Τα "πιστεύω" μπορούν να χειραγωγηθούν,μόνο η γνώση είναι επικίνδυνη.......

Μήνυση κατά αγνώστων…..

  Τη Μ. Δευτέρα εργαζόμενοι στην εταιρία Ελληνικός Χρυσός κατέθεσαν μήνυση κατά αγνώστων γιατί σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονται δέχτηκαν προπηλακισμούς απόσυγχωριανούς τους την ώρα που πήγαιναν στη δουλειά τους. 

   Πέρα από το γεγονός το ίδιο, αξίζει κανείς να σταθεί στο πώς αυτό, υπαρκτό ή μη, χρησιμοποιείται από την ίδια την εταιρία με στόχο την επίταση ενός εμφυλιακού κλίματος στην περιοχή βάζοντας για άλλη μια φορά μπροστά τους εργαζόμενους. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. 

 Η αυθόρμητη αντίδραση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που χειραγωγούνται από μία εταιρία και τους μηχανισμούς της και μοιάζουν να ξεχνούν τα όσα ήδη ξέρουν για τους συγχωριανούς τους, μπορεί να είναι ο θυμός. Δείχνουν τυφλοί απέναντι στα όσα διαδραματίζονται εδώ και τόσο καιρό στα χωριά που αντιστέκονται στη λεηλασία του τόπου τους. 

 Τελικά όμως τα θύματα δεν είναι όσοι αντιστέκονται γιατί αυτοί είναι ελεύθεροι άνθρωποι,αγωνιστές με όραμα και στόχο. Τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι που η έλλειψη γνώσης τους κάνει μπράβους ιδιωτικών συμφερόντων. Δέχονται να παίξουν το παιχνίδι μιας εταιρίας και να γίνουν τα μέσα, που θα χτυπήσουν  όσους δεν σωπαίνουν απλώς γιατί έχουν κλείσει τα αυτιά τους και τα μάτια τους μπροστά στην αλήθεια. Είναι τα θύματα μιας εταιρίας που θα τους αφήσει στην τύχη τους όταν πάρει τα κέρδη της και σταματήσει να τους έχει ανάγκη. 

  Το ξέρουν καλά όσοι αγωνίζονται ότι δεν είναι αυτοί που πρέπει να φοβούνται, γιατί έχουν με 

το μέρος τους τη γνώση για όσα θα συμβούν αν επιτρέψουν να γίνει αυτή η «επένδυση». 

Έχουν ζήσει στο πετσί τους ότι ο λύκος είναι ο Μπόμπολας και η παρέα του και τα μαντρωμένα πρόβατα είναι και πάλι από εκείνη την πλευρά και είναι οι εργαζόμενοι. 

ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ....

 Μερικές φορές η σκέψη ενός παιδιού είναι η πιο διαυγής, η πιο ειλικρινής, η πιο διεισδυτική. Δυστυχώς, έχουν περάσει αρκετά χρόνια που εγώ δεν είμαι ικανός να συγκαταλεχθώ σε αυτή την κατηγορία. Έχοντας μάθει να ζω κι εγώ, όπως και πολλοί σαν εμένα, σε έναν κόσμο αδικίας και εκμετάλλευσης, έχω συνηθίσει να θεωρώ τον πόνο, την δυστυχία, την απανθρωπιά ως δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά, πολλές φορές οι καταστάσεις είναι αυτές που μας κάνουν, προσωρινά, να αφήνουμε τα συνηθισμένα, τα καθημερινά, και, γιατί όχι, να σκεφτόμαστε και σαν παιδιά. Αυτό θα επιχειρήσω ως ένα σημείο να κάνω, κι ας είναι αυτά που θα με κρίνουν (άλλωστε από μας τους πιο μεγάλους, έχω πάψει πια να περιμένω, απλά ελπίζω).

Τα παιδιά ρωτάνε και οι απορίες τους είναι πιο βαθιές απ’ όσο οι «σοφοί» ενήλικες θα ήθελαν να πιστεύουν. Δεν ρωτάνε μόνο για να μάθουν, ρωτάνε για να καταλάβουν και, πιο σημαντικό, ρωτάνε για να δουν αν οι ερωτώμενοι καταλαβαίνουν. Γιατί πολλοί άνθρωποι πεινάνε και λίγοι έχουν τόσα πολλά λεφτά; Γιατί υπάρχουν τόσες κενές θέσεις εργασίας και τόσοι άνεργοι; Γιατί, αφού οι άνθρωποι διαμαρτύρονται, τους κατεβάζουν κι άλλο τους μισθούς; Γιατί δεν φροντίζει η κυβέρνηση για το καλό όλων μας; Γιατί, αφού δεν το κάνει αυτό, δεν είναι εχθρός μας; Γιατί μαλώνουμε μεταξύ μας; Αυτές κι άλλες πολλές ερωτήσεις (που φυσικά δεν είμαι ικανός να σκεφτώ, πόσο μάλλον να γράψω) μπορούν να ακουστούν. Η απάντηση, μία και γνωστή: Γιατί έτσι είναι. Λες κι αν δεν ήταν έτσι θα υπήρχε η απορία. Λες και δεν είναι προφανές ότι είναι έτσι. Αλλά, έτσι είναι.

 Στην περιοχή της ΒΑ Χαλκιδικής αυτού του είδους οι ερωτήσεις είναι πιο πολλές, πιο σκληρές και, ευτυχώς, δεν χρειάζεται να είσαι παιδί για να τις θέσεις. Πηγάζουν καθημερινά από τα έκτροπα που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή, από τα οικονομικά σκάνδαλα, από τις σκανδαλώδεις επενδύσεις, από τα επενδυτικά σχέδια, από τις σχεδιασμένες επιθέσεις των ΜΑΤ. Γιατί το κράτος πουλάει χωρίς να το συμφέρει; Γιατί γίνεται μια επένδυση που καταστρέφει τα πάντα απλά για να κερδίσουν μερικοί… χρυσό; Γιατί το επενδυτικό σχέδιο λέει ένα σωρό ψέματα, τα οποία μάλιστα δεν φροντίζει καν να τηρήσει στην αρχή, έστω για τα μάτια του κόσμου; Γιατί η αστυνομία τρομοκρατεί και εναντιώνεται σε ανθρώπους που απλά θέλουν να ζήσουν; Το κράτος πουλάει, γιατί έτσι συμφέρει αυτούς που εκπροσωπεί, η επένδυση γίνεται για να κερδίσουν περισσότερα αυτοί που το κράτος εκπροσωπεί, τα ψέματα λέγονται για να κρυφθούν αυτοί που κερδίζουν όλο και περισσότερα και η αστυνομία υπάρχει για να φυλάει αυτούς που κρύβονται. Είναι αυτές οι απαντήσεις όμως αρκετές για ένα παιδί; Αν ήταν, θα τις θυμόμασταν κι όταν μεγαλώναμε.

 Δώστε στα παιδιά να διαβάσουν τον Αστερίξ. Εμείς δεν μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές απαντήσεις, αυτά όμως μπορούν. Εμείς βλέπουμε απλά το προφανές. Ένα χωριό που πολεμάει στον κατακτητή για την ελευθερία του. Αυτά βλέπουν τα πάντα. Έναν αρχηγό χωρίς επίσημα ρούχα με στολίδια και παράσημα, έναν αστείο γεράκο που πέφτει όλη την ώρα από την ασπίδα του. Ένα χωριό που οι κάτοικοί του, μέσα από τις διαφωνίες και τους καυγάδες τους – που πάντα για τον παρατηρητή ενέχουν μια γενναία δόση χιούμορ – έχουν καταμερίσει έτσι τις εργασίες τους, ώστε όλοι να μπορούν να ζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όχι με βάση τις ανάγκες άλλων, ισχυρών· έναν λαό που αποφασίσει για το πώς θα κινηθεί με μαζικές συνελεύσεις στην πλατεία, όπου δεν υπάρχει ιεραρχία, όπου τα πειράγματα, οι προσβολές, οι χοντράδες μετατρέπονται γρήγορα σε ομοφωνία και γλέντι, ένα πρότυπο δημοκρατίας μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και των διαταγών. Και βλέπουν κι άλλα, πολλά. 

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ....ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

LOOTING GREECE

ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΜΑΣΤΕ...

  Κάθε αγώνας έχει μέσα του το πάθος για την πραγματοποίηση αυτού που μοιάζει ανέφικτο.

  Αν αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει κάποιος για να εμποδίσει όσα γίνονται στον Κάκαβο η απάντηση, ως ένα βαθμό, βρίσκεται σε αυτό που έκαναν χθες (27/04) άνθρωποι που αντιδρούν στην επένδυση. Ανέβηκαν στο βουνό και διεκδίκησαν να σταματήσει η εταιρία να αποψιλώνει το δάσος. Και το πέτυχαν. Ήταν εκεί γιατί ξέρουν ότι ο αγώνας για την ελευθερία απαιτεί δράση. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν σπαταλήσουμε τον χρόνο μας στο να σκεφτόμαστε απλώς πώς θα το αλλάξουμε. Η ελπίδα μπορεί να έρθει μόνο όταν αφήσουμε την ηρεμία του σπιτιού μας και παλέψουμε.

  Το ήξεραν αυτό τα παιδιά που ανέβηκαν εχθές στο βουνό, όπως ήξεραν και ότι μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με τον ιδιωτικό στρατό του Μπόμπολα, την αστυνομία. Και διάλεξαν να ανέβουν. Και πέτυχαν να παρακινήσουν και άλλους συγχωριανούς τους να ανέβουν και εκείνοι στο βουνό. Γιατί πλέον ξέρουν όλοι ότι η κατάσταση επιβάλλει επαγρύπνηση.

  Αυτό που έγινε εχθές δείχνει μόνο ένα πράγμα. Ότι οι αυθόρμητες κινήσεις μπορούν να έχουν αποτέλεσμα όταν γίνονται από ανθρώπους που ασφυκτιούν στην απραξία. Το ξέρουν και αυτοί ότι δεν κέρδισαν τον πόλεμο, κέρδισαν όμως μία μάχη και έδειξαν τον τρόπο που μπορεί ακόμα και ο πόλεμος να κερδηθεί.

Γιώργο και Βασίλη, ξέρουν πια όλοι ποιοι είναι οι τρομοκράτες, θα τους το δείχνουμε κάθε μέρα μέσα από όσα μπορούμε να κάνουμε για εσάς, τη ζωή μας και τον τόπο μας. 

PROTEST AGAINST OPEN PIT MINING GOLD