Συγκρούσεις σε καναδικών συμφερόντων χρυσορυχείο.

  Η αναταραχή που υπάρχει σε καναδικών συμφερόντων χρυσορυχείο στο Κιργιστάν έχει ως αποτέλεσμα κρατική καταστολή. Οι αρχές έχουν συλλάβει 92 ανθρώπους και 55 έχουν τραυματιστεί από τις συγκρούσεις με την αστυνομία. Οι κάτοικοι ζητούν την εθνικοποίηση του ορυχείου.Ο πρόεδρος της Κιργιζίας ως απάντηση στις αντιδράσεις αποφάσισε την να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να απαγορεύσει την κυκλοφορία στην περιοχή του ορυχείου.

 Την Πέμπτη το βράδυ διαδηλωτές εισέβαλαν σε υποσταθμό ηλεκτρικού παροχής ηλεκτρικού ρεύματος απαιτώντας από την κυβέρνηση να κηρύξει παράνομη τη συμφωνία του 2009 με την εταιρία Centerra Gold.Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι 3.000 κάτοικοι του χωριού συγκρούστηκαν την επόμενη μέρα με την αστυνομία απαιτώντας την απελευθέρωση των συλληφθέντων και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά σε ένα λεωφορείο της αστυνομίας.

  Το μεταλλείο βρίσκεται σε υψόμετρο 4.000 μέτρων … και συμβάλλει στο 12% του Α.Ε.Π.

 Απειλούν με αυστηρή τιμωρία. Ο πρόεδρος της χώρας προειδοποίησε ότι οι διαδηλωτές θα τιμωρούνται σύμφωνα με τα όσα προβλέπουν οι νόμοι. Και δήλωσε ότι δεν θα δώσει την ευκαιρία στους διαδηλωτές να καταστρέψουν τη χώρα. Ένας εκ των διαδηλωτών είπε ότι το ορυχείο ή θα λειτουργεί για το καλό των κατοίκων ή καθόλου. Λέγεται ότι κάποιοι χωρικοί περιμένουν από την εταιρία να χρηματοδοτήσει την κατασκευή δρόμων, νηπιαγωγείων, αγωγό νερού και εξοπλισμό νοσοκομείων.

 Η Centerra Gold δήλωσε ότι αντέδρασε στην διακοπή του ρεύματος που συνέβη την Πέμπτη στον υποσταθμό, εκκινώντας οργανωμένη κλείσιμο των εγκαταστάσεων του ορυχείο και απενεργοποιώντας τις γεννήτριες.Το κοινοβούλιο του Κιργιστάν είχε θέσει την πρώτη Ιουνίου ως προθεσμία της κυβέρνησης του προέδρου Atambayev για να επαναδιαπραγματευθεί την συμφωνία  με την Centerra ή να την εγκαταλείψει.

Ο πρωθυπουργός του Κιργιστάν Zhantoro Satybaldiyev είπε ότι η κυβέρνηση χρειάζεται περισσότερο χρόνο για τις συνομιλίες με την Centerra. Μια λύση θα ήταν να γίνει ένα κοινό εγχείρημα, δήλωσε. Η πρώην σοβιετική δημοκρατία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο ασταθείς δημοκρατίες τις κεντρικής Ασίας. Δύο κυβερνήσεις έχουν πέσει το 2005 και το 2010. Ο τότε πρόεδρος Kurmanbek Bakiyev δραπέτευσε στην Λευκορωσία αντιμέτωπος με κατηγορίες για τον φόνο ενός επισήμου το 2009.

Εθνοτικές διαμάχες στο νότιο Κιργιστάν το 2010 στοίχισαν επίσης σε εκατοντάδες ζωές.
Πηγή : http://www.dw.de/clashes-in-kyrgyzstan-over-canadian-run-gold-mine/a-16851378

Από τη ΒΙΟ.ΜΕ. ως την Χαλκιδική…

Τους τελευταίους μήνες πραγματοποιείται ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και αισιόδοξο εγχείρημα στην Θεσσαλονίκη. Το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟ.ΜΕ.) λειτουργεί πλέον με αυτοδιαχείρηση από τους εργαζόμενους, ανθρώπους που, αφού έμειναν για μήνες απλήρωτοι από τα αφεντικά του εργοστασίου, διεκδίκησαν να αναλάβουν αυτοί να παράγουν αυτό που τόσα χρόνια ήξεραν καλύτερα από όλους. Στη ΒΙΟΜΕ όλοι οι εργαζόμενοι είναι μέτοχοι και όλοι οι μέτοχοι εργαζόμενοι και αποδεικνύουν περίτρανα ότι όντως ο εργάτης μπορεί να παράγει και να προσφέρει χωρίς αφεντικά.

100 χλμ. μακριά, στην αγωνιστική Ιερισσό, έλαβε χώρα ένα διαφορετικό παράδειγμα αυτοδιαχείρησης. Διαλύοντας τον μύθο του ότι «αν δεν έχουμε κάποιον πάνω από το κεφάλι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», οι κάτοικοι της Ιερισσού κατάφεραν να φέρουν σε πέρας μια συναυλία με πάνω από 10.000 άτομα. Ο κακομούτσουνος τροχονόμος που δίνει άσχετες οδηγίες στους επισκέπτες, οι βαριεστημένοι μπράβοι του κάθε ιδιώτη που βγάζει κέρδη από όπου βρει, οι κακοπληρωμένοι τύποι στα bar που περιμένουν πώς και πώς να τελειώσουν και να πάνε στα σπίτια τους και άλλες πολλές καρικατούρες που συναντάμε στις άλλες «κανονικές» συναυλίες αντικαταστάθηκαν από χαμογελαστούς ανθρώπους, που έβλεπαν αυτό που έκαναν ως μια συνέχεια του αγώνα τους, ως ένα μέρος της καθημερινότητάς τους που τους γεμίζει. Και δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους άλλους.

Σε αυτή την λογική υπάρχει ένα σύνθημα τελευταία που λέει: εδώ είναι ο τόπος μας και κάνουμε κουμάντο. Και λέει όλη την αλήθεια. Γιατί στους δικούς μας τόπους, όπως η ΒΙΟΜΕ και η Ιερισσός, εμείς κάνουμε πάντοτε κουμάντο και όπου κάνουμε κουμάντο είναι δικός μας τόπος. Αν το μεταλλείο στις Σκουριές γίνει, τότε, σε 28 χρόνια αυτός ο τόπος θα είναι δικός τους. Όπως σε ολόκληρο τον κόσμο, έτσι και στην Χαλκιδική, όλοι οι τόποι που μυρίζουν θάνατο και καταστροφή είναι δικοί τους, προϊόντα της δικής τους «ανάπτυξης». Ο δικός μας τόπος είναι αυτός που μπορούμε να δημιουργούμε τις απολαύσεις μας και να απολαμβάνουμε τις δημιουργίες μας. Όχι αυτός της εκμετάλλευσης και της σκλαβιάς. Όσο αγωνιζόμαστε για τους τόπους μας, όσο δεν αφήνουμε να μας τους πάρουν, αυτοί είναι δικοί μας και λόγο για το μέλλον τους έχουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος, είτε το θέλουν είτε όχι. Ο αγώνας για την Χαλκιδική και για όλο τον πλανήτη θα νικήσει επειδή μπορούμε. Και μπορούμε όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλουμε.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

τίποτα δεν είναι μακρυά....όλα είναι δίπλα μας..

Σκουριές- Rosia Montana... πιο κοντά από όσο μπορεί να φανταζόμαστε
Από τη Χαλκιδική μέχρι τη Rosia Montana μας χωρίζουν περίπου 1000 χιλιόμετρα... αλλά μας ενώνει ο κοινός αγώνας ενάντια στους χρυσοθήρες που σκοπό έχουν να λεηλατήσουν τεράστιες εκτάσεις με μόνο ζητούμενο το κέρδος. Και εκεί οι πολιτικοί παίζουν το ρόλο των εργαλείων των εταιριών, πασχίζουν να περάσουν νόμους που θα διευκολύνουν τους επιχειρηματίες να πετύχουν πιο γρήγορα τα κερδοφόρα σχέδιά τους, τα ΜΜΕ προπαγανδίζουν υπέρ της ανάγκης για επενδύσεις και ρίχνουν απροκάλυπτα λάσπη στον αγώνα των κατοίκων. Έναν αγώνα δύσκολο, επίπονο αλλά και επίμονο...με στόχο τη νίκη. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι ο αγώνας των ρουμάνων για τη γη τους αποτελεί παράδειγμα για μας, όπως και ο δικός μας για αυτούς. Το αίσθημα αλληλεγγύης μπορεί και πρέπει να είναι δυνατό άσχετα αν δεν είμαστε δίπλα γεωγραφικά...είμαστε δίπλα ψυχικά και μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία και το ίδιο πάθος για την ελευθερία...το ίδιο σχέδιο για να σπάσουμε τα δεσμά που φυλακίζουν σώματα και ψυχές

Η μικροπολιτική ως τροχοπέδη στην ολοκλήρωση μιας ριζοσπαστικής πολιτικής δράσης

 Κάθε αγώνας που στρέφεται, άμεσα ή έμμεσα, ενάντια στις επιταγές του κυρίαρχου συστήματος είναι αγώνας πολιτικός. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους γίνεται αρχικά (περιβαλλοντικούς, εθνικούς, συνδικαλιστικούς κτλ.) όλοι οι αγώνες που τολμούν να αντιταχθούν, ιδεολογικά και πρακτικά στην καθεστηκυία τάξη, είναι αγώνες με πολιτικά χαρακτηριστικά, πολιτικές διεκδικήσεις και φυσικά διαμορφώνουν οι ίδιοι τους δικούς τους πολιτικούς όρους. Τα κόμματα, ως οι κύριοι φορείς πολιτικής συσπείρωσης στις σύγχρονες κοινωνίες, έχουν σαφώς έναν ρόλο σε μια τέτοια κατάσταση.

 Ποιος όμως είναι αυτός ο ρόλος για ένα πολιτικό κόμμα σε μια κατάσταση απότομης πολιτικής συνειδητοποίησης, όπως αυτή που λαμβάνει χώρα στην Χαλκιδική εξαιτίας της μεταλλευτικής επένδυσης; Θα ήταν απλοποίηση να εξετάσουμε αυτόν τον ρόλο με τον χαρακτήρα «καλού-κακού», «άσπρου- μαύρου», «υπέρ- κατά». Είναι βέβαια σαφές ότι πάντοτε θα υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί και πολιτικά πρόσωπα που θα βρίσκονται σε σύμπλευση ή σε διαφωνία με τον εκάστοτε πολιτικό αγώνα και επομένως αντικειμενικά η θέση τους σε αυτόν θα προσδιορίζεται ως έναν βαθμό από μια τέτοια αρχική στάση. Καθώς όμως ο πραγματικός ρόλος ενός πολιτικού κόμματος έγκειται στην αλληλεπίδρασή του με τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται και όχι από τις δράσεις που το ίδιο αναλαμβάνει αποκλειστικά με βάση τις πεποιθήσεις και τις επιδιώξεις του, μια συζήτηση στην λογική του υπέρ ή κατά θα λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά.

 Είναι δεδομένο ότι πέρα από την γενική στάση που κάποιος κρατάει απέναντι σε ένα ζήτημα, ο τομέας της τακτικής του διαχείρισης έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Αυτή η βαρύτητα δεν έχει να κάνει μόνο στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η κάθε συγκεκριμένη κατάσταση ενός συγκεκριμένου αγώνα, αλλά και το ποιες τάσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος αναδεικνύονται μέσα από αυτές τις τακτικές κινήσεις. Η τακτική βέβαια πολλές φορές μπορεί και πρέπει να έρχεται σε αντίθεση με την στρατηγική, ωστόσο οι συνεχιζόμενες και κραυγαλέες αντιφάσεις μεταξύ τους συχνά αποδεικνύουν την πλαστότητα του διακηρυγμένου στρατηγικού στόχου και ακόμα περισσότερα την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτήν. Το πρόβλημα σχετίζεται συνήθως με μια κοντόφθαλμη μικροπολιτική, η οποία αρκείται στο να χρησιμοποιεί μια οποιαδήποτε πολιτική κατάσταση όχι προς όφελος των ίδιων των δρώντων υποκειμένων, αλλά προς όφελος του κόμματος που δρα ως ταυτιζόμενο μαζί τους. Αυτό το συχνό πολιτικό φαινόμενο έχει σαφώς να κάνει με μια παρωχημένη πολιτική αντίληψη, βασισμένη σε μια αλλοτριωμένη πολιτική κουλτούρα οικοδομημένη μέσα στα διάφορα εκμεταλλευτικά συστήματα (με αποκορύφωμα τον καπιταλισμό), η οποία προτάσσει τους βραχυπρόθεσμους κομματικούς στόχους σε βάρος των ουσιαστικών μακροσκοπικών πολιτικών κερδών. Στην πράξη αυτό το οποίο κάνει είναι να βάζει στην άκρη τις επιθυμίες και τις ανάγκες των αγωνιζόμενων και να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις δράσεις τους για να προβάλει ένα πολιτικό προσωπείο σμιλεμένο από αυτές.

 Συγκεκριμένα στην Χαλκιδική μπορούν να εντοπιστούν δύο κυρίαρχες τάσεις αυτού του είδους: μία κυβερνητική και άρα «κατά» και μία αντιπολιτευτική και άρα «υπέρ» του αγώνα. Στην πραγματικότητα αυτού του είδους η μικροπολιτική μπορεί να εντοπιστεί και στις δύο. Η αντιτιθέμενη άποψη, αυτή της κυβέρνησης, προβάλλει ως στόχο την επιθυμία να συνεχιστεί η επένδυση των μεταλλείων – παρά τα όποια αρνητικά – διότι σύντομα θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ντόπιων αλλά και ολόκληρης της χώρας. Ο πρώτος πραγματικός βέβαια στόχος, τον οποίο δεν φροντίζει να κρύψει ιδιαίτερα, παρά μόνο να τον συγκαλύπτει κυρίως μέσω της συκοφαντίας των ΜΜΕ, είναι η πάση θυσία προώθηση των συμφερόντων της Eldorado και του Μπόμπολα. Ο κύριος όμως στόχος, πλήρως συγκαλυμμένος, είναι η προβολή μιας σκληρής συντηρητικής ιδεολογίας, η οποία να αναδεικνύει ευθαρσώς το μήνυμα «νόμος και τάξη», προσελκύοντας έτσι ψηφοφόρους από τον χώρο της παραδοσιακής δεξιάς και της «συνειδητοποιημένης» ακροδεξιάς, που δεν καλύπτεται από τα καραγκιοζιλίκια της Χρυσής Αυγής. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός στρώματος μόνιμων υποστηρικτών της κυβερνητικής παράταξης, την διαμόρφωση ενός συντηρητικού κυρίαρχου ιδεολογικού μπλοκ με τάσεις ηγεμόνευσης στην ελληνική πολιτική και πολύ περισσότερο την αξιοποίηση αυτού του μπλοκ για να προωθηθεί με κάθε τρόπο (ακόμα και με σκληρά αντιδημοκρατικό) η νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα επιτρέπει σε κάθε Μπόμπολα και σε κάθε Eldorado να πραγματοποιήσουν τα πιο κρυφά εκμεταλλευτικά τους όνειρα ενάντια στους εργαζόμενους αυτής της χώρας.

Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται ως μια παραδοσιακή αριστερή προοδευτική δύναμη, που φροντίζει για το συμφέρον του λαού και όχι του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα βέβαια δύσκολα μπορεί να αποκρύψει τα δικά της συμφέροντα πίσω από αυτή την στήριξή της, τα οποία έχουν σαφώς να κάνουν με ψηφοθηρικούς λόγους και την επιθυμία για την ανάληψη της διακυβέρνησης. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, επομένως και πάλι δεν γίνεται προσπάθεια απόκρυψής του. Αυτό που διαφαίνεται όμως από την «αγωνιστική» στήριξη του αγώνα της Χαλκιδικής είναι το γεγονός ότι η αντιπολίτευση επιχειρεί με κάθε τρόπο να αποτινάξει από πάνω της την ρετσινιά της δεξιάς στροφής και της ενσωμάτωσης στο άρχον σύστημα, την οποία βέβαια διαρκώς αποδεικνύει (με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα την στάση της για την απεργία των εκπαιδευτικών και τις πρόσφατες δηλώσεις του στον ΣΕΒ υπέρ των επενδύσεων), μέσω της προβολής ενός ριζοσπαστικού προφίλ σε μία ιδιαίτερη και οξυμένη περίπτωση. Χρησιμοποιεί δηλαδή τον αγώνα στην Χαλκιδική ως το τελευταίο της «επαναστατικό» οχυρό, ως την μοναδική εναπομείνασα δικαιολογία, ότι συνεχίζει να υπερασπίζεται όσα ισχυριζόταν πριν την καθιέρωσή της ως δύναμη στην ελληνική πολιτική σκηνή.

 Χωρίς εδώ να είμαστε στην θέση να αναλύσουμε σε βάθος τις δύο αυτές πολιτικές τάσεις, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τόσο η ΝΔ (και σε κάποιον μικρότερο βαθμό ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), όσο και το ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύονται τον ηρωικό αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, για να προωθήσουν συγκεκριμένους πολιτικούς στρατηγικούς στόχους, που και στις δύο περιπτώσεις (στην μία ξεκάθαρα και στην άλλη υπόγεια) στρέφονται ουσιαστικά ενάντια σε αυτόν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο αγώνας βρίσκεται σε αδιέξοδο.  Ο λαός μπορεί και πρέπει να φτιάξει τις δικές του δομές, έξω από την συστημική λογική, την οποία υπηρετούν οι παραδοσιακές πολιτικές ελίτ της χώρας και να προωθήσει τα συμφέροντά του σε πολιτικές προτάσεις που έχουν ως στόχο να προσφέρουν αλλά και να δεχτούν πολιτικές αντιλήψεις, στην βάση της συνδιαμόρφωσης μιας επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής. Δεν έχω σκοπό να καταδικάσω «όλα τα κόμματα απ’ όπου κι αν προέρχονται», παρά μόνο να τονίσω ότι το κόμμα που φροντίζει για τα συμφέροντα του λαού είναι ένα κόμμα που απαρτίζεται από τον λαό και όπου ο λαός έχει την εξουσία για την λήψη  αποφάσεων. Οι λογικές της ανάθεσης και της αναμονής από άλλους να προσφέρουν έτοιμες λύσεις ως άλλος Προμηθέας απλά ανακυκλώνουν ένα πολιτικό σύστημα και μια πολιτική λογική, η οποία έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

Να κατεβώ, να κατεβώ στην Ιερισσό....

 

Η πλατεία ήταν γεμάτη, οι τραγουδιστές ήταν στο πνέυμα του αγώνα συγκινημένοι και χαρούμενοι, απορημένοι που τόσος κόσμος ήταν εκεί και σήκωνε την αριστερή του γροθιά με κάθε ευκαιρία ακόμα και σε φαινομενικά μη πολιτικά τραγούδια. Κι ήταν όλοι  εκεί, ήταν δεδομένοι ότι θα είμαστε όλοι εκεί από Θεσσαλονίκη, από Βόλο, από Καβάλα, από Ξάνθη, από Κομοτηνή. Έβλεπες όλους όσους θα έβλεπες σε μια μεγάλη πορεία της Θεσσαλονίκης και όλους αυτούς των άλλων πόλεων που έχουν λιώσει τις σόλες τους στις πορείες της πόλης τους. Όλοι τους χάρηκαν τις όμορφες παραλίες και τη φιλοξενία των ανθρώπων, δεν ένιωσαν ξένοι ούτε λεπτό. Ανέβηκαν στο βουνό και είδαν την ομορφιά παντού, στον αέρα στον ήλιο, στο χώμα στα δέντρα, στα νερά. Κατάλαβαν ότι όντως "χρυσάφι είναι ο τόπος μας".

 Ο αγώνας μας έχει κι αυτή την πλευρά, να περνάμε όμορφα με όμορφους ανθρώπους, με τους Χαλκιδικιώτες που μας έδωσαν παραδείγματα στην αυτοοργάνωση. Αντί για catering για τους καλλιτέχνες, μαγείρεψαν τα πιο νόστιμα και τα καλύτερά τους φαγητά οι γυναίκες του χωριού. Αντί για αστυνομία, τα παιδιά του χωριού περιπολούσαν με τα μηχανάκια τους ή είχαν πόστο σε μια γωνία, γιατί ξέρουν από Ασφάλεια... Όλοι αυτοί που άλλαξε η ζωή τους απότομα, που τα βράδια τους αντί για τη συνηθισμένη έξοδο ή την παραμονή στο σπίτι με τηλεόραση είχαν το ραντεβού στα μπλόκα, τα παιδιά που μετά το φροντιστήριο πήγαιναν στα μπλόκα, αυτοί που μετά ή πριν από τη δουλειά πήγαιναν στα μπλόκα. Άνθρωποι που έκαναν καθημερινότητά τους τα δικαστήρια, είναι τόσοι από αυτούς με αναστολή και δυο από αυτούς στη φυλακή. 

 Για το Γιώργο και το Βασίλη τραγουδήσαμε πολλές φορές στη συναυλία, φωνάξαμε πολύ δυνατά ότι το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά και ξέραμε πόσο αλήθεια είναι αυτό. Μπορεί όσοι δεν είμαστε από εκεί να μην ξέρουμε προσωπικά τους φυλακισμένους αγωνιστές, αλλά είναι δύο από μας κι αυτό φτάνει. Είναι δύο από όλους όσους αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο και το χρυσάφι το έχουν μέσα τους, ο νους τους είναι αληταριό και δε φυλακίζεται.

Κι όταν με ρωτούν "πώς πέρασες;" δυσκολεύομαι να απαντήσω μονολεκτικά. Χαμογελάω για ώρα και σκέφτομαι και το μόνο που καταφέρνω να πω είναι "Είναι απίστευτοι".

Θα νικήσουμε

Τρομολαγνεία…το φάρμακο για την επιβίωση του συστήματος

Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν, λέει μία γνωστή λαϊκή ρήση. Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, μια άλλη. Και αφού οι κατέχοντες την εξουσία στην Ελλάδα δεν φαίνονται να πτοούνται από το δεύτερο, ποιος ο λόγος να πτοηθούν από το πρώτο; Έτσι μεταφέρουν σε μια ολόκληρη κοινωνία τον φόβο που οι ίδιοι νιώθουν, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο καταστολής και βίαιης κυριαρχίας για να τους τρομοκρατήσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σημερινή δίκη των τριών γυναικών από την Χαλκιδική, όπου έγινε για άλλη μια φορά φανερός ο απόκρυφος πόθος τους: να εμποδίσουν όλους τους πολίτες που αντιδρούν στα καταστροφικά ληστρικά τους σχέδια από το να συμμετέχουν, τόσο με την καταδίκη συγκεκριμένων, όσο και με το κρέμασμα του πέλεκυ της τιμωρίας πάνω από τα κεφάλια του οποιοδήποτε γενικά τολμήσει να αντισταθεί στα σχέδια του κράτους και της συμμορίας του. Εν προκειμένω αυτό που επιδιώκουν είναι οι τρεις γυναίκες να ζουν με  τον φόβο της άμεσης καταδίκης που καραδοκεί εξαιτίας της αναστολής και ταυτόχρονα να λειτουργήσουν ως αποτρεπτικό παράδειγμα για όλες τις άλλες γυναίκες που μπορούν πολύ εύκολα να βρεθούν στη θέση τους. Η συμμετοχή σε πορείες, τα μπλόκα και τελικά η ανάβαση στο βουνό …ένα βουνό που μας ανήκει και που μέρα με τη μέρα καταστρέφεται, είναι δείγματα αντίστασης και ως τέτοια πρέπει να βαφτιστούν έκνομες και τρομοκρατικές ενέργειες. Με αυτό τον τρόπο το κράτος στοχεύει στην παγίωση ενός αισθήματος ανασφάλειας και διαρκούς απειλής για τους ανυπότακτους και παράλληλα καλλιεργείται η νοοτροπία της αυτοαστυνόμευσης, νοοτροπία που λειτουργεί ως παραμορφωτικός φακός μέσα από τον οποίο κάθε αγωνιστής φαίνεται σαν τρομοκράτης.

Για να φτάσει η στιγμή που όλοι αυτοί οι φακοί θα σπάσουν και θα καταστραφούν πρέπει όλοι μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να μαζέψουμε τα γυαλιά, να φτιάξουμε καθρέφτες και να δούνε όλοι ποιοι είναι οι πραγματικοί αγωνιστές, των οποίων τη συνειδητοποίηση το εκμεταλλευτικό σύστημα φοβάται και τρομοκρατεί.

Μαζί σας,

Χάρι Χάλερ και Leigh-Cheri  

Έξω από το χορό…

  Όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει, λέει ο σοφός λαός.

Υπάρχουν άνθρωποι στην Αθήνα (και αλλού εικάζω) που, ενώ απέχουν παρασάγγας από τις κατηγορίες χρυσαυγίτες- λαμόγια- νεάντερνταλ- μπουζουκόβιοι, το θέμα της εξόρυξης χρυσού της Χαλκιδικής, τουλάχιστον όπως προβάλλεται από τα κρατικοδίαιτα (ιδιωτικά και δημόσια) μέσα ενημέρωσης, τους προκαλεί πολλές απορίες. Γιατί να τοποθετούμαστε ενάντια στην ανάπτυξη; Γιατί να μη θέλουμε θέσεις εργασίας στα χωριά μας; Γιατί χαρακώματα και ξύλο; Γιατί να τραυματίζονται αστυνομικοί (και να υποφέρουν λοιποί εργαζόμενοι); Γιατί να λέμε συνέχεια όχι σε όλα; Δικαιολογημένες απορίες. Άνθρωποι καθ’ όλα σκεπτόμενοι κατά τα λοιπά, πέφτουν όλοι μαζί στην παγίδα της (κακοστημένης) μιντιακής προπαγάνδας, ήσυχοι πλέον πως αυτοί είναι οι φορείς της λογικής και της προόδου, ενώ όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο ή ανεβαίνουν στα βουνά για να σώσουν τον τόπο τους είναι παράλογοι και σκοταδιστές.

  Εν προκειμένω όμως, παιδιά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες τύπου δεν ήξερα, δεν είδα, δεν άκουσα. Δεν θέλει πολύ ψάξιμο, τα δεδομένα είναι μπροστά μας: Πώληση μίας τερατώδους έκτασης από το δημόσιο σε (ούτως ή άλλως ) ύποπτης σύστασης κοινοπραξία, προς έντεκα εκατομμύρια ευρώ, με δυνατότητα είσπραξης  για το κράτος από την επενδυτική δραστηριότητα υπό μορφή φόρων ή άλλων εισφορών… μηδέν- ή σχεδόν μηδέν (!!!), γιατί μη μου πείτε πως θα πλουτίσει το ΙΚΑ και η εφορία από τις «στρατιές» εργαζομένων.. Ισχυρή αστυνομική δύναμη που την πληρώνουμε εγώ κι εσείς προσωπικά με τους φόρους μας, για να φυλάει την περιουσία της Eldorado και του Μπόμπολα (;;;;;;). Εμπλεκόμενοι δημόσιοι φορείς με ύποπτο παρελθόν (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε).  Σωρηδόν συλλήψεις με ανυπόστατες κατηγορίες και άλλες μορφές τρομοκράτησης του ντόπιου πληθυσμού. Μονοδιάστατη διαχείριση του θέματος από τα Μέσα ενημέρωσης. Δε φτάνουν αυτά για να μας βάλουν σε σκέψεις;

  Για να μην αναφερθώ στην ανεξέλεγκτη αποψίλωση δασών χωρίς σχέδιο. Όπως τίποτα στην Ελλάδα δε γίνεται με σχέδιο. Κι αφού δε γίνεται με προγραμματισμό και με σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο είναι καλύτερα να μη γίνεται καθόλου. Αν τα παιδιά μας δεν έχουν οξυγόνο να αναπνεύσουν, καθαρό νερό να πιουν, παραλίες να κολυμπήσουν, ζωτικό χώρο να αναπτυχθούν, δεν ξέρω τι ακριβώς σχεδιάζουμε να κάνουμε με τα χρήματα που (δεν) θα μας αφήσει η επένδυση. Γι αυτό,  όσο ακόμα είναι καιρός, ας δραστηριοποιηθούμε για να σταματήσει η καταστροφή. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να δω πού θα κάνετε τα μπάνια σας τα καλοκαίρια εσείς οι βόρειοι…

                                                                                                                      speranza

Το δίκαιό τους η καταστολή μας, το δικό μας η καταστροφή τους

  Η 24η Μαΐου σηματοδοτήθηκε από μία ακόμα εξαιρετική κίνηση εκ μέρους της ελληνικής δικαστικής εξουσίας: αφέθηκαν ελεύθεροι με ποσά εγγύησης 50.000- 200.000 € οι 4 από τους 6 προφυλακιστέους συλληφθέντες για το σκάνδαλο των εταιρειών ηλεκτρισμού Hellas Power και Energa. Κατηγορούνται για απάτη, λαθρεμπορία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, το οποίο φέρεται να τους απέφερε κέρδη της τάξεως των 200 εκατ. ευρώ. 

Να μου πείτε «και τι μας νοιάζει εμάς; Τι έγινε μωρέ που οι άνθρωποι κέρδισαν μερικά εκατομμυριάκια παραπάνω και πλήρωσαν εγγύηση το ένα χιλιοστό και τα υπόλοιπα τα κράτησαν; Να μην έχουν δηλαδή κι αυτοί κάτι να ζήσουν; Να μην μπορούν να πάνε, όπως έκανε ο κ. Μηλιώνης, ένας εκ των βασικών κατηγορουμένων, να φάνε 80.000 στα μπουζούκια μέσα σε ένα βράδυ, όπως ο κάθε καθώς πρέπει μισθωτός σε αυτή την χώρα;» Και θα έχετε δίκιο να το πείτε. Ή μάλλον θα είχατε δίκιο αν αυτή ήταν απλά άλλη μία από της καλοστημένες δίκες υπέρ εκατομμυριούχων προστατευόμενων του κράτους που κάποια στιγμή, για τα μάτια του κόσμου, τιμωρούνται με μερικές ψευτοποινές και μετά αφήνονται ελεύθεροι στα κρυφά να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται εργαζόμενους και να πλουτίζουν σε βάρος της κοινωνίας.

  Τρεις μέρες αργότερα όμως, η ίδια ελληνική δικαιοσύνη καταδίκασε τρεις γυναίκες από την Χαλκιδική σε 7 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή για εξύβριση αστυνομικού. 

Ας προσπαθήσουμε να δούμε όχι αντιπαραθετικά, αλλά συμπληρωματικά αυτά τα δύο δεδομένα. Από την μία, μερικοί κύριοι, οι οποίοι σε μια Ελλάδα υπό οικονομική κρίση αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν μερικά εκατομμύρια και μερικές γνωριμίες για να επωφεληθούν από το ξεπούλημα του δημόσιου ηλεκτρισμού και να ληστέψουν μερικές χιλιάδες οικογένειες, πάτησαν πάνω σε πτώματα, κορόιδεψαν, έκλεψαν, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μας πείσουν ότι είναι όντως τόσο λαμόγια όσο τους φανταζόμασταν που τελικά ανάγκασαν την κυβέρνηση να δράσει και να τους οδηγήσει σε μια δίκη που αναμένεται ίδια με τις δίκες του Μελισσανίδη για τα πετρέλαια (διαρκείς αναβολές μέχρι την παραγραφή). Από την άλλη, στην ίδια Ελλάδα, μερικές γυναίκες είπαν την γνωστή κακή λέξη από μ… σε έναν αστυνομικό, ο οποίος έχει επιλέξει να πάρει το μέρος μιας εταιρείας- παγκόσμιου δολοφόνου και τον οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, βρίζει δικαιολογημένα η μισή χώρα και καταδικάζονται στα σοβαρά. Ταυτόχρονα να σημειωθεί ότι ο ανακριτής πήρε απόφαση για περιοριστικά μέτρα για άλλους δύο κατοίκους της Χαλκιδικής για δήθεν τρομοκρατικές ενέργειες, ενώ ήδη άλλοι δύο είναι προφυλακιστέοι με τις ίδιες φαιδρές κατηγορίες.

  Στην καπιταλιστική Ελλάδα – όπως σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, αλλά ευτυχώς όχι σε όλες τις δυνητικές Ελλάδες – ο νόμος είναι το δίκιο του πάμπλουτου μεγαλοαστού. Την ίδια ώρα που οι κεφαλαιοκράτες και το κράτος τους θα χρησιμοποιούν κάθε εξουσία για να αθωώνονται ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν παρανομήσουν, ό,τι κι αν παραβιάσουν, άνθρωποι που παλεύουν για την ζωή τους θα καταδικάζονται, απλά και μόνο έτσι θέλει η τάδε εταιρεία ή ο δείνα μεγαλο-ληστής. Η δικαιοσύνη στο σημερινό σύστημα δεν υπάρχει για να εφαρμόζει το δίκιο, αλλά για να ορίζει το δίκιο που την συμφέρει. Ας ορίσουμε κι εμείς το δικό μας κι ας δούμε ποιος θα κερδίσει.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

Το αδειανό πουκάμισο της δημοκρατίας

Η σχεδιαζόμενη πάταξη κάθε δημοκρατικού δικαιώματος “από όπου κι αν προέρχεται” γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο εμφανής σε όσους αφιερώνουν έστω και ένα λεπτό από τη μέρα τους για να σκεφτούν. Η κυβέρνηση, σε συμπόρευση με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης των φτωχών, επιχειρεί να ξεριζώσει ό,τι με αγώνες και κόπους έχει κατακτηθεί τα τελευταία χρόνια από το λαό, με το πρόσχημα της ανάπτυξης και της διάσωσης της χώρας.

Αν η κατάπνιξη της αντίδρασης δεν γίνει με τους γνωστούς τραμπούκους των ΜΑΤ, γίνεται μέσω της προπαγάνδας των εφημερίδων και των τηλεοράσεων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. 

Αυτά όλα έρχεται να τα επιβεβαιώσει η σημερινή απόφαση του ανακριτή με βάση την οποία ο ένας από τους 3 κατηγορουμένους πρεπει να πληρωσει 8.000 ευρο και απαγορευση εξοδου από τη χωρα, 0 δεύτερος επίσης απαγορευεται να φύγει απο τη χώρα και παραδόξως στον τρίτο δόθηκε 48ωρη προθεσμία για να απολογηθεί

Καναδικό ορυχείο- γίγαντας τιμωρήθηκε με πρόστιμο ρεκόρ 16,4 εκατ. δολάρια στην Χιλή

Ο ντόπιος πληθυσμός διαμαρτύρεται για καρκινώματα και πόνους στο στομάχι

Οι Ινδιάνοι Diaguita ζουν στους πρόποδες των Άνδεων, ακριβώς κάτω από το υψηλότερο χρυσωρυχείο στον κόσμο, εκεί όπου, για όσο καιρό μπορεί να θυμηθεί κανείς, έπιναν νερό απευθείας από το ποτάμι που ποτίζει τους οπωρώνες και τους αμπελώνες τους.

Μετά όμως, χιλιάδες μεταλλωρύχοι κατέφτασαν με τα τεράστια μηχανήματά τους, φτιάχνοντας έναν δρόμο δίπλα στο ποτάμι, ο οποίος φτάνει μέχρι το Πάσκουα-Λάμα, ένα χρυσωρυχείο το οποίο βρίσκεται και στις δύο πλευρές των συνόρων Χιλής- Αργεντινής 5000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας.

Το συνεργείο μεταφέρθηκε στο βουνό προετοιμαζόμενο για 25 χρόνια παραγωγής χρυσού και αργύρου, σπάζοντας βράχους και απελευθερώνοντας ανόργανα οξέα, συμπεριλαμβανομένων αρσενικού, αλουμίνιου και θείου μέσα στα νερά που θρέφουν την έρημο της Ατακάμα και τις κοινότητες που ζουν στην περιοχή.

Η στάθμη του ποταμού έπεσε, το νερό είναι θολό σε αρκετά σημεία και οι Ινδιάνοι παραπονιούνται για καρκινώματα και στομαχικούς πόνους. Δεν υπάρχει τρόπος να το αποδείξουν, αλλά οι κάτοικοι είναι πεπεισμένοι ότι η εταιρεία Barrick Gold είναι υπεύθυνη για τα προβλήματα της υγείας τους.

Δρώντας αυτόνομα, ο μεγαλύτερος περιβαλλοντολογικός ρυθμιστής στην Χιλή επιβεβαίωσε την Δευτέρα 24 παραβιάσεις του περιβαλλοντικού συμφώνου της Barrick, μπλοκάροντας τις εργασίες της ύψους 8,5 δις. Δολαρίων, μέχρις ότου η καναδική εταιρεία κρατήσει τις υποσχέσεις της να αποτρέψει την μόλυνση του νερού.

Επίσης, ο περιβαλλοντικός επιστάτης, Juan Carlos Monckeberg τιμώρησε την εταιρεία με πρόστιμο 16,4 εκατ. δολάρια, το υψηλότερο περιβαλλοντικό πρόστιμο στην ιστορία της Χιλής, υποστηρίζοντας ότι, κατά τα ευρήματα των επιθεωρητών, η εταιρεία δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια, όταν εξέθετε τις βλάβες.

«Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος τρόπος επιδιόρθωσης της καταστροφής» δήλωσε σε συνέντευξη τύπου στο Santiago.

Περισσότερο από το 70% του χρυσού στην πλευρά της Χιλής

Η Barrick ήλπιζε να έχει ξεκινήσει την παραγωγή στις αρχές του 2014 και προειδοποίησε τους μετόχους ότι ίσως εγκαταλείψει το Pascua, στην πλευρά της Χιλής, εάν η επένδυση καθυστερήσει και φέτος.

Οι αρχές της Αργεντινής, εν τω μεταξύ, επέμειναν ότι οι εργασίες στο Lama θα ξεκινήσουν με ή χωρίς την Χιλή. Μαζί, οι δύο επενδύσεις δίνουν δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους, τροφοδοτούν το ένα τρίτο της τοπικής οικονομίας του San Juan και υπόσχονται εκατομμύρια σε μια χώρα η οποία βρίσκεται σε ανάγκη σε σκληρό νόμισμα. Αλλά περισσότερο από το 70% των 18 εκατ. ουγγιών χρυσού και των 676 εκατ. ουγγιών αργύρου βρίσκονται στην πλευρά της Χιλής. Το πλάνο ήταν να εξαχθεί με τεράστιες ανοιχτές εξορύξεις και να μεταφερθεί μέσω ενός τούνελ στην Αργεντινή.

Πέρα από την απειλή των κατολισθήσεων, για να καθαριστεί ο χρυσός, η εταιρεία πρέπει να μεταφέρει χιλιάδες τόνους κυανίου και άλλων τοξικών μετάλλων στην κορυφή του βουνού. Όταν τα πολύτιμα μεταλλεύματα τελειώσουν, η Χιλή θα έχει απομείνει με τεράστιους σωρούς βράχων και η Αργεντινή με τοξικά απόβλητα που θα μείνουν για πολλές γενιές.

«Είμαι τόσο θυμωμένη με την εταιρεία», λέει η Meri del Rosario, 42, από το El Corral στην Χιλή. Έχει θυρεοειδή καρκίνο· δύο κύστες αφαιρέθηκαν από τον λαιμό της πέρσι. Θεωρεί ότι ευθύνεται για αυτό η μόλυνση του νερού από το Pascua Lama. «Εάν συνεχίζουν να δουλεύουν η κοιλάδα να καταλήξει εντελώς στεγνή και θα πρέπει να φύγουμε, αλλά πού να πάμε; Νομίζω ότι είναι η Barrick που πρέπει να φύγει», είπε.

Αποσπασματική μετάφραση. Ολόκληρο το κείμενο θα το βρείτε:

http://www.cbc.ca/news/business/story/2013/05/25/chile-barrick-fine.html

Φιλανθρωπία ή νεκροφιλία; Γέλια πάνω από τους τάφους των φτωχών

 Ας φανταστούμε έναν αγρότη στην Ανατολική Ασία (ή στην Αφρική· επιλέξτε μόνοι προορισμό για το φανταστικό ταξίδι). Έχοντας από μικρός μάθει τους παραδοσιακούς τρόπους καλλιέργειας, ζει λιτά αλλά αξιοπρεπώς με την οικογένειά του σε ένα μικρό χωριό 200 χλμ. από την πρωτεύουσα της χώρας του. Κάποια μέρα μαθαίνει ότι οι σπόροι που χρησιμοποιεί για την καλλιέργεια δεν είναι οι σωστοί, αλλά ότι οι ειδικοί super ουάου μεταλλαγμένοι σπόροι μιας τυχαίας πολυεθνικής είναι σαφώς καλύτεροι γιατί αποδίδουν ποιοτικά χειρότερα, είναι 10 φορές πιο ακριβοί και πρέπει να τους αγοράζει κάθε χρόνο ξανά και ξανά. Το δέχεται και συνεχίζει την ζωή του λιτά και λιγότερο αξιοπρεπώς. Κάποια μέρα μαθαίνει ότι η καλλιέργειά του δεν μπορεί να βγει προς πώληση γιατί δεν χρησιμοποιεί τα καταπληκτικά τελειοποιημένα μηχανήματα του μεγαλοπαραγωγού – προύχοντα – πουλημένου στην πολυεθνική γείτονά του και για αυτό πρέπει ή να βρει τα χρήματα να αγοράσει τα ίδια ή να πουλήσει την περιουσία του και να δουλεύει για αυτόν ως δουλοπάροικος. Μη έχοντας άλλη επιλογή μένει χωρίς την προγονική του γη και συνεχίζει να ζει λιτά και σχεδόν καθόλου αξιοπρεπώς. Ώσπου μια μέρα πληροφορείται ότι η ίδια πολυεθνική έχει αγοράσει όλο το χωριό και τα γύρω χωριά για να φτιάξει μια τεράστια μονάδα παραγωγής μεταλλαγμένων προϊόντων, στην οποία με ευγένεια καλείται αυτός και η οικογένειά του να συμμετάσχει, δουλεύοντας φυσικά σε συνθήκες δουλείας. Έχοντας διευρύνει απελπιστικά την λιτότητά του και έχοντας χάσει πλήρως την αξιοπρέπειά του λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος ενημερώνεται ότι η γνωστή μας πολυεθνική κανονίζει ένα μεγάλο φιλανθρωπικό συσσίτιο, το οποίο προσφέρεται εντελώς δωρεάν από την καλή πολυεθνική για να δώσει μια ελπίδα ζωής σε αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Φανταστείτε λοιπόν την τεράστια χαρά αυτού του ανθρώπου, την πελώρια ευτυχία που νιώθει από αυτή την τελευταία είδηση. Πόσοι άραγε δεν θα ήθελαν να είναι στη θέση του; Εγώ ήδη σκέφτομαι να σταματήσω να γράφω και να πάω να αγοράσω ένα κτηματάκι στην Myanmar.

 Αυτό το υποκριτικό όργιο ευαισθησίας και φιλανθρωπίας πάνω σε πτώματα είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου αστικού πολιτισμού και της συμπεριφοράς του απέναντι στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο». 

Οι ίδιοι άνθρωποι που δημιουργούν και διεξάγουν πολέμους, είτε κανονικούς είτε οικονομικούς, και καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων, πάνε αργότερα και τους δίνουν φαί. Αφού βέβαια πρώτα τους έχουν πάρει το σπίτι, το χωράφι, το σκυλί, το γαϊδούρι, το λάμα κτλ., τώρα τους δίνουν πίσω φαί. Βέβαια, από τότε που η εκμετάλλευση και η ληστεία ονομάζεται επένδυση και οι δολοφόνοι ονομάζονται επιχειρηματίες έχει νομιμοποιηθεί πλήρως το να παίρνεις 100 με το ένα χέρι και να δίνεις πίσω το 1 με το άλλο. Και αυτό να το ονομάζεις φιλανθρωπία, δηλαδή αγάπη προς τους ανθρώπους. Κάποτε ήταν ο Ρομπέν των Δασών, σήμερα είναι οι πολυεθνικές. Λογικό.

 Μεγάλωσα με εικόνες της Ρούλας να κάνει τηλεμαραθώνιους για να δώσει χρήματα φτωχών μισθωτών, σε ιδρύματα του Λάτση και του Βαρδινογιάννη. Την ώρα λοιπόν που οι δύο πολυδισεκατομμυριούχοι φίλοι μας δημιουργούσαν ορφανά πουλώντας όπλα και ναρκωτικά σε όλες τις γωνιές της γης, τα κανάλια τους πρόβαλαν το «καλό τους πρόσωπο», για να μας πείσουν ότι αυτός ο κοινωνικός ταξικός πόλεμος που αυτοί και οι συνάδελφοί τους έχουν ανοίξει εναντίον μας δεν υφίσταται.

 Δεν ξέρω αν έπεισα κανέναν για το πόσο καλοί και φιλάνθρωποι είναι αυτοί οι τύποι, πάντως εγώ αγωνιώ να δω πρώτη είδηση στο Mega με τίτλο «Γενναία φιλανθρωπική ενέργεια της Eldorado και του Ομίλου Μπόμπολα: Δωρεά για την ανέγερση υπερσύγχρονου Νοσοκομείου καρκινοπαθών στο Στρατώνι».

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΧΡΩΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ...

Η Ιερισσός είναι το σημείο συνάντησης όλων αυτών που είναι αποφασισμένοι 
να αντισταθούν στην τρομοκρατία των ισχυρών.
Αύριο θα είναι η Κρήτη, μεθαύριο η Αλεξνδρούπολη και σιγά σιγά όλη η Ελλάδα.Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο...ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ 
και θα αποδείξουμε σε όλους οτι οι 15 τρομοκράτες είναι αυτοί 
που με την εξουσία και τα λεφτά τους θέλουν να φιμώσουν το κίνημα αυτό.

ΒΟΛΤΑ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ

Αντισταθμιστικά οφέλη για τις ίδιες τσέπες

Μέσα στα άλλα θετικά που ευαγγελίζεται η εταιρία και το τσιράκι της, ο Πάχτας, ότι θα έχει η τοπική κοινωνία από την «επένδυση» είναι και τα αντισταθμιστικά οφέλη. Είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατά κόρον από όποιον θέλει να πείσει ότι πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό που βρέθηκε αυτός ο καλός ο άνθρωπος ο Μπόμπολας και θα σωθεί η Χαλκιδική.

Είναι αλήθεια λοιπόν….θα έχουμε τρελό όφελος από τα λεφτά της εταιρίας γιατί ως άνεργοι θα μπορούμε να καθόμαστε στα παγκάκια που θα βάλει ο δήμος με τα λεφτά του Μπόμπολα, ως άρρωστοι θα μπορούμε να περπατάμε στους δρόμους που θα φτιαχτούν και ως πεθαμένοι θα έχουμε ανακαινισμένο νεκροταφείο χορηγία Eldorado….

Οι άνθρωποι στη Χαλκιδική θα νιώσουν πρώτοι από όλους τι σημαίνει όφελος όταν δεν θα μπορούν να ζήσουν στον τόπο τους, να πίνουν νερό και να πλησιάζουν τη θάλασσα… αλλά θα έχουν χρυσές κούνιες και παιδικές χαρές για να πηγαίνουν μαζί με τα παιδιά τους, έργα που θα έχουν φτιαχτεί για να βουλώσουν στόματα, ψίχουλα που θα έχουν μοιραστεί για να σκύψουμε το κεφάλι και να τα πάρουμε….

Στο μεταξύ, ο Πάχτας και όλα τα λαμόγια θα την έχουν κάνει για μέρη μακρινά και παραδεισένια έχοντας στην τσέπη τα αντισταθμιστικά οφέλη..!

Η μέθοδος της τυχαίας επιλογής θυμάτων

Στη δίνη του ξεπουλήματος των πάντων και της ανάπτυξης με κάθε κόστος η εξουσία στοχεύει στην πλήρη διάλυση κάθε κινήματος έτσι ώστε να μπορέσει ανενόχλητη να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα εταιριών που την διατηρούν στη ζωή.

Η περίπτωση της Χαλκιδικής είναι χαρακτηριστική για τις ακραίες μεθόδους που μεταχειρίζεται το σύστημα καταπατώντας κάθε έννοια δημοκρατίας, έστω και με αστικούς όρους.

Προσαγωγές, λήψη DNA, καταστολή, βία και αποκορύφωμα όλων αυτών η προφυλάκιση 2 αγωνιστών με κατασκευασμένες κατηγορίες, μία καθαρά πολιτική απόφαση.

Πέρα όμως από το πολιτικό σκέλος αυτής της υπόθεσης και την εξόφθαλμα χουντική λογική που επικρατεί, έχει σημασία να δει κανείς ότι μιλάμε για δύο νέους ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σκοπό να γίνουν ήρωες. Αποτελούσαν απλώς μέρος ενός αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή.

Οι άνθρωποι αυτοί έχασαν την ελευθερία τους όχι γιατί είναι εγκληματίες, αλλά γιατί το σύστημα επέλεξε τυχαία δύο θύματα με προφανή σκοπό να εκβιάσει ψυχολογικά όσους έμειναν πίσω. Πίστεψαν ότι ο φόβος και το μούδιασμα που θα προκαλούσε η προφυλάκισή τους στον κόσμο θα ήταν αρκετά για να κάνουν πίσω και να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τα όσα θέλουν να επιβάλουν.

Όλοι εμείς, που είμαστε απ΄ έξω νιώθουμε κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο μεγάλη την υποχρέωση να δικαιώσουμε τη θυσία αυτών των ανθρώπων. Οφείλουμε να είμαστε περισσότερο δυνατοί και αποφασισμένοι να νικήσουμε γιατί μόνο έτσι θα περάσουμε σε όλους το μήνυμα ότι το περισσότερο που έχουν καταφέρει είναι να φυλακίσουν το σώμα του Γιώργου και του Βασίλη αλλά όχι την σκέψη και την ψυχή τους. Αυτά, είναι μαζί μας και συνεχίζουν να αγωνίζονται. 

Ο Γιώργος και ο Βασίλης δεν είναι πρωτοσέλιδο, δεν είναι είδηση στις τηλεοράσεις, δεν είναι κουτσομπολιό κακεντρεχών… είναι σύμβολα. Σύμβολα ενός αγώνα που ψάχνει δικαίωση, σύμβολα γιατί ξέροντας όλοι ότι είναι αθώοι και άδικα φυλακισμένοι παίρνουμε από αυτούς το μήνυμα να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Σύμβολα γιατί είναι ακόμα όρθιοι και ονειρεύονται ένα μέλλον χωρίς αποικιοκράτες που λεηλατούν ζωές. Σύμβολα για να προχωρήσουμε …

Γιώργο- Βασίλη είστε η δύναμή μας… όχι γιατί είστε στη φυλακή, αλλά γιατί στην ουσία ποτέ δεν κατάφεραν να σας φυλακίσουν…

...γενετικά μεταλλαγμένο μέλλον

Πρωταρχικός στόχος της Μονσάντο είναι να μετατρέψει τη γεωργία και την παραγωγή 

τροφίμων παγκοσμίως σε ένα τεράστιο γενετικό πείραμα. Στόχος της είναι να εξαφανιστούν σταδιακά οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργήσιμων φυτών και έτσι στην ουσία ο κόσμος να

μην έχει άλλη επιλογή από το να καταναλώνει τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους που παράγει η Μονσάντο. Η εταιρία παράγει το 91% των μεταλλαγμένων σπόρων παγκοσμίως

και με συστηματικές δωροδοκίες και εκβιασμούς καταφέρνει σιγά σιγά να κυριαρχήσει σε 

όλο τον κόσμο.

Και αν πιστεύετε ότι αυτές είναι πρακτικές που θα επιβληθούν στις «τριτοκοσμικές» χώρες 

και δεν μας αφορούν, σκεφτείτε λίγο πώς η Ευρώπη των λαών συνειδητά έχει αποφασίσει 

να γίνει η Ευρώπη των ειδικών οικονομικών ζωνών.

Μονσάντο: ο απόλυτος διατροφικός έλεγχος από μία εταιρία.

Η Μονσάντο είναι υπεύθυνη για την αυτοκτονία ενός αγρότη κάθε μισή ώρα. Στόχος της είναι ο έλεγχος της παραγωγής, της τροφής, των τροφίμων και των φαρμάκων. Αν έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για την τοξικότητα των προϊόντων της, η ίδια ισχυρίζεται ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα της φτώχειας και του υποσιτισμού αν όλοι καλλιεργούν τους γεννητικά μεταλλαγμένους σπόρους της. Και σε αυτή την περίπτωση, όπως είναι εύκολα κατανοητό, η εταιρία έχει στο πλευρό της τις κυβερνήσεις των χωρών που επιχειρεί να καταστρέψει. 

Η Ευρώπη, που αρχικά ήταν αντίθετη στην καλλιέργεια των μεταλλαγμένων σπόρων, έχει σταδιακά ανοίξει παραθυράκια, τα οποία δίνουν την ευκαιρία στη Μονσάντο να μεγαλουργήσει.

http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2008-2009/91-dying-in-abundance

Eλεύθερος είναι αυτός που αν του δινόταν η ευκαιρία να έχει ό,τι θέλει θα ζητούσε να δοθεί αυτή η ευκαιρία σε όλους.

Ένας ναυαγός ξεβράζεται σε ένα ακατοίκητο νησί στην μέση του πουθενά. Μην έχοντας καμιά ελπίδα άμεσης επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους αρχίζει να δημιουργεί έναν δικό του μικρόκοσμο· βρίσκει μια σπηλιά για να μείνει, εντοπίζει δέντρα και φυτά, με των οποίων τους καρπούς τρέφεται, φτιάχνει εργαλεία κυνηγιού, καλλιέργειας, βρίσκει πόσιμο νερό κτλ. Αφού έχει δημιουργήσει αυτόν τον αυτάρκη μικρόκοσμό του και επιβιώνει μέσα στην φύση, κάποια μέρα βλέπει ένα μεγάλο πλοίο να περνάει δίπλα από το νησί του, το καλεί όπως μπορεί, το πλήρωμα τον καταλαβαίνει και σπεύδει για βοήθεια. Του λένε λοιπόν τι θα ήθελε ως βοήθεια από αυτούς και θα το έχει. Και τότε ο άνθρωπος αυτός τους λέει: «Θέλω να έχω πάρα πολύ χρυσό». Απορημένο το πλήρωμα φεύγει από το νησί και γυρνάει μετά από λίγο καιρό κουβαλώντας χρυσό. Ο ναυαγός παίρνει τον χρυσό, τον μεταφέρει βαθιά μέσα στην σπηλιά του και συνεχίζει να ζει μόνος, όπως ακριβώς και πριν.

  Με αυτή την αλληγορία θέλει να περιγράψει ο Μπ. Ράσσελ την νοοτροπία της σημερινής κοινωνίας. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει αποπροσανατολίσει πλήρως τους ανθρώπους από τους συνανθρώπους τους και από την εξέλιξή του είδους τους. Ο ναυαγός δεν ζήτησε ούτε να μεταφερθεί πίσω στην κοινωνία, μαζί με άλλους ανθρώπους, ούτε να αποικηθεί το νησί, το οποίο ήταν κατάλληλο για κατοίκηση και να συγκροτηθεί εκεί ένας πυρήνας παραγωγής. Ζήτησε χρυσό και μάλιστα χρυσό τον οποίο απλά καταχώνιασε χωρίς να τον χρησιμοποιήσει πουθενά.

 Το 95% του χρυσού στην σημερινή αγορά χρησιμοποιείται για κοσμήματα και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου στην αγορά χρήματος. Μηδενική δηλαδή χρηστική αξία, ακριβώς σαν – την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από έλλειψη κάλυψης ζωτικών αναγκών – να θάβεις τον χρυσό σε μια σπηλιά. Αυτές είναι οι αντιφάσεις της σημερινής κοινωνίας, οι αντιφάσεις εκείνες που μας στερούν την πραγματική μας ελευθερία, την ελευθερία εκείνη που θα απελευθέρωνε μαζί και τις πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας για την ευημερία όλων. Ένα ολόκληρο σύστημα προσπαθεί με κάθε μέσο να μας πείσει ότι η προσκόλληση σε ανούσια κατασκευάσματα, όπως η αξία του χρυσού ή διάφορα άλλα φαιδρά, είναι πλήρως απαραίτητα για την επιβίωσή μας, αλλά ότι η αντίδραση στον δολοφονικό τρόπο ζωής που προωθούν είναι τρομοκρατική ενέργεια κι άρα καταδικαστέα.

 Σε αυτήν την κοινωνία ελεύθερος είναι αυτός που αν του δινόταν η ευκαιρία να έχει ό,τι θέλει θα ζητούσε να δοθεί αυτή η ευκαιρία σε όλους. Σκλάβος αυτός που θα τα έπαιρνε και θα τα χρησιμοποιήσει για να καταστρέψει την φύση και να εκμεταλλευτεί τους συνανθρώπους του. Δεν έχει σημασία το πού μένεις, στην φυλακή ή στην υπερπολυτελή σου βίλα. Η σκλαβιά της ματαιοδοξίας και των χρυσών αριθμών ηττάται πάντοτε από την θέληση για την ελευθερία.

Αγωνιστικά δικός σας,

Χάρι Χάλερ

ACT OR ΑΚΤΩΡ

  Για όποιον πιστεύει ακόμα ότι η σημερινή κρίση είναι ένα μικρό διάλειμμα μέσα στην ευημερία της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ασφάλειας, ότι ο κόσμος πριν την κρίση ήταν καλός και άγιος και ότι έτσι θα συνεχίσει να είναι, ότι δεν θα ξαναγίνουν πόλεμοι, δεν θα ξαναϋπάρξει εκμετάλλευση, ότι μπόρα είναι θα περάσει και μετά θα είμαστε όλη μέρα με τα μαγιό και θα τρέχουμε ξένοιαστοι σε βουνά με ιαματικά κυάνια, θα ήθελα να του εκμυστηρευτώ κάτι κρυφό, περίπλοκο και βαθυστόχαστο: Όχι φίλε μου.

 Όπως ένας 30άρης αγωνιστής είχε πει πριν από πολλά χρόνια, η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Καταπιεστής και καταπιεζόμενος βρίσκονται σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, κάνουν αδιάκοπο αγώνα που τελειώνει κάθε φορά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονται. Δηλαδή με απλά λόγια, όταν αγωνίζονται ο δυνατός με τον αδύναμο, ο εκμεταλλευτής με τον εκμεταλλευόμενο, ο Μπόμπολας με τους κατοίκους της Χαλκιδικής ή θα αλλάξει όλο το σύστημα και θα στείλει τον δυνατό στο νεκροταφείο της ιστορίας ή θα σκάψουν μαζί τον τάφο και θα πέσουν μέσα.

  Σε τέτοιους αγώνες ζωής και θανάτου δεν υπάρχει χώρος για ουδέτερους. Ο αγώνας είναι άνισος και ο δυνατός είναι δυνατός επειδή έχει τις καταστάσεις με το μέρος του. Αν κάποιος νομίζει ότι είναι ο δυνατός είναι δυνατός επειδή έχει το μαγικό ραβδί ή το λυχνάρι με το τζίνι μπορεί να πάει μαζί του. Θα είναι πιο ειλικρινές από το να περιμένει με αγωνία από το σπίτι ποιος θα κερδίσει. Γιατί σε μια μάχη αυτού που έχει τα πάντα εναντίον του άλλου που δεν έχει τίποτα ο νικητής είναι προκαθορισμένος. Δώσε στην πλευρά του αδύναμου τον εαυτό σου και δες πού γέρνει η πλάστιγγα.     Ας μην ξεχνάμε ότι το μόνο που μπορεί να περιμένει ο αδύναμος είναι άλλους ανθρώπους να του συμπαρασταθούν. Και τότε οι ισορροπίες αλλάζουν. Διότι έρχεται μια στιγμή που η ποσότητα μετατρέπεται σε ποιότητα και οι άνθρωποι γίνονται τα πάντα. Τότε φαίνεται ποιος είναι ο πραγματικά δυνατός. Και ο εκμεταλλευτής, αυτός που χρησιμοποίησε τις ψεύτικες δυνάμεις του ενάντια σε ανθρώπους είναι αυτός που χάνει. Και σβήνει από την ιστορία.

  Μην κοιτάς, δράσε! Γιατί αυτός που διεκδικεί την ελευθερία του, είναι ήδη ελεύθερος. Οι υπόλοιποι ας ζήσουν στα χρυσά κλουβιά τους.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ

η εμπειρία που γίνεται ανάμνηση δεν αναπαράγει αναμνήσεις, αλλά εμπειρίες.....Έλα στον Κάκαβο, για να μην χρειάζεται οι επόμενες γενιές να βλέπουν μόνο τις φωτογραφίες του.

Το παραμύθι δεν θα έχει λυπημένο τέλος γιατί θα έρθει μια μέρα που θα φυσάει κόντρα παντού και όσες κι αν χτίζουν φυλακές …εμείς θα έχουμε προλάβει να χτίσουμε μια φωλιά στον ουρανό…..!

“Ο φόβος συσπειρώνει, και αφού ενώσει τα θύματά του, πιο εύκολα πια τα οδηγεί στο γκρεμό”

   

  Ο φόβος αποτελεί ένα εξαιρετικά χρήσιμο πολιτικό εργαλείο. Είναι το μέσο για να μπορεί η εξουσία να αμβλύνει τις αντιδράσεις και να μπορεί να διατηρείται. Η καλλιέργεια του  αισθήματος ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ο γκρεμός είναι το επόμενο βήμα, διαλύει κάθε δύναμη του ανθρώπου να αντιδράσει σε όσα γίνονται γύρω του. Οι άνθρωποι νιώθουν πιο μαλθακοί και η εκάστοτε κυβέρνηση παρατείνει το βίο της. Όντας κάποιος όμως φοβισμένος μαθαίνει να ζει με τα λίγα, αρκείται στο γεγονός ότι δεν έχει χάσει τα πάντα και στην ουσία έχει πειστεί ότι αν δεν αντιδράσει μπορεί να είναι τυχερός και να γλιτώσει κάποια από αυτά που θα χάσουν όσοι αντιδρούν.Τι είναι όμως αυτό που χάνεται μέσα σε μία κοινωνία μουδιασμένη και φοβισμένη; Είναι απλώς ότι κάποιος δεν αντιδράει για να μη χάσει τη δουλειά του για παράδειγμα; Σίγουρα όχι. Αυτό που σταδιακά λεηλατείται είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη δημιουργία. Η εργασία δεν είναι απλά ένα μέσο πλουτισμού, είναι αυτό που διαχωρίζει τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, είναι η δυνατότητά του να διαμορφώνει την φύση κατά την βούληση και τις ανάγκες του.  

  
 Το δίλημμα που προωθείται με υπόβαθρο τον φόβο είναι ελευθερία ή ασφάλεια. Αυτό σημαίνει ότι ένα φοβισμένο πλήθος δέχεται εκούσια ή ακούσια να απαλλοτριώνεται η ελευθερία του ελπίζοντας τουλάχιστον να ζει με ασφάλεια. Το δίπολο όμως δεν είναι αντιθετικό, η ελευθερία δεν περιορίζει την ασφάλεια και αυτό το ξέρουν πάνω από όλα οι ενορχηστρωτές του πολιτισμού του φόβου. Πολύ περισσότερο η ελευθερία προϋποθέτει την ασφάλεια και η ασφάλεια την ελευθερία. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί στις συνθήκες της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας, σε συνθήκες φόβου, κυριαρχίας των εταιριών και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

  Μόνο η ύπαρξη ενός μαζικού λαϊκού κινήματος είναι ικανή να αντιστρέψει αυτή την εικόνα και να οδηγήσει στην υλοποίηση των πραγματικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Γιατί τελικά οι κουκουλοφόροι είναι αυτοί που σπέρνουν τον φόβο με στόχο να θερίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.  

Η προπαγάνδα είναι σαν την ηρωΐνη.. διαλύει υπογείως όλη την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε.

 Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι ο στόχος της εξουσίας είναι το μυαλό και όχι τα πόδια μας ή τα χέρια μας…αυτό θέλει να διαβρώσει, αυτό να ελέγχει και να εξουσιάζει. Ένας από τους γνωστούς τρόπους για να το κάνει είναι και  τα Μ.Μ.Ε., και συγκεκριμένα κάθε δημοσιογραφίσκος που κάνει καριέρα στην πλάτη όσων καθοδηγεί. Η περίπτωση των Σκουριών είναι χαρακτηριστική για το μέγεθος της προπαγάνδας που χρησιμοποιείται με στόχο να παρουσιαστεί ένας αγώνας ως τρομοκρατικός και όσοι συμμετέχουν σε αυτόν απλοί θιασώτες της ανομίας.

 Το σύστημα έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού, χρησιμοποιεί κάθε μέσο με στόχο να ενοχοποιήσει και να τρομοκρατήσει όσους αγωνίζονται, αλλά και από την άλλη με στόχο να πείσει όσους παρακολουθούν από μακριά τα τεκταινόμενα ότι πρόκειται για μία κατάσταση που θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατία. Τα κανάλια εξυπηρετώντας ίδια συμφέροντα παίζουν το ρόλο του πομπού της ψευδούς είδησης, η οποία διανθίζεται με σενάρια, φόβους και σαφώς τρομολαγνεία.

 Μέσα σε αυτό το κλίμα της νάρκωσης και της προπαγάνδας βλέπουμε τις τελευταίες μέρες να διακινείται ένα νέο σενάριο. Ο «υποψήφιος δολοφόνος» αγωνιστής που τραυμάτισε τον ΜΑΤατζή. Από τις κρυφές κάμερες που έχουν τοποθετηθεί πλέον σε όλο το βουνό και όχι μόνο στην περιοχή που έχει χαριστεί στον Μπόμπολα, η αστυνομία θα βρει ένα τυχαίο πρόσωπο και θα το ενοχοποιήσει. Θα ρίξει στην πυρά το επόμενο θύμα της με στόχο να κοιμίσει για άλλη μια φορά την κοινωνία. Εκεί θα έρθουν πάλι οι πουλημένοι δημοσιογράφοι να κάνουν τη δουλίτσα τους. Προπαγάνδα εναντίον ενός αγώνα που δεν συμφέρει τους ισχυρούς και τα αφεντικά των δημοσιογράφων…

 Γνωρίζοντας όλοι πλέον ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να πολεμήσει κανείς απέναντι σε έναν τόσο ισχυρό εχθρό, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι ένας δεύτερος αγώνας ή τμήμα του αγώνα μας είναι να δράσουμε ώστε να αφυπνίσουμε όσους ακόμα επιμένουν να ενημερώνονται από τα ίδια κανάλια, κανάλια που σε κάθε περίπτωση είναι απλώς «στενογράφοι της εξουσίας».