Το πρώτο καλό νέο ήρθε: η Eldorado Gold μας επέτρεψε να ζήσουμε χωρίς καρκίνο για έναν ακόμα χρόνο. Η καναδική εταιρεία έδειξε το ανθρώπινό της πρόσωπο παίρνοντας μια γενναία και φιλεύσπλαχνη απόφαση, χαρίζοντάς μας χωρίς αντάλλαγμα άλλον έναν χρόνο βιώσιμου αέρα και πόσιμου νερού. Ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει να μας σκοτώνει χωρίς κανένα πρόβλημα - άλλωστε αυτές είναι οι επιταγές του νεοφιλελευθερισμού - αυτή αποφάσισε να μην κάνει προς το παρόν άλλη χρήση αυτού του δικαιώματος. Κι εμείς, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης, είπαμε να αφιερώσουμε ένα κείμενο για την υπόθεσή της, έτσι, για να μην νομίσει ότι την ξεχνάμε.
Όπως όλες οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις έτσι και η φίλοι
μας από τον Καναδά έχουν ένα πολύ λογικό και αλάνθαστο κριτήριο για τις
επενδύσεις τους: το κέρδος. Η Eldorado Gold είχε την επιχειρηματική υποχρέωση να αναστείλει τις εργασίες
της όταν είδε ότι αυτές δεν ήταν όσο κερδοφόρες θα ήθελε. Άσχετα αν είναι
γνωστό ότι μόνο τα χρηματιστηριακά παιχνίδια της έχουν αποφέρει αρκετά δις, η
πτώση της τιμής του χρυσού ήταν κάτι που την εμπόδιζε από το να κερδίσει τα
μέγιστα δυνατά. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Το ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο
προσφέρει και την πολυπόθητη υπεραξία στον επενδυτή, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο
στο αν και κατά πόσο μια επένδυση θα είναι επιτυχημένη. Και σίγουρα το να πληρώνει
μια εταιρεία αργόμισθους υπαλλήλους για να δέρνουν όσους αντιδρούν στην
επένδυση και στον ελεύθερο χρόνο τους να κάνουν τους δημοτικούς οδοκαθαριστές
δεν είναι και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να επενδύσει κανείς σε εργατική
δύναμη. Οι αντιδράσεις των κατοίκων λοιπόν δεν πείραξαν ούτε την τιμή, ούτε την
αξιοπρέπεια, ούτε τον ηθικό κώδικα της εταιρείας. Απλά την ανάγκασαν να δίνει
περισσότερα λεφτά (και όχι μόνο σε εργαζόμενους, αλλά και σε διαφημίσεις κτλ.)
και αυτό σε συνδυασμό με την πτώση του χρυσού οδήγησαν στην αναστολή των
εργασιών.
Από την άλλη πλευρά, όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και οι φίλοι
μας από την Χαλκιδική έχουν ένα παράξενο και αρκετές φορές επικίνδυνο κριτήριο
για τις πράξεις τους: την διασφάλιση της ζωής τους. Αυτό το παράλογο αίτημα, ξένο
προς κάθε σοβαρό αναλυτή των τάσεων της αγοράς, είναι και η αιτία που αυτοί οι
άνθρωποι αντιδρούν στην επένδυση. Όντας οπισθοδρομικοί δεν έχουν καταλάβει ότι
ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να πατήσει πάνω σε πτώματα και ότι είναι τιμή τους
που τους ζητάει να γίνουν δωρητές σωμάτων. Έτσι, ενώ η Eldorado έκανε
θυσίες δίνοντας περισσότερα χρήματα για χάρη τους, αυτοί αποφάσισαν να
αντισταθούν και να διεκδικήσουν την ζωή τους, κάτι που φυσικά κρίνεται ως
απόλυτα παράνομο.
Το κράτος λοιπόν είχε να αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο. Και
όπως κάθε κράτος έτσι και το ελληνικό έχει επιλέξει ξεκάθαρα ποιανού την πλευρά
θα πάρει. Το κεφάλαιο είναι αυτό που δίνει την δύναμη στον κάθε τυχοδιώκτη να
το παίζει μάγκας, άρα η εταιρεία είναι αυτή που πρέπει να υποστηριχτεί. Η όλη
συγχρονισμένη καμπάνια των κρατικών εξουσιών υπέρ της επένδυσης και κατά των
κατοίκων δεν έχει να κάνει με οικονομικά κριτήρια, παρά μόνο από αυτά που
αφορούν την εταιρεία. Το κέρδος του κράτους είναι αποκλειστικά πολιτικό, η
επίδειξη πυγμής. Με τον ίδιο τρόπο, ούτε η καταδίκη των αγωνιστών σε
προφυλάκιση ή τα καλέσματα για λήψεις γενετικού υλικού κτλ. έχουν από πίσω
κάποια νομική κάλυψη ή γίνονται με νομικά κριτήρια. Και εδώ τα κριτήρια είναι
πολιτικά και έχουν στόχο την τρομοκράτηση και τον φόβο μπροστά στο παντοδύναμο
κράτος.
Η βασική διαφορά στην αντιμετώπιση των δύο είναι ότι στην πρώτη
περίπτωση μιλάμε για μια πολιτική απόφαση υποταγής, δηλαδή το ελληνικό κράτος
δίνει στην εταιρεία το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, επομένως μπορεί να
εκμεταλλευτεί ανθρώπους, να παραβιάσει νόμους, να καταστρέψει το περιβάλλον, να
σκοτώσει, να κλέψει, αλλά και να έρχεται και να φεύγει όποτε θέλει, ενώ αντίθετα
το ίδιο κράτος βγάζει το κόμπλεξ κατωτερότητας που το διακατέχει μετά από την
επαφή του με την εταιρεία πάνω στους κατοίκους. Εκεί η πολιτική απόφαση είναι
καθαρά εξουσιαστική. Και μόνο η εκφορά αντιπολιτευτικού λόγου αποτελεί ιδιώνυμο
αδίκημα και τιμωρείται, επομένως οι Χαλκιδικιώτες και οι αλληλέγγυοι όχι μόνο
δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν – νόμιμο ή παράνομο – αλλά η ζωή
τους είναι εξολοκλήρου στα χέρια του κράτους, το οποίο μπορεί να τους κρατεί
και να τους φυλακίζει κατά βούληση.
Η αναστολή των εργασιών δεν αλλάζει κάτι στους συσχετισμούς
(άλλωστε δεν έχουν σταματήσει τελείως), απλά δείχνει ότι η Eldorado αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το
ελληνικό κράτος την έχει ανάγκη και του φέρεται όπως θα φερόταν σε υποτελή. Ο
Σαμαράς και η παρέα του έχουν μόνο μία επιλογή κι αυτή είναι να εξασφαλίσουν
τους καλύτερους δυνατούς όρους, ώστε η εταιρεία να επιστρέψει με εργασίες κατά
το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς να χρειάζεται να προβεί και πάλι σε περιττά
έξοδα. Η μεγαλύτερη διαφορά όμως είναι ότι εμείς δεν είμαστε ακροδεξιοί
θρασύδειλοι και δεν πρόκειται να υποταχτούμε στις επιθυμίες κανενός που παίζει
με τις ζωές μας. Και η δική μας απόφαση πρέπει να είναι πολιτική, όπως πολιτική
είναι η φυλάκιση των τεσσάρων, όπως πολιτική είναι η απόφαση για επενδύσεις με
κάθε κόστος, όπως πολιτικός είναι ο συνολικός αγώνας που δίνεται σε ολόκληρη
την Ελλάδα ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί.
Αγωνιστικά δίπλα σας,
Χάρι Χάλερ
