Σάββατο 3/8 ανεβαίνουμε όλοι μαζί στον Κάκαβο.

Πορεία συμπαράστασης στους τέσσερις πολιτικούς κρατούμενους της Χαλκιδικής που αποτελούν ένα δείγμα της καταπάτησης όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας 
με στόχο την προάσπιση των κερδών μιας εταιρίας. 
Ας κάνουμε τον Κάκαβο σύμβολο ελευθερίας.

Δεν τους θέλουμε στη ζωή μας

Δεν τους θέλουμε στη ζωή μας γιατί έχουν συνδεθεί με το πιο απεχθές έγκλημα που έχει συντελεστεί ποτέ στη Χαλκιδική. Και αυτό είναι η άδικη προφυλάκιση τεσσάρων αγωνιστών για πολιτικούς και μόνο λόγους. Αυτό βέβαια, είναι το αποκορύφωμα γιατί δεν ξεχνάει κανείς τα όσα διαδραματίζονται εδώ και τόσο καιρό στα χωριά του αγώνα. Βία, καταστολή, λήψη DNA, προσαγωγές- απαγωγές αγωνιστών, χημικά στα σχολεία και πλείστα άλλα. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, οι μεταλλωρύχοι δεν είναι άλλη μία ομάδα εργαζόμενων που βγάζουν το ψωμί τους στη δύσκολη αυτή οικονομικά συγκυρία, αλλά είναι δεκανίκια του άθλιου συστήματος, είναι άνθρωποι που φωτογραφήθηκαν με τη Χρυσή Αυγή, είναι άνθρωποι που πανηγύρισαν όταν όλα αυτά συνέβησαν στην Ιερισσό και αλλού. Είναι άνθρωποι που ενώ γνωρίζουν διαλέγουν τα λεφτά τους, μία σαφής επιλογή στο δίπολο ζωή ή δουλειά. Οι συγχωριανοί τους είναι στη φυλακή και αυτοί απολαμβάνουν τα προνόμια του να είναι κάποιος αλληλέγγυος με την εξουσία. Εμείς όλοι οι υπόλοιποι έχουμε καθημερινά να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους μας, που άδικα προφυλακίστηκαν και όσους έχουν υποστεί τη βία και την καταστολή, αλλά ακόμα και όσους ίσως ακολουθήσουν. Είναι μάταιο να κρύβεται πια κανείς πίσω από ωραιοποιήσεις και στρογγυλέματα γιατί η ίδια η κατάσταση επιβάλλει ρεαλισμό. Εμείς όλοι που ζούμε καθημερινά την αγωνία της ύπαρξης τεσσάρων δικών μας ανθρώπων στη φυλακή, δεν μπορούμε να ησυχάσουμε βλέποντας ότι οι μεταλλωρύχοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας συνεχίζουν κανονικά τη ζωούλα τους σαν να μην έγιναν ποτέ όλα αυτά που ζήσαμε. Είναι οι άνθρωποι που κοστολόγησαν τα πάντα και αποδέχτηκαν να υπηρετούν με ζήλο τα συμφέροντα του Μπόμπολα κομπάζοντας ολημερίς ότι οι τσέπες τους είναι γεμάτες. Και αν όλα αυτά φαίνονται ότι εντείνουν το εμφυλιακό κλίμα, ας σκεφτούν ότι τον εμφύλιο διαχρονικά τον δημιούργησαν  αυτοί που συνεργάστηκαν με την εξουσία. Ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού έχει βαφτεί με αίμα αγωνιστών και αυτό δεν ξεχνιέται. Η αλληλεγγύη μας προς αυτούς περιλαμβάνει και την επιλογή να μην συναναστρεφόμαστε με όσους πληρώνονται για να μην μιλάνε. 

Με δυο μέτρα και δυο σταθμά

  

 Το πρώτο καλό νέο ήρθε: η Eldorado Gold μας επέτρεψε να ζήσουμε χωρίς καρκίνο για έναν ακόμα χρόνο. Η καναδική εταιρεία έδειξε το ανθρώπινό της πρόσωπο παίρνοντας μια γενναία και φιλεύσπλαχνη απόφαση, χαρίζοντάς μας χωρίς αντάλλαγμα άλλον έναν χρόνο βιώσιμου αέρα και πόσιμου νερού. Ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει να μας σκοτώνει χωρίς κανένα πρόβλημα - άλλωστε αυτές είναι οι επιταγές του νεοφιλελευθερισμού - αυτή αποφάσισε να μην κάνει προς το παρόν άλλη χρήση αυτού του δικαιώματος. Κι εμείς, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης, είπαμε να αφιερώσουμε ένα κείμενο για την υπόθεσή της, έτσι, για να μην νομίσει ότι την ξεχνάμε.

  Όπως όλες οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις έτσι και η φίλοι μας από τον Καναδά έχουν ένα πολύ λογικό και αλάνθαστο κριτήριο για τις επενδύσεις τους: το κέρδος. Η Eldorado Gold είχε την επιχειρηματική υποχρέωση να αναστείλει τις εργασίες της όταν είδε ότι αυτές δεν ήταν όσο κερδοφόρες θα ήθελε. Άσχετα αν είναι γνωστό ότι μόνο τα χρηματιστηριακά παιχνίδια της έχουν αποφέρει αρκετά δις, η πτώση της τιμής του χρυσού ήταν κάτι που την εμπόδιζε από το να κερδίσει τα μέγιστα δυνατά. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Το ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο προσφέρει και την πολυπόθητη υπεραξία στον επενδυτή, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο αν και κατά πόσο μια επένδυση θα είναι επιτυχημένη. Και σίγουρα το να πληρώνει μια εταιρεία αργόμισθους υπαλλήλους για να δέρνουν όσους αντιδρούν στην επένδυση και στον ελεύθερο χρόνο τους να κάνουν τους δημοτικούς οδοκαθαριστές δεν είναι και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να επενδύσει κανείς σε εργατική δύναμη. Οι αντιδράσεις των κατοίκων λοιπόν δεν πείραξαν ούτε την τιμή, ούτε την αξιοπρέπεια, ούτε τον ηθικό κώδικα της εταιρείας. Απλά την ανάγκασαν να δίνει περισσότερα λεφτά (και όχι μόνο σε εργαζόμενους, αλλά και σε διαφημίσεις κτλ.) και αυτό σε συνδυασμό με την πτώση του χρυσού οδήγησαν στην αναστολή των εργασιών.

  Από την άλλη πλευρά, όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και οι φίλοι μας από την Χαλκιδική έχουν ένα παράξενο και αρκετές φορές επικίνδυνο κριτήριο για τις πράξεις τους: την διασφάλιση της ζωής τους. Αυτό το παράλογο αίτημα, ξένο προς κάθε σοβαρό αναλυτή των τάσεων της αγοράς, είναι και η αιτία που αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν στην επένδυση. Όντας οπισθοδρομικοί δεν έχουν καταλάβει ότι ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να πατήσει πάνω σε πτώματα και ότι είναι τιμή τους που τους ζητάει να γίνουν δωρητές σωμάτων. Έτσι, ενώ η Eldorado έκανε θυσίες δίνοντας περισσότερα χρήματα για χάρη τους, αυτοί αποφάσισαν να αντισταθούν και να διεκδικήσουν την ζωή τους, κάτι που φυσικά κρίνεται ως απόλυτα παράνομο.

  Το κράτος λοιπόν είχε να αντιμετωπίσει αυτούς τους δύο. Και όπως κάθε κράτος έτσι και το ελληνικό έχει επιλέξει ξεκάθαρα ποιανού την πλευρά θα πάρει. Το κεφάλαιο είναι αυτό που δίνει την δύναμη στον κάθε τυχοδιώκτη να το παίζει μάγκας, άρα η εταιρεία είναι αυτή που πρέπει να υποστηριχτεί. Η όλη συγχρονισμένη καμπάνια των κρατικών εξουσιών υπέρ της επένδυσης και κατά των κατοίκων δεν έχει να κάνει με οικονομικά κριτήρια, παρά μόνο από αυτά που αφορούν την εταιρεία. Το κέρδος του κράτους είναι αποκλειστικά πολιτικό, η επίδειξη πυγμής. Με τον ίδιο τρόπο, ούτε η καταδίκη των αγωνιστών σε προφυλάκιση ή τα καλέσματα για λήψεις γενετικού υλικού κτλ. έχουν από πίσω κάποια νομική κάλυψη ή γίνονται με νομικά κριτήρια. Και εδώ τα κριτήρια είναι πολιτικά και έχουν στόχο την τρομοκράτηση και τον φόβο μπροστά στο παντοδύναμο κράτος.

  Η βασική διαφορά στην αντιμετώπιση των δύο είναι ότι στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για μια πολιτική απόφαση υποταγής, δηλαδή το ελληνικό κράτος δίνει στην εταιρεία το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, επομένως μπορεί να εκμεταλλευτεί ανθρώπους, να παραβιάσει νόμους, να καταστρέψει το περιβάλλον, να σκοτώσει, να κλέψει, αλλά και να έρχεται και να φεύγει όποτε θέλει, ενώ αντίθετα το ίδιο κράτος βγάζει το κόμπλεξ κατωτερότητας που το διακατέχει μετά από την επαφή του με την εταιρεία πάνω στους κατοίκους. Εκεί η πολιτική απόφαση είναι καθαρά εξουσιαστική. Και μόνο η εκφορά αντιπολιτευτικού λόγου αποτελεί ιδιώνυμο αδίκημα και τιμωρείται, επομένως οι Χαλκιδικιώτες και οι αλληλέγγυοι όχι μόνο δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν – νόμιμο ή παράνομο – αλλά η ζωή τους είναι εξολοκλήρου στα χέρια του κράτους, το οποίο μπορεί να τους κρατεί και να τους φυλακίζει κατά βούληση.

  Η αναστολή των εργασιών δεν αλλάζει κάτι στους συσχετισμούς (άλλωστε δεν έχουν σταματήσει τελείως), απλά δείχνει ότι η Eldorado αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το ελληνικό κράτος την έχει ανάγκη και του φέρεται όπως θα φερόταν σε υποτελή. Ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν μόνο μία επιλογή κι αυτή είναι να εξασφαλίσουν τους καλύτερους δυνατούς όρους, ώστε η εταιρεία να επιστρέψει με εργασίες κατά το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς να χρειάζεται να προβεί και πάλι σε περιττά έξοδα. Η μεγαλύτερη διαφορά όμως είναι ότι εμείς δεν είμαστε ακροδεξιοί θρασύδειλοι και δεν πρόκειται να υποταχτούμε στις επιθυμίες κανενός που παίζει με τις ζωές μας. Και η δική μας απόφαση πρέπει να είναι πολιτική, όπως πολιτική είναι η φυλάκιση των τεσσάρων, όπως πολιτική είναι η απόφαση για επενδύσεις με κάθε κόστος, όπως πολιτικός είναι ο συνολικός αγώνας που δίνεται σε ολόκληρη την Ελλάδα ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

Ιδού οι «τρομοκράτες» της Ιερισσού!

Άρθρο που δημοσιεύτηκε 18/07/2013 στην εφημερίδα Το Ποντίκι

Είναι από τις ελάχιστες φορές που η φράση- κλισέ «οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας» βρίσκει το αυθεντικό νόημά της. Γιατί οι τέσσερις προφυλακισμένοι για τα γεγονότα στις Σκουριές είναι επιχειρηματίες, οικογενειάρχες και νέοι άνθρωποι που επιμένουν να ζουν στον τόπο τους. Ω, του θαύματος, οι τέσσερις κάτοικοι της Ιερισσού που βρίσκονται πίσω από τα σίδερα και αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες, παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ- και ιδίως εκείνα που ελέγχονται από τα ίδια εκείνα συμφέροντα τα οποία συνδέονται και με τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική- ως τρομοκράτες.

Και είναι τα ίδια ΜΜΕ που, πριν ξεσπάσει ο ανένδοτος των κατοίκων κατά των μεταλλείων χρυσού, παρουσίαζαν αυτούς τους ίδιους ανθρώπους ως πρότυπα επιχειρηματιών, ως καινοτόμους, ως πολίτες που τιμούν τον τόπο τους.

Στο ερώτημα τι έγινε και από τη μία στιγμή στην άλλη πολίτες- υποδείγματα παρουσιάζονται ως κουκουλοφόροι- τρομοκράτες, η απάντηση για τους κατοίκους της περιοχής είναι απλή. Όπως λένε «το σύστημα το σύστημα είναι αυτό που τη μία σε παρουσιάζει ως υπόδειγμα και την άλλη σαν τρομοκράτη» …

Η μεταστροφή του «συστήματος» και της επικοινωνιακής του τακτικής είναι επίσης κατανοητή αν αναλογιστεί κανείς όλα αυτά που συμβαίνουν στις Σκουριές, με τη δυναμική αντίδραση των κατοίκων και την ακραία χρήση βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις. Γιατί μόνο εάν κάποιος, και στην περίπτωση της Χαλκιδικής είναι χιλιάδες, χαρακτηριστεί «εχθρός της πατρίδας» μπορεί να δικαιολογηθεί στην κοινή γνώμη η εκτός κάθε λογικής χρήση βίας, για την υπεράσπιση μιας, όπως λένε εκτός λογικής επένδυσης που εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες των επιχειρηματιών.

Και η προφυλάκιση των τεσσάρων, το ύστατο περιοριστικό μέτρο που μπορεί να ληφθεί εναντίον ενός κατηγορούμενου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα βίαιο μήνυμα προς την κοινωνία για να σταματήσει τις αντιδράσεις.

Από το Γκίνες στη φυλακή 

Στις 10 Ιουλίου με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα κρίθηκαν προφυλακιστέοι δύο ακόμα κάτοικοι της Ιερισσού. Ο Γιάννης, 42 χρονών, πατέρας τριών παιδιών, ιδιοκτήτης μιας πρωτοποριακής επιχείρησης, που όπως λένε οι κάτοικοι είναι σημαντική για την οικονομική ζωή του τόπου, αφού παράγει υψηλής ποιότητας τυροκομικά προϊόντα και απασχολεί περίπου 40 εργαζόμενους.

Ο Γιάννης και οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες το 2011 φιλοξενήθηκαν από τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια, γιατί η τυροκομική μονάδα του μπήκε στο βιβλίο Γκίνες- μαζί με τους συνεργάτες του έφτιαξαν το μεγαλύτερο κατσικίσιο τυρί στον κόσμο, βάρους 939 κιλών. Το τυρί με την ονομασία «κατσικίσιο πετρωτό» κέρδισε το παγκόσμιο ρεκόρ και ο Γιάννης παρέλαβε το πιστοποιητικό της εγγραφής στο βιβλίο των παγκόσμιων ρεκόρ από τον εκπρόσωπο της Guinness World Records Τζάκ Μπροκμπαντ.

Από το καρνάγιο στη φυλακή

Ο δεύτερος «τρομοκράτης» που προφυλακίστηκε πριν από λίγες μέρες για τα επεισόδια στα μεταλλεία χρυσού είναι ο 26χρονος Δημήτρης. Ο νεότερος «τρομοκράτης» της υπόθεσης και ο νεότερος καραβομαραγκός, ο νεότερος εκπρόσωπος μιας τέχνης που χάνεται. Ο Δημήτρης δουλεύει στο καρνάγιο του πατέρα του, ένα από τα τρία που έχουν απομείνει στην Ιερισσό και είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ιστορία του τόπου και από τα παλαιότερα της χώρας.

Όπως λένε οι κάτοικοι, το παραδοσιακό καρνάγιο του Δημήτρη και του πατέρα του, που είναι ο δάσκαλός του, αποτελεί και ένα «φυσικό εργαστήριο» για τους φοιτητές του τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ που εδώ και χρόνια το επισκέπτονται προκειμένου να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους που ξέρουν τη θάλασσα σαν την τσέπη τους και μπορούν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στους σπουδαστές.

Το καρνάγιο της οικογένειας τους Δημήτρη έχει παρουσιαστεί πολλές φορές σε ρεπορτάζ στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, αλλά και σε ντοκιμαντέρ που έχουν γίνει για την τέχνη που χάνεται και για τους ελάχιστους τεχνίτες που έχουν απομείνει και προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα φωτός.

Δύο ακόμα κάτοικοι της περιοχής που βρίσκονται στη φυλακή από τις 14 Απριλίου 2013, όταν μετά τις απολογίες τους και με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα κρίθηκαν προφυλακιστέοι για την εμπρηστική επίθεση στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Πρόκειται για τον Γιώργο, 33 ετών, ελεύθερο επαγγελματία, πατέρα τριών παιδιών και τον Βασίλη, 44 ετών, οικοδόμο πατέρα δύο παιδιών. Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν και οδήγησαν στην προφυλάκισή τους είναι για επτά κακουργήματα και έντεκα πλημμελήματα. Τα κακουργήματα αφορούν τις πράξεις της εγκληματικής οργάνωσης, της απόπειρας ανθρωποκτονίας, της κατοχής εκρηκτικών υλών, της έκρηξης, του εμπρησμού, της ληστείας και της διακεκριμένης φθοράς ξένης περιουσίας. Κατηγορίες που, όπως λένε, στηρίχτηκαν σε έναν σκούφο που βρέθηκε στο δάσος, σε φυσσίγγια που βρέθηκαν κοντά στο εργοτάξιο και σε τηλεφωνικές επικοινωνίες μεταξύ των κατηγορουμένων….

Ξεκρέμαστες οι οικογένειες

Το παράλληλο δράμα που παίζεται είναι αυτό των οικογενειών των προφυλακισθέντων, που είδαν ξαφνικά τους δικούς τους ανθρώπους να χαρακτηρίζονται «εγκληματίες» και «τρομοκράτες» και να οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στις φυλακές. Άνθρωποι που δίνουν καθημερινά τον αγώνα της επιβίωσης, με χρέη και υποχρεώσεις που τρέχουν. Όπως λένε, στις Σκουριές, το αδίκημα που επί της ουσίας διέπραξαν ήταν ότι έχουν διαφορετική γνώμη για το τι σημαίνει ανάπτυξη και ευημερία. Έχουν διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει να έχεις την τύχη να ζεις σε ένα ευλογημένο περιβάλλον, αλλά και το τι σημαίνει αυτό να απειλείται με καταστροφή.

Η συμμετοχή τους στον αγώνα, όπως λένε οι κάτοικοι της περιοχής, δεν σχετίζεται με υποκινούμενα συμφέροντα, όπως κάποιοι αφελώς προσπαθούν να πλασάρουν. Ούτε πρόκειται για κάποιους αργόσχολους που δεν έχουν δουλειά να κάνουν και εκτονώνουν την ανία τους, «σκοτώνουν» την ώρα τους. Ούτε πρόκειται για μια χούφτα «κολλημένους» οικολόγους, όπως κάποιοι πάλι προσπαθούν να ψελλίσουν. Ούτε βέβαια για «στρατιώτες» κάποιου κόμματος, όπως διάφοροι γραφικοί διατείνονται, σε μία προσπάθεια να υποβαθμίσουν τον αγώνα των κατοίκων. Και να παρουσιάσουν την αντίδρασή τους ως μία κόνξα κάποιων χασομέρηδων της αντίπερα όχθης. 

(περισσότερα στο άρθρο που κυκλοφορεί στο Ποντίκι 18/07/2013)

Νέες αποκαλύψεις για την υπόθεση στις Σκουριές

Το 2011 η Ιερισσός ήταν για την κοινή γνώμη και τα κανάλια που την διαμορφώνουν ένα ακόμα φιλήσυχο ελληνικό χωριό, οι κάτοικοι του οποίου γέμιζαν με πατριωτική περηφάνια τις ψυχές όλων μας. Το 2011 ο Γιάννης και ο Δημήτρης ήταν δύο επαρχιώτες εργαζόμενοι που ασχολούνταν σε παραδοσιακά ελληνικά επαγγέλματα· ο πρώτος ήταν τυροκόμος, ο δεύτερος δούλευε στα καρνάγια. Το 2011 τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω και στους δύο. Ο Γιάννης αναδείκνυε την χώρα στο εξωτερικό σπάζοντας το ρεκόρ Guinness με το 1000 κιλών κατσικίσιο τυρί του, ο Δημήτρης ξυπνούσε την νοσταλγία των μεγαλύτερων για την παραδοσιακή δουλειά της ξυλοναυπηγικής στα καράβια, την οποία οι νέες τάσεις της οικονομίας σταδιακά εξαφάνιζαν. Το 2011 ήταν και η χρονιά που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου διατείνονταν ότι θα βγούμε από την κρίση.

  Όπως αποδείχθηκε περίτρανα τις τελευταίες μέρες, το 2011 ήταν χρονιά ψεμάτων και αυταπατών. Όχι μόνο επειδή αντί για ανάπτυξη βλέπουμε νέα μνημόνια και απολύσεις, αλλά κυρίως επειδή αυτοί οι δύο υποτιθέμενοι καλοί Έλληνες εργαζόμενοι έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο: αυτό του στυγερού τρομοκράτη. Η ελληνική δικαιοσύνη φυσικά δεν εξαπατήθηκε ούτε άφησε τους συναισθηματισμούς να την κατακλύσουν και να επηρεάσουν την απόφασή της. Οι δύο τρομοκράτες καταδικάστηκαν σε προφυλάκιση γιατί η ύπαρξή τους και μόνο ως ελεύθερα όντα ήταν κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια. Αν και ο κρατικός μηχανισμός για άλλη μια φορά ενήργησε με δύο χρόνια καθυστέρηση – ίσως και περισσότερο, πού ξέρουμε εμείς τι έκαναν αυτοί τόσα χρόνια – ωστόσο όταν κινητοποιήθηκε ήταν αποτελεσματικότατος. Πήρε δυο απλούς (και καλά τώρα, εμείς ξέρουμε πλέον περί τίνος πρόκειται) πολίτες που στο παρελθόν είχε εκθειάσει για τα δικά του συμφέροντα και ανακάλυψε το τέρας που κρυβόταν από πίσω.

  Οι αποκαλύψεις που ακολούθησαν ήταν συνταρακτικές. Σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα από το γραφείο του ανακριτή ο Γιάννης ο τυροκόμος είχε οργανώσει σχέδιο, ώστε με τους συνεργούς του να αφήσουν τις κατσίκες τους ελεύθερες να καταστρέψουν την γύρω περιοχή, ώστε να πραγματοποιήσει το άρρωστο όνειρό του να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Guinness, ενώ με το τεραστίων διαστάσεων τυρί που θα έφτιαχνε (το πρώτο όπως αποκαλύφθηκε ήταν απλά μια πειραματική δοκιμή) είχε σκοπό να ισοπεδώσει την ΒΑ Χαλκιδική με σκοπό να τρομοκρατήσει την χώρα και να δημιουργήσει πολιτική κρίση. Ο στενός συνεργάτης και υπαρχηγός Δημήτρης θα χρησιμοποιούσε ως προκάλυμμα την δουλειά του στο καρνάγιο για να αιτιολογήσει την κοπή δέντρων, ενώ βρέθηκε στα έγγραφα που κατασχέθηκαν από το σπίτι του πλαστό συμβόλαιο με το ναυπηγικό γραφείο της γνωστής εταιρείες εξορύξεων Eldorado Gold, σύμφωνα με το οποίο η εν λόγω εταιρεία εξουσιοδοτούσε τον Δημήτρη να προβεί σε μεγάλης έκτασης αποψίλωση του δάσους των Σκουριών για να ανανεώσει τον στόλο της. Η Eldorado δήλωσε ότι δεν γνώριζε τίποτα επί του θέματος. Πληροφορίες που για πρώτη φορά βγαίνουν στην δημοσιότητα κάνουν λόγο και για τρίτο αρχηγικό μέλος της σπείρας, ιδιοκτήτη φαρμακείου, ο οποίος είχε έρθει σε συνεννόηση με κυβερνητικό στέλεχος για την αγορά μεγάλης ποσότητας κυανίου το οποίο σκόπευε να απελευθερώσει στο εν λόγω δάσος, για να βρει στο βουνό το χαμένο σεντούκι με γερμανικό χρυσάφι που είχε κρύψει ο παππούς γνωστού μέλους της Χρυσής Αυγής. Η επικείμενη διάλυση του ΕΟΠΥΥ είχε ως συνέπεια να ματαιωθεί η παραγγελία. Ο Υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης σε δηλώσεις του εξέφρασε την ανακούφισή του για την έγκαιρη αυτή κίνηση της κυβέρνησης.

  Έτσι λοιπόν, σε μια χώρα που η αστυνομία και τα κανάλια κάνουν ό,τι θέλουν, οι πραγματικοί ένοχοι που κρύβονται πίσω από όλα αυτά επιτέλους βρέθηκαν. Δεν είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι ταγμένοι στα συμφέροντά τους πολιτικοί. Είναι οι εργαζόμενοι, αυτοί που δημιούργησαν και δημιουργούν τον πλούτο, αυτοί που παράγουν, αυτοί που χωρίς την εργασία και την υπομονή τους αυτή η χώρα, όπως και όλες οι χώρες σε όλο τον κόσμο, θα ήταν ερειπωμένη. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες, εμείς είμαστε οι τρομοκράτες, όχι επειδή τρομοκρατούμε ή βλάπτουμε, αλλά επειδή έτσι θέλουν ο Σαμαράς, ο Δένδιας, ο Πρετεντέρης και ο Μπόμπολας.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

Δικαιοσύνη με ονοματεπώνυμο: Ιδιωτικά Συμφέροντα.

Την Τετάρτη 10/07 η δικαιοσύνη αποφάσισε να προφυλακίσει άλλους δύο αγωνιστές από την Ιερισσό για την υπόθεση των Σκουριών, θέλοντας για άλλη μία φορά να αποδείξει ότι δεν είναι παρά ένα κομματάκι στο πάζλ της διαπλοκής και των συμφερόντων. Με προφανή στόχο την τρομοκράτηση και την διάλυση του αγώνα διάλεξαν τα νέα θύματά τους, όπως είχαν κάνει τρεις μήνες πριν με τον Γιώργο και τον Βασίλη. Κάθε άνθρωπος που σκέφτεται ξέρει καλά ότι πρόκειται για θύματα, που τα κανάλια παρουσιάζουν ως θύτες γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Μπόμπολα και του κάθε Μπόμπολα. Εδώ και πολύ καιρό έχουν δημιουργήσει μέσα από τα καναλάκια τους νοητά σύνορα που χωρίζουν τους «τρομοκράτες» από την υπόλοιπη κοινωνία, την οποία «πασχίζει» να σώσει ο Σαμαράς μέσω της τάξης και της ασφάλειας. Μία κοινωνία που χάνει τα πάντα, αλλά πρέπει να είναι ευχαριστημένη επειδή την ταΐζουν ασφάλεια. Η βία, η προπαγάνδα και η τρομοκράτηση είναι καθημερινό φαινόμενο και ο μόνος τρόπος να επιβιώσει μία κυβέρνηση δολοφόνων, μία κυβέρνηση που φοβάται πολύ ότι χωρίς τα ΜΑΤ και τα κανάλια θα βρεθεί σύντομα κρεμασμένη είναι να τρομοκρατεί φτιάχνοντας τρομοκράτες.

Η δικαιοσύνη ως υποτιθέμενη ανεξάρτητη εξουσία έρχεται να παίξει εδώ τον ρόλο που της αντιστοιχεί στο αστικό κατεστημένο. Με προειλημμένες αποφάσεις, χωρίς να λάβει υπόψη της άλλοθι και μαρτυρίες, στερεί την ελευθερία άλλων δύο ανθρώπων υπακούοντας σε διαταγές ξεπουλημένων πολιτικών. Θα ήταν πιο έντιμο αν καταργούσαν τη διαδικασία της ανάκρισης και έστελναν κατευθείαν χαρτί να μπούνε τα παιδιά φυλακή… αυτό τουλάχιστον θα έδινε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Μία δικαιοσύνη τυφλή όταν μιλάνε αυτοί που αγωνίζονται και με μάτι αετού όταν μιλάνε αυτοί που έχουν τα λεφτά. Τελικά μία δικαιοσύνη με αναπηρία.. που αποφάσισε ότι ο Γιάννης, περίπου 40 χρόνων, πατέρας τριών παιδιών με μία επιχείρηση την οποία έστησε με κόπο, απασχολεί προσωπικό από την τοπική κοινωνία συνδράμοντας πραγματικά και όχι με λόγια, πρέπει να πάει φυλακή. Άλλος ένας που πρέπει να φυλακιστεί είναι ο Δημήτρης, ένας από τους νεότερους καραβομαραγκούς της χώρας, που κάνει ένα επάγγελμα από τα πιο δύσκολα και υπό εξαφάνιση. Προκαλεί βέβαια εντύπωση ότι για πολλά χρόνια το Τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ επισκεπτόταν κάθε χρόνο τα καρνάγια για να δουν οι φοιτητές του στην πράξη αυτά που μάθαιναν στη θεωρία και τότε ο Δημήτρης δεν ήταν εγκληματίας!

Τα δύο παιδιά που τώρα μπήκαν στη φυλακή, όπως και οι δύο προηγούμενοι, έκαναν ένα λάθος. Δεν υπάκουσαν, δεν προσκύνησαν, δεν κοστολόγησαν τη ζωή τους περίπου 1000 ευρώ που πληρώνει η εταιρία για να δημιουργήσει τον στρατό υπηκόων της. Έβαλαν το συμφέρον των παιδιών τους και του τόπου τους πιο πάνω από τα λεφτά και τον καναπέ τους, αρνήθηκαν να ξεπουληθούν και να γίνουν γραναζάκι αυτού του σάπιου συστήματος που καταρρέει και βγάζει τις τελευταίες του κραυγές. Ξέρουμε καλά ότι στο «εργοστάσιο κατασκευής ενόχων» που διατηρεί η κυβέρνηση Σαμαρά μπορεί αύριο να μπει ο καθένας από μας όχι μόνο για τις πράξεις, αλλά και για τις ιδέες του. Μπορεί να γίνει βορρά στα χέρια μιας κοινωνίας που ψάχνει να βρει ακόμα ποιος είναι ο εχθρός και βλέπει ακόμα Mega.  

Το γεγονός όμως ήταν και παραμένει ένα. Στην κοινωνία τους υπάρχουν δυο στρατόπεδα, το δικό τους και το δικό μας. Και όσο αυτοί που εκτελούνται, φυλακίζονται και διώχνονται είναι δικά μας παιδιά, τόσο θα καταλαβαίνουμε πιο βαθιά και πιο μαζικά  ότι για τα συμφέροντά τους εμείς θα είμαστε πάντα τρομοκράτες, όπως ακριβώς για τις ζωές μας οι τρομοκράτες είναι αυτοί. Εμείς τους τρομοκρατούμε όταν χαιρόμαστε την δουλειά μας, όταν διασκεδάζουμε, όταν κάνουμε φίλους, όταν ερωτευόμαστε κι όταν διεκδικούμε αυτά να τα κάνουμε με τους όρους που μας αξίζει. Αυτοί μας τρομοκρατούν επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Δεν είναι ποτέ εύκολο να περιγράψεις την αδικία.

 Δεν είναι ποτέ εύκολο να περιγράψεις την αδικία. Μπορείς να την αισθανθείς, να νιώσεις να σε πνίγει, να την αντικρίσεις ή να την μεταδώσεις με ένα βλέμμα, μπορείς ακόμα να την εκφράσεις με ξεσπάσματα οργής και βρισιές. Αλλά το να μιλήσεις για αυτήν είναι δύσκολο. Έχουμε μεγαλώσει σε χρυσά κλουβιά, έχουμε μάθει από το σχολείο τις αξίες της δικαιοσύνης και της ειρήνης κι όμως, μικροί ή μεγαλύτεροι, έχουμε φτάσει να τις αναζητούμε πλέον μόνο στην θεωρία. Στην Ελλάδα της κρίσης (αλλά και παγκόσμια) η αδικία είναι συνυφασμένη με την ζωή, οι πιο πολλοί όμως εξακολουθούν να μένουν εγκλωβισμένοι, να την βλέπουν από το ματάκι και να κάνουν σαν να μην υπάρχει.

 Εδώ και πολύ καιρό στην Χαλκιδική συντελείται ένα έγκλημα. Συντελείται καθημερινά με τις εργασίες αποψίλωσης του δάσους, οι οποίες μέρα με την μέρα καταστρέφουν τετραγωνικά μέτρα ζωής, και συντελείται και με ξεσπάσματα, όταν το κράτος επεμβαίνει προς όφελος της εταιρείας και είτε μέσω της αστυνομίας, είτε μέσω των δικαστηρίων, είτε μέσω των διαφόρων υπηρεσιών του φροντίζει να βγάζει αποφάσεις που στρέφονται ενάντια στους κατοίκους. Η αστυνομία καταστέλλει, εκβιάζει, χτυπάει, προσάγει, συλλαμβάνει. Οι υπηρεσίες βγάζουν ψεύτικά πορίσματα, κλείνοντας τα αυτιά στις επιστημονικές μελέτες και κάνοντας τα θελήματα των εκατομμυριούχων. Και τα δικαστήρια εκδίδουν αντισυνταγματικές αποφάσεις, απορρίπτουν δίκαια αιτήματα, κλείνουν στις φυλακές αθώους ανθρώπους. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Σας είπα, είναι δύσκολο να περιγράφεις την αδικία, δεν ξέρεις πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις.

 Σήμερα λοιπόν το δικαστήριο καταδίκασε άλλους δύο ανθρώπους. Τους καταδίκασε επειδή αγωνίστηκαν για την ζωή τους και την ζωή των συνανθρώπων τους. Δεν έγλειψαν, δεν έκλεψαν, δεν λάδωσαν, δεν έκαναν τίποτα από αυτά που στα αστικά δικαστήρια αποτελούν εχέγγυα αθωότητας. Είδαν την αδικία, μέτρησαν το δίκιο, πήραν την απόφαση και πάλεψαν. Ίσως να μην ήξεραν αλλά γρήγορα έμαθαν ότι δεν πάλευαν απλά ενάντια σε μια αδικία, αλλά ενάντια στην ολοκληρωτική αδικία ενός άδικου συστήματος. Ενός συστήματος που, όπως κάθε θρασύδειλος, ξέρει καλά να κρύβεται πίσω από την τρομοκρατία, διότι δεν μπορεί να αντιπαρατάξει τίποτα άλλο. Ίσως πολλοί να μην πιστεύουν ότι μας φοβούνται, ίσως σκεφτούν ότι οι προφυλακίσεις και η βία είναι δείγματα δύναμης. Θα κάνουν λάθος. Γιατί μόνο οι δειλοί και οι φοβισμένοι χρησιμοποιούν τέτοια μέσα για να υπερισχύσουν. Η επίδειξη αδικίας είναι και επίδειξη αδυναμίας. Δεν λέω απλά όμορφα λόγια για να δώσω κουράγιο. Απλά είναι δύσκολο πράγμα να περιγράφεις την αδικία. Γιατί η αδικία κρύβεται, τρυπώνει όπου βρει όπως η βρωμιά πίσω από την κολόνια και τα κιλά πίσω από τα φαρδιά ρούχα.

 Αυτή την στιγμή η δικομματική κυβέρνηση βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Ας μην βιαστούμε να χαρούμε, δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει ούτε τι μας περιμένει στην συνέχεια. Αλλά σίγουρα οι ακροδεξιές επιλογές της και το σπάσιμο κάθε λαϊκής νομιμοποίησης δείχνουν τον φόβο της απέναντι στο δίκιο του λαού. Όπως στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στην Συρία, αλλά και σε δεκάδες άλλες χώρες πέρα από την γειτονιά μας, οι αστικές κυβερνήσεις γίνονται ολοένα και σκληρότερες και οι αντιθέσεις ολοένα και οξύνονται. Μας περιμένουν μεγαλύτερες αδικίες και μεγαλύτεροι αγώνες. Αυτοί θα αγωνίζονται με την αδικία τους για τις ζωές τους κι εμείς με τις ζωές μας για το δίκιο.

 Δεν ξέρω αν κατάφερα να περιγράψω την αδικία. Είναι άλλωστε δύσκολο να περιγραφεί. Γιατί για να περιγράψεις την αδικία, πρέπει να αναπαράγεις την ζωή με λέξεις.

Αγωνιστικά δίπλα σας, Χάρι Χάλερ

Η κοινωνική και οικονομική ανισότητα δεν έχουν θέση πουθενά

 Στις 15 Ιουνίου στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, η οποία – ποιος θα το περίμενε – ανήκει στην Πήγασος Εκδοτική του κ. Μπόμπολα, αποκάλυψε με άρθρο της την επίσκεψη της φασιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στην Ιερισσό, η οποία, κατά τα λεγόμενα της εφημερίδας, δεν ενόχλησε καθόλου τους κατοίκους του εξεγερμένου χωριού. Σε μια απροκάλυπτη προσπάθεια να σπιλώσει τον αγώνα της Χαλκιδικής ο αρθρογράφος επιχείρησε να συνδέσει την τυφλή βία της συγκεκριμένης οργάνωσης με τον αγώνα των κατοίκων για μια αξιοπρεπή ζωή. Νομίζω πως, άσχετα από το αν είναι αληθή τα όσα η εφημερίδα περιγράφει ή όχι, το γεγονός ότι ήδη από την αρχή του αγώνα οι Επιτροπές της Χαλκιδικής είχαν αποφασίσει να μην επιτρέψουν στο φασιστικό στοιχείο να παρεισφρήσει – πράγμα που εφαρμόζουν διαρκώς και στην πράξη – είναι αρκετό ώστε να θέσει εν αμφιβόλω τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει το ΕΘΝΟΣ.

Ένα ζήτημα που ανακύπτει όμως εδώ, και για το οποίο το άρθρο της εφημερίδας είναι απλά η αφορμή, είναι το γιατί τελικά οι υποστηρικτές του φασισμού να μην έχουν θέση σε μια τέτοια κίνηση. Και κατά την γνώμη μου το πρόβλημα με την Χ.Α. δεν είναι απλά η ρατσιστική βία, η οποία υπερτονίζεται από τις Επιτροπές Αγώνα. Είναι πολύ περισσότερο τα όσα προηγούνται και έπονται αυτής της βίας αλλά και ολόκληρης της συμπεριφοράς που βρίσκεται πίσω από την λατρεία του έθνους και της φυλής. Η Χ.Α. δεν δέρνει απλώς μετανάστες επειδή δεν γουστάρει το χρώμα τους. Πίσω από αυτή την παράλογη και φαιδρή συμπεριφορά κρύβεται ο ενστερνισμός των πιο βαθιά συντηρητικών και οπισθοδρομικών ιδεών της αστικής ιδεολογίας, ακριβώς της ίδιας ιδεολογίας που προστατεύει μέρα και νύχτα τα συμφέροντα του Μπόμπολα και των εταιρειών του.

 Αυτές οι ιδέες δεν περιορίζονται μόνο σε αυτό για το οποίο τα νεοναζί τσιράκια του Μιχαλολιάκου λυσσάνε, δηλαδή στην αγάπη για την πατρίδα – στον ελληνικό εθνικισμό, όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν. Κανείς δεν κατηγόρησε κάποιον επειδή αγαπάει τον τόπο του. Η σύνδεση όμως του τόπου και της χώρας με έναν ολόκληρο μηχανισμό που υποτίθεται  ότι τα εκπροσωπεί είναι ένα αμιγώς αστικό ιδεολόγημα το οποίο δεν το συμμερίζεται μόνο η Χ.Α., αλλά η μεγαλύτερη μερίδα των πολιτικών σχηματισμών σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Κάπως αφοριστικά μιλώντας, οι λάτρεις του ναζισμού δεν λατρεύουν τους ανθρώπους της πατρίδας τους αλλά την σκιά της, το φάντασμά της, αυτό που πλανάται από πάνω της και κρύβεται από πίσω της, δηλαδή το κράτος, το κράτος που βρίσκει την φωνή του μέσω της βουλής, των υπουργών, των δικαστηρίων, των ΜΜΕ και της αστυνομίας. Λατρεύοντας το κράτος, οι φασίστες τάσσονται υπέρ του πιο σκληρού μηχανισμού καταπίεσης της ανθρώπινης ελευθερίας και ζωής και ως εκ τούτου ενάντια στους κατοίκους που βρίσκονται στα σύνορα αυτού. Συνδέοντάς το με μια φυλή, καταφέρνουν να βρουν τον φαντασιακό ενωτικό κρίκο που τους αποσυνδέει – υποθετικά – από τον ατομικισμό της καπιταλιστικής οικονομίας και τους κάνει μέρος ενός συνόλου.

 Αποτέλεσμα αυτών είναι και η υιοθέτηση ενός πλήθους άλλων εξαιρετικών ιδεολογημάτων, όπως πρώτον, της ανωτερότητας μιας φυλής έναντι των άλλων ανθρώπων, δηλαδή της εκ φύσεως ανισότητάς τους, και δεύτερον, της αναγκαιότητας μιας ισχυρής κρατικής ηγεσίας εν είδη δικτάτορα που να ρυθμίζει τα πάντα αποτελεσματικά. Η παραμονή τους στην εξουσία υπό τέτοιους όρους προϋποθέτει φυσικά την στήριξη των οικονομικά ισχυρών της χώρας τους αλλά και των άλλων χωρών (ένα πρόπλασμα αυτής της κατάστασης βλέπουμε ήδη με την κυβέρνηση Σαμαρά) κι αυτό έχει ως βέβαιο αποτέλεσμα την διαιώνιση των οικονομικών ανισοτήτων στην παραγωγή, με ξεκάθαρη θέση για τα πλούσια αφεντικά ως ανώτερα των εργατών, δηλαδή συνέχιση της καπιταλιστικής διαχείρισης της οικονομίας. Και όλα αυτά δεν αποτελούν απλά φόβους που προκύπτουν από μια θεωρητική ενασχόληση με την Χ.Α., αλλά πολύ περισσότερο συμπεράσματα που προκύπτουν από τα ιστορικά παραδείγματα που το φαινόμενο του φασισμού έχει αφήσει ως ματωμένες κηλίδες πάνω στο χαρτί της ιστορίας της ανθρωπότητας.

 Δεν αξιώνω να διαφωτίσω με μια ολοκληρωμένη μελέτη του φασισμού και των σχέσεών του με το σύστημα που τον γεννάει. Αυτό το έχουν κάνει άλλοι – και θα το κάνουν – πολύ καλύτερα από εμένα. Ωστόσο θεωρώ ότι οι αναλύσεις για τον φασισμό και οι απαντήσεις που πρέπει να δίνονται σε όλα τα μέτωπα – συμπεριλαμβανομένης και της περίπτωσης της Χαλκιδικής – πρέπει να έχουν σαφή πολιτικά επιθετικό χαρακτήρα και να μην περιορίζονται σε αμυντικές πρακτικές καταδίκης της ρατσιστικής βίας και του επιφαινομένου των πράξεων της Χ.Α. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, ακόμα κι αν αύριο φύγει η Eldorado, ακόμα κι αν αποχαρακτηριστεί η περιοχή από μεταλλευτική, ακόμα κι αν η Χαλκιδική αποκτήσει την οικονομία που αρμόζει στις ανάγκες των ανθρώπων της και των ανθρώπων γενικά, η Χ.Α. θα είναι αυτή που θα υποστηρίζει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις, την ανισότητα, την τυφλή βία, την προκατάληψη, την φτώχεια και την δυστυχία. Όσες κωλοτούμπες κι αν κάνει, κι είναι γνωστό το πόσο εύκολα οι νεοναζί αλλάζουν θέσεις από την μια μέρα στην άλλη, ένα πράγμα μένει πάντοτε σταθερό: ο φασισμός και ο ναζισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον πιο καταπιεστικό κρατικό μηχανισμό, με την πιο σκληρή οικονομική εκμετάλλευση, με τις πιο απάνθρωπες ιμπεριαλιστικές πρακτικές, με ό,τι χειρότερο έχει ξεπηδήσει από τις φοβίες και τα κόμπλεξ των πιο αρρωστημένων μικροαστικών εγκεφάλων. Για αυτό δεν τους θέλουμε στους αγώνες μας.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ