για τα
γεγονότα στις Σκουριές είναι επιχειρηματίες, οικογενειάρχες και νέοι άνθρωποι
που επιμένουν να ζουν στον τόπο τους. Ω, του θαύματος, οι τέσσερις κάτοικοι της
Ιερισσού που βρίσκονται πίσω από τα σίδερα και αντιμετωπίζουν βαρύτατες
κατηγορίες, παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ- και ιδίως εκείνα που ελέγχονται από τα
ίδια εκείνα συμφέροντα τα οποία συνδέονται και με τα μεταλλεία χρυσού στη
Χαλκιδική- ως τρομοκράτες.
Και είναι τα
ίδια ΜΜΕ που, πριν ξεσπάσει ο ανένδοτος των κατοίκων κατά των μεταλλείων
χρυσού, παρουσίαζαν αυτούς τους ίδιους ανθρώπους ως πρότυπα επιχειρηματιών, ως
καινοτόμους, ως πολίτες που τιμούν τον τόπο τους.
Στο ερώτημα
τι έγινε και από τη μία στιγμή στην άλλη πολίτες- υποδείγματα παρουσιάζονται ως
κουκουλοφόροι- τρομοκράτες, η απάντηση για τους κατοίκους της περιοχής είναι
απλή. Όπως λένε «το σύστημα το σύστημα είναι αυτό που τη μία σε παρουσιάζει ως
υπόδειγμα και την άλλη σαν τρομοκράτη» …
Η μεταστροφή
του «συστήματος» και της επικοινωνιακής του τακτικής είναι επίσης κατανοητή αν
αναλογιστεί κανείς όλα αυτά που συμβαίνουν στις Σκουριές, με τη δυναμική
αντίδραση των κατοίκων και την ακραία χρήση βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Γιατί μόνο εάν κάποιος, και στην περίπτωση της Χαλκιδικής είναι χιλιάδες,
χαρακτηριστεί «εχθρός της πατρίδας» μπορεί να δικαιολογηθεί στην κοινή γνώμη η
εκτός κάθε λογικής χρήση βίας, για την υπεράσπιση μιας, όπως λένε εκτός λογικής
επένδυσης που εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες των επιχειρηματιών.
Και η
προφυλάκιση των τεσσάρων, το ύστατο περιοριστικό μέτρο που μπορεί να ληφθεί
εναντίον ενός κατηγορούμενου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα βίαιο μήνυμα
προς την κοινωνία για να σταματήσει τις αντιδράσεις.
Από το Γκίνες στη φυλακή
Στις 10
Ιουλίου με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα κρίθηκαν προφυλακιστέοι δύο
ακόμα κάτοικοι της Ιερισσού. Ο Γιάννης, 42 χρονών, πατέρας τριών παιδιών,
ιδιοκτήτης μιας πρωτοποριακής επιχείρησης, που όπως λένε οι κάτοικοι είναι
σημαντική για την οικονομική ζωή του τόπου, αφού παράγει υψηλής ποιότητας
τυροκομικά προϊόντα και απασχολεί περίπου 40 εργαζόμενους.
Ο Γιάννης
και οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες το 2011 φιλοξενήθηκαν από τα περισσότερα
τηλεοπτικά κανάλια, γιατί η τυροκομική μονάδα του μπήκε στο βιβλίο Γκίνες- μαζί
με τους συνεργάτες του έφτιαξαν το μεγαλύτερο κατσικίσιο τυρί στον κόσμο,
βάρους 939 κιλών. Το τυρί με την ονομασία «κατσικίσιο πετρωτό» κέρδισε το
παγκόσμιο ρεκόρ και ο Γιάννης παρέλαβε το πιστοποιητικό της εγγραφής στο βιβλίο
των παγκόσμιων ρεκόρ από τον εκπρόσωπο της Guinness World Records Τζάκ
Μπροκμπαντ.
Από το καρνάγιο στη φυλακή
Ο δεύτερος
«τρομοκράτης» που προφυλακίστηκε πριν από λίγες μέρες για τα επεισόδια στα
μεταλλεία χρυσού είναι ο 26χρονος Δημήτρης. Ο νεότερος «τρομοκράτης» της
υπόθεσης και ο νεότερος καραβομαραγκός, ο νεότερος εκπρόσωπος μιας τέχνης που
χάνεται. Ο Δημήτρης δουλεύει στο καρνάγιο του πατέρα του, ένα από τα τρία που
έχουν απομείνει στην Ιερισσό και είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ιστορία του
τόπου και από τα παλαιότερα της χώρας.
Όπως λένε οι
κάτοικοι, το παραδοσιακό καρνάγιο του Δημήτρη και του πατέρα του, που είναι ο
δάσκαλός του, αποτελεί και ένα «φυσικό εργαστήριο» για τους φοιτητές του τμήματος
Βιολογίας του ΑΠΘ που εδώ και χρόνια το επισκέπτονται προκειμένου να έρθουν σε
επαφή με ανθρώπους που ξέρουν τη θάλασσα σαν την τσέπη τους και μπορούν να
μεταφέρουν την εμπειρία τους στους σπουδαστές.
Το καρνάγιο
της οικογένειας τους Δημήτρη έχει παρουσιαστεί πολλές φορές σε ρεπορτάζ στον
έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, αλλά και σε ντοκιμαντέρ που έχουν γίνει για την
τέχνη που χάνεται και για τους ελάχιστους τεχνίτες που έχουν απομείνει και
προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα
φωτός.
Δύο ακόμα
κάτοικοι της περιοχής που βρίσκονται στη φυλακή από τις 14 Απριλίου 2013, όταν
μετά τις απολογίες τους και με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα κρίθηκαν
προφυλακιστέοι για την εμπρηστική επίθεση στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.
Πρόκειται για τον Γιώργο, 33 ετών, ελεύθερο επαγγελματία, πατέρα τριών παιδιών
και τον Βασίλη, 44 ετών, οικοδόμο πατέρα δύο παιδιών. Οι κατηγορίες που
αντιμετωπίζουν και οδήγησαν στην προφυλάκισή τους είναι για επτά κακουργήματα
και έντεκα πλημμελήματα. Τα κακουργήματα αφορούν τις πράξεις της εγκληματικής
οργάνωσης, της απόπειρας ανθρωποκτονίας, της κατοχής εκρηκτικών υλών, της
έκρηξης, του εμπρησμού, της ληστείας και της διακεκριμένης φθοράς ξένης
περιουσίας. Κατηγορίες που, όπως λένε, στηρίχτηκαν σε έναν σκούφο που βρέθηκε
στο δάσος, σε φυσσίγγια που βρέθηκαν κοντά στο εργοτάξιο και σε τηλεφωνικές
επικοινωνίες μεταξύ των κατηγορουμένων….
Ξεκρέμαστες οι οικογένειες
Το παράλληλο
δράμα που παίζεται είναι αυτό των οικογενειών των προφυλακισθέντων, που είδαν
ξαφνικά τους δικούς τους ανθρώπους να χαρακτηρίζονται «εγκληματίες» και
«τρομοκράτες» και να οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στις φυλακές. Άνθρωποι που δίνουν
καθημερινά τον αγώνα της επιβίωσης, με χρέη και υποχρεώσεις που τρέχουν. Όπως
λένε, στις Σκουριές, το αδίκημα που επί της ουσίας διέπραξαν ήταν ότι έχουν
διαφορετική γνώμη για το τι σημαίνει ανάπτυξη και ευημερία. Έχουν διαφορετική
άποψη για το τι σημαίνει να έχεις την τύχη να ζεις σε ένα ευλογημένο
περιβάλλον, αλλά και το τι σημαίνει αυτό να απειλείται με καταστροφή.
Η συμμετοχή
τους στον αγώνα, όπως λένε οι κάτοικοι της περιοχής, δεν σχετίζεται με
υποκινούμενα συμφέροντα, όπως κάποιοι αφελώς προσπαθούν να πλασάρουν. Ούτε
πρόκειται για κάποιους αργόσχολους που δεν έχουν δουλειά να κάνουν και εκτονώνουν
την ανία τους, «σκοτώνουν» την ώρα τους. Ούτε πρόκειται για μια χούφτα
«κολλημένους» οικολόγους, όπως κάποιοι πάλι προσπαθούν να ψελλίσουν. Ούτε
βέβαια για «στρατιώτες» κάποιου κόμματος, όπως διάφοροι γραφικοί διατείνονται,
σε μία προσπάθεια να υποβαθμίσουν τον αγώνα των κατοίκων. Και να παρουσιάσουν
την αντίδρασή τους ως μία κόνξα κάποιων χασομέρηδων της αντίπερα όχθης.
(περισσότερα στο άρθρο που κυκλοφορεί στο Ποντίκι
18/07/2013)
