«Είμαι
πάντα θυμωμένος για το θάνατο ανθρώπων που είναι ακόμα ζωντανοί, ανοίγουν τα
μάτια τους, αλλά δεν μπορούν να δουν τίποτα… η κατάρα της λήθης και της άγνοιας»
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη ένα χρόνο, 393 μέρες πριν. 7
Μαρτίου 2013. Εκείνη τη μέρα κανείς μας δεν ξεχνάει ότι η ΕΛ.ΑΣ εισέβαλε στην
Ιερισσό και έπνιξε το χωριό με χημικά, έκανε επίδειξη δύναμης αντιμετωπίζοντας
ανθρώπους σαν να είναι κατηγορούμενοι για κάτι, έκανε παράνομες
έρευνες στα σπίτια τους που φυσικά αποδείχθηκαν άκαρπες. Κι όμως.. κανείς δεν
έκανε πίσω. Κανείς δεν παραδόθηκε στην επίθεση του παράλογου. Αντιθέτως, η
αποφασιστικότητά μας μεγάλωσε. Η ανάγκη να υπερασπιστούμε τις ζωές μας απέναντι
σε ένα σάπιο σύστημα που μας ξεπουλάει, συνδυασμένη με το θυμό για τα όσα άδικα
υποστήκαμε έγινε δεύτερη φύση μας.
393 μέρες μετά είναι σημαντικό να μη ξεχάσουμε τι έχουμε
καταφέρει μέχρι τώρα και πόσο πρέπει να επιμείνουμε μέχρι τη νίκη. Γιατί ναι,
έχουμε καταφέρει πολλά, αλλά έχουμε ακόμα περισσότερα μπροστά μας. Το βουνό
καθημερινώς βιάζεται από την εταιρεία και από την άλλη, οι δικοί μας άνθρωποι
είναι ακόμα εκτεθειμένοι απέναντι σε μια δικαιοσύνη τυφλή στο δικό μας δίκιο
και με μεγάλα αυτιά όταν πρόκειται να εκτελέσει εντολές άνωθεν.
Όταν ξεκίνησε αυτός ο αγώνας κανείς δεν πήρε εγγυήσεις ότι
θα είναι εύκολος και με ορισμένη διάρκεια. Όταν όμως είμαστε όλοι μαζί και
καθημερινώς στους δρόμους είναι σίγουρο ότι η διάρκεια μικραίνει. Τα πόδια της κυβέρνησης
πριονίζονται και οι πιθανότητες νίκης μας, σταδιακά γίνονται βεβαιότητες.
Εξάλλου το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στον τόπο μας και ξεχωριστά στους
ανθρώπους μας, που με την μέθοδο της τυχαίας επιλογής βρίσκονται σε δεινότερη
θέση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ΕΜΕΙΣ και θα είναι έτσι, όσο εμείς συνεχίζουμε να
παλεύουμε. Θα μείνουν μόνοι μόνο αν αδειάσουν οι δρόμοι. Και σε αυτό η ευθύνη
βαραίνει τον καθένα από μας ξεχωριστά. Κανείς δεν μπορεί να περιμένει μόνο από
τον διπλανό του να δράσει και ο ίδιος να νιώθει καλά με τη συνείδησή του.
Είμαστε ικανοί για το καλύτερο, όταν είμαστε όλοι μαζί και για το χειρότερο,
όταν περιμένουμε από τους άλλους να δράσουν και να βρουν λύση. Μια τέτοια
συμπεριφορά, κοντόφθαλμη και ευθυνόφοβη, δίνει χώρο σε κάθε λογής Σωτήρες να
παίξουν με τις ζωές μας. Ό,τι μόνοι μας ξεκινήσαμε και μέχρι τώρα καταφέραμε
δεν είναι δυνατόν να το εκχωρούμε ελαφρά τη καρδία. Το κίνημα δεν είναι ρουλέτα
να ποντάρεις τα λεφτά σου σε έναν αριθμό (στην προκειμένη περίπτωση ο αριθμός
είναι ένας άνθρωπος) και να έχεις ελπίδες νίκης. Γιατί η μπίλια δεν θα «κάτσει»
ποτέ έτσι. Το κίνημα είναι καθημερινή επαγρύπνηση και μαζική κινητοποίηση. Δεν
είναι υπόθεση ενός.
Το ξέραμε καλά, και το βιώσαμε,
ότι οι διώξεις μας είναι πολιτικές. Αυτό που πατάσσεται είναι η ιδεολογία, η
αντίσταση σε πολιτικές αποφάσεις και όχι οι πράξεις μας. Με βάση αυτή την
παραδοχή δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι η δικαίωσή μας θα έρθει από
αυτούς που μας ενοχοποίησαν. Αν δεν δικαιώσουμε εμείς τον αγώνα μας στο δρόμο,
όχι απλώς θα τον χάσουμε, αλλά θα τον έχουμε οι ίδιοι πουλήσει.
Η ησυχία και η τάξη είναι βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να
νικήσει η λήθη και να περάσουν αθόρυβα τα σχέδιά τους. Και εμείς μέχρι τώρα
αποδείξαμε ότι δεν θα τους αφήσουμε. Σε αυτό πρέπει να επιμείνουμε. Γιατί τι
έχει να περιμένει κανείς από ένα κράτος, ηθικό αυτουργό χιλιάδων αυτοκτονιών, ένα
κράτος που απολύει τους δασκάλους των παιδιών μας, ένα κράτος που αδιαφορεί για
τον αγώνα των καθαριστριών, ένα κράτος που χρεώνει τους πολίτες για να πιστώνει
τους Μπόμπολες.
Η νίκη δεν θα έρθει με προσευχές και με θεωρίες. Μόνο με
πράξεις. Η νίκη δεν είναι ευχή που μπορεί να την πραγματοποιήσει κάποιο
σύγχρονο τζίνι, αλλά αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης να θυσιάσει κανείς την
βόλεψή του, να αλλάξει τη ζωή του και να παλέψει.
