Ο φόβος αποτελεί ένα εξαιρετικά χρήσιμο
πολιτικό εργαλείο. Είναι το μέσο για να μπορεί η εξουσία να αμβλύνει τις
αντιδράσεις και να μπορεί να διατηρείται. Η καλλιέργεια του αισθήματος ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση
έκτακτης ανάγκης και ο γκρεμός είναι το επόμενο βήμα, διαλύει κάθε δύναμη του
ανθρώπου να αντιδράσει σε όσα γίνονται γύρω του. Οι άνθρωποι νιώθουν πιο
μαλθακοί και η εκάστοτε κυβέρνηση παρατείνει το βίο της. Όντας κάποιος όμως
φοβισμένος μαθαίνει να ζει με τα λίγα, αρκείται στο γεγονός ότι δεν έχει χάσει
τα πάντα και στην ουσία έχει πειστεί ότι αν δεν αντιδράσει μπορεί να είναι
τυχερός και να γλιτώσει κάποια από αυτά που θα χάσουν όσοι αντιδρούν.Τι είναι
όμως αυτό που χάνεται μέσα σε μία κοινωνία μουδιασμένη και φοβισμένη; Είναι
απλώς ότι κάποιος δεν αντιδράει για να μη χάσει τη δουλειά του για παράδειγμα;
Σίγουρα όχι. Αυτό που σταδιακά λεηλατείται είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η
ανθρώπινη δημιουργία. Η εργασία δεν είναι απλά ένα μέσο πλουτισμού, είναι αυτό
που διαχωρίζει τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, είναι η δυνατότητά
του να διαμορφώνει την φύση κατά την βούληση και τις ανάγκες του.
Το δίλημμα που προωθείται με υπόβαθρο τον φόβο είναι ελευθερία ή ασφάλεια. Αυτό σημαίνει ότι ένα φοβισμένο πλήθος δέχεται εκούσια ή ακούσια να απαλλοτριώνεται η ελευθερία του ελπίζοντας τουλάχιστον να ζει με ασφάλεια. Το δίπολο όμως δεν είναι αντιθετικό, η ελευθερία δεν περιορίζει την ασφάλεια και αυτό το ξέρουν πάνω από όλα οι ενορχηστρωτές του πολιτισμού του φόβου. Πολύ περισσότερο η ελευθερία προϋποθέτει την ασφάλεια και η ασφάλεια την ελευθερία. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί στις συνθήκες της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας, σε συνθήκες φόβου, κυριαρχίας των εταιριών και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Μόνο η ύπαρξη ενός μαζικού λαϊκού
κινήματος είναι ικανή να αντιστρέψει αυτή την εικόνα και να οδηγήσει στην
υλοποίηση των πραγματικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Γιατί τελικά οι κουκουλοφόροι
είναι αυτοί που σπέρνουν τον φόβο με στόχο να θερίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
