Ένας ναυαγός ξεβράζεται σε ένα ακατοίκητο νησί στην μέση του
πουθενά. Μην έχοντας καμιά ελπίδα άμεσης επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους
αρχίζει να δημιουργεί έναν δικό του μικρόκοσμο· βρίσκει μια σπηλιά για να
μείνει, εντοπίζει δέντρα και φυτά, με των οποίων τους καρπούς τρέφεται,
φτιάχνει εργαλεία κυνηγιού, καλλιέργειας, βρίσκει πόσιμο νερό κτλ. Αφού έχει
δημιουργήσει αυτόν τον αυτάρκη μικρόκοσμό του και επιβιώνει μέσα στην φύση,
κάποια μέρα βλέπει ένα μεγάλο πλοίο να περνάει δίπλα από το νησί του, το καλεί
όπως μπορεί, το πλήρωμα τον καταλαβαίνει και σπεύδει για βοήθεια. Του λένε
λοιπόν τι θα ήθελε ως βοήθεια από αυτούς και θα το έχει. Και τότε ο άνθρωπος
αυτός τους λέει: «Θέλω να έχω πάρα πολύ χρυσό». Απορημένο το πλήρωμα φεύγει από
το νησί και γυρνάει μετά από λίγο καιρό κουβαλώντας χρυσό. Ο ναυαγός παίρνει
τον χρυσό, τον μεταφέρει βαθιά μέσα στην σπηλιά του και συνεχίζει να ζει μόνος,
όπως ακριβώς και πριν.
Με αυτή την αλληγορία θέλει να περιγράψει ο Μπ. Ράσσελ την
νοοτροπία της σημερινής κοινωνίας. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει
αποπροσανατολίσει πλήρως τους ανθρώπους από τους συνανθρώπους τους και από την
εξέλιξή του είδους τους. Ο ναυαγός δεν ζήτησε ούτε να μεταφερθεί πίσω στην
κοινωνία, μαζί με άλλους ανθρώπους, ούτε να αποικηθεί το νησί, το οποίο ήταν
κατάλληλο για κατοίκηση και να συγκροτηθεί εκεί ένας πυρήνας παραγωγής. Ζήτησε
χρυσό και μάλιστα χρυσό τον οποίο απλά καταχώνιασε χωρίς να τον χρησιμοποιήσει
πουθενά.
Το 95% του χρυσού στην σημερινή αγορά χρησιμοποιείται για
κοσμήματα και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου στην αγορά χρήματος. Μηδενική δηλαδή
χρηστική αξία, ακριβώς σαν – την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από
έλλειψη κάλυψης ζωτικών αναγκών – να θάβεις τον χρυσό σε μια σπηλιά. Αυτές
είναι οι αντιφάσεις της σημερινής κοινωνίας, οι αντιφάσεις εκείνες που μας
στερούν την πραγματική μας ελευθερία, την ελευθερία εκείνη που θα απελευθέρωνε
μαζί και τις πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας για την ευημερία
όλων. Ένα ολόκληρο σύστημα προσπαθεί με κάθε μέσο να μας πείσει ότι η
προσκόλληση σε ανούσια κατασκευάσματα, όπως η αξία του χρυσού ή διάφορα άλλα
φαιδρά, είναι πλήρως απαραίτητα για την επιβίωσή μας, αλλά ότι η αντίδραση στον
δολοφονικό τρόπο ζωής που προωθούν είναι τρομοκρατική ενέργεια κι άρα
καταδικαστέα.
Σε αυτήν την κοινωνία ελεύθερος είναι αυτός που αν του
δινόταν η ευκαιρία να έχει ό,τι θέλει θα ζητούσε να δοθεί αυτή η ευκαιρία σε
όλους. Σκλάβος αυτός που θα τα έπαιρνε και θα τα χρησιμοποιήσει για να
καταστρέψει την φύση και να εκμεταλλευτεί τους συνανθρώπους του. Δεν έχει
σημασία το πού μένεις, στην φυλακή ή στην υπερπολυτελή σου βίλα. Η σκλαβιά της
ματαιοδοξίας και των χρυσών αριθμών ηττάται πάντοτε από την θέληση για την
ελευθερία.
Αγωνιστικά δικός σας,
Χάρι Χάλερ
