Ας φανταστούμε έναν αγρότη στην Ανατολική Ασία (ή στην
Αφρική· επιλέξτε μόνοι προορισμό για το φανταστικό ταξίδι). Έχοντας από μικρός
μάθει τους παραδοσιακούς τρόπους καλλιέργειας, ζει λιτά αλλά αξιοπρεπώς με την
οικογένειά του σε ένα μικρό χωριό 200 χλμ. από την πρωτεύουσα της χώρας του.
Κάποια μέρα μαθαίνει ότι οι σπόροι που χρησιμοποιεί για την καλλιέργεια δεν
είναι οι σωστοί, αλλά ότι οι ειδικοί super ουάου μεταλλαγμένοι σπόροι μιας
τυχαίας πολυεθνικής είναι σαφώς καλύτεροι γιατί αποδίδουν ποιοτικά χειρότερα,
είναι 10 φορές πιο ακριβοί και πρέπει να τους αγοράζει κάθε χρόνο ξανά και
ξανά. Το δέχεται και συνεχίζει την ζωή του λιτά και λιγότερο αξιοπρεπώς. Κάποια
μέρα μαθαίνει ότι η καλλιέργειά του δεν μπορεί να βγει προς πώληση γιατί δεν
χρησιμοποιεί τα καταπληκτικά τελειοποιημένα μηχανήματα του μεγαλοπαραγωγού –
προύχοντα – πουλημένου στην πολυεθνική γείτονά του και για αυτό πρέπει ή να
βρει τα χρήματα να αγοράσει τα ίδια ή να πουλήσει την περιουσία του και να
δουλεύει για αυτόν ως δουλοπάροικος. Μη έχοντας άλλη επιλογή μένει χωρίς την
προγονική του γη και συνεχίζει να ζει λιτά και σχεδόν καθόλου αξιοπρεπώς. Ώσπου
μια μέρα πληροφορείται ότι η ίδια πολυεθνική έχει αγοράσει όλο το χωριό και τα
γύρω χωριά για να φτιάξει μια τεράστια μονάδα παραγωγής μεταλλαγμένων
προϊόντων, στην οποία με ευγένεια καλείται αυτός και η οικογένειά του να
συμμετάσχει, δουλεύοντας φυσικά σε συνθήκες δουλείας. Έχοντας διευρύνει
απελπιστικά την λιτότητά του και έχοντας χάσει πλήρως την αξιοπρέπειά του
λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος ενημερώνεται ότι η γνωστή μας πολυεθνική κανονίζει ένα
μεγάλο φιλανθρωπικό συσσίτιο, το οποίο προσφέρεται εντελώς δωρεάν από την καλή
πολυεθνική για να δώσει μια ελπίδα ζωής σε αυτούς τους δυστυχισμένους
ανθρώπους. Φανταστείτε λοιπόν την τεράστια χαρά αυτού του ανθρώπου, την πελώρια
ευτυχία που νιώθει από αυτή την τελευταία είδηση. Πόσοι άραγε δεν θα ήθελαν να
είναι στη θέση του; Εγώ ήδη σκέφτομαι να σταματήσω να γράφω και να πάω να
αγοράσω ένα κτηματάκι στην Myanmar.
Αυτό το υποκριτικό όργιο ευαισθησίας και φιλανθρωπίας πάνω
σε πτώματα είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου αστικού πολιτισμού και της
συμπεριφοράς του απέναντι στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο».
Οι ίδιοι άνθρωποι που
δημιουργούν και διεξάγουν πολέμους, είτε κανονικούς είτε οικονομικούς, και
καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων, πάνε αργότερα και τους δίνουν φαί. Αφού
βέβαια πρώτα τους έχουν πάρει το σπίτι, το χωράφι, το σκυλί, το γαϊδούρι, το
λάμα κτλ., τώρα τους δίνουν πίσω φαί. Βέβαια, από τότε που η εκμετάλλευση και η
ληστεία ονομάζεται επένδυση και οι δολοφόνοι ονομάζονται επιχειρηματίες έχει
νομιμοποιηθεί πλήρως το να παίρνεις 100 με το ένα χέρι και να δίνεις πίσω το 1
με το άλλο. Και αυτό να το ονομάζεις φιλανθρωπία, δηλαδή αγάπη προς τους
ανθρώπους. Κάποτε ήταν ο Ρομπέν των Δασών, σήμερα είναι οι πολυεθνικές. Λογικό.
Μεγάλωσα με εικόνες της Ρούλας να κάνει τηλεμαραθώνιους για
να δώσει χρήματα φτωχών μισθωτών, σε ιδρύματα του Λάτση και του Βαρδινογιάννη.
Την ώρα λοιπόν που οι δύο πολυδισεκατομμυριούχοι φίλοι μας δημιουργούσαν ορφανά
πουλώντας όπλα και ναρκωτικά σε όλες τις γωνιές της γης, τα κανάλια τους
πρόβαλαν το «καλό τους πρόσωπο», για να μας πείσουν ότι αυτός ο κοινωνικός
ταξικός πόλεμος που αυτοί και οι συνάδελφοί τους έχουν ανοίξει εναντίον μας δεν
υφίσταται.
Δεν ξέρω αν έπεισα κανέναν για το πόσο καλοί και φιλάνθρωποι
είναι αυτοί οι τύποι, πάντως εγώ αγωνιώ να δω πρώτη είδηση στο Mega με
τίτλο «Γενναία φιλανθρωπική ενέργεια της Eldorado και του Ομίλου Μπόμπολα: Δωρεά
για την ανέγερση υπερσύγχρονου Νοσοκομείου καρκινοπαθών στο Στρατώνι».
Αγωνιστικά δίπλα σας,
Χάρι Χάλερ
