Με την έννοια “κοινωνικός αυτοματισμός” εννοούμε την μέθοδο που μετατοπίζει το ενδιαφέρον από την ρίζα του προβλήματος σε αποδιοπομπαίους τράγους και φανταστικούς εχθρούς. Είναι πάγια τακτική της εξουσίας να σπέρνει έριδες και να ενοχοποιεί κοινωνικές ομάδες ή ακόμη χειρότερα να στρέφει την μια εργασιακή ομάδα έναντι της άλλης. Με αυτό τον τρόπο κάθε κυβέρνηση, υποδεικνύει πως κάποιοι που διεκδικούν, δεν το κάνουν με “πρέπων” τρόπο, γιατί δημιουργούν πρόβλημα στους άλλους (χαρακτηριστικό παράδειγμα η χρήση του όρου ταλαιπωρία σε κινητοποιήσεις εργαζομένων).
Για
άλλη μία φορά ζούμε μεγάλες στιγμές «κοινωνικού αυτοματισμού». Στην
επικαιρότητα βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί που ετοιμάζονται να τινάξουν στον αέρα
τα όνειρα των μαθητών τους προχωρώντας σε απεργία εν μέσω εξετάσεων. Η
κυβέρνηση που αγαπάει τους νέους αυτής της χώρας κάνει ό,τι μπορεί για να τους
βοηθήσει. Αποφασίζει λοιπόν την επιστράτευση εκπαιδευτικών, αφού πρώτα έβαλε τα
καναλάκια της να παρουσιάσουν τους εκπαιδευτικούς ως ανάλγητα καθίκια που
θέλουν απλώς να λουφάρουν.
Ο
μέσος τηλεθεατής, συμπάσχοντας στο δράμα των παιδιών και έχοντας πάντα στο
μυαλό του ότι οι δάσκαλοι κάθονται 6 μήνες τον χρόνο, βρίζει τους τεμπέληδες
δασκάλους….
Λίγο
καιρό πριν ο ίδιος τηλεθεατής θα σκεφτόταν ότι μια χούφτα οικολόγοι εμποδίζουν
την ανάπτυξη στη Χαλκιδική, 5-6 τρομοκράτες θέτουν σε κίνδυνο τις επενδύσεις με
τις οποίες θα ανακάμψει η χώρα και απειλούν την ευημερία… Είναι ο τηλεθεατής
που πιστεύει ότι η Χαλκιδική είναι πολύ μακριά για να τον επηρεάσει αρνητικά,
αλλά πολύ κοντά για να τον ξελασπώσει οικονομικά…!
Είναι ο κοινωνικά αυτοματοποιημένος τηλεθεατής
που θέλει για να ικανοποιηθεί να μοιράζεται η κατάντια… είμαστε εσύ και εγώ αν
δεν αποφασίσουμε να παλέψουμε για τη ζωή μας.
